© CPU – Stijn Verbruggen
Het ging even wat minder met Tom Odell. De Brit kampte de laatste jaren met paniekaanvallen en verlammende angst. De altijd zo sympathieke en vrolijke jongeman was zoekende naar zichzelf en tijdens die donkere periode ontstond ook het album monsters. Daarin liet hij zich van een opvallend sombere en donkere horen, waar we toch even aan moesten wennen. Sinds dit jaar gaat het gelukkig alweer iets beter met Tom Odell en dat heeft voor een groot deel te maken met de plotse opleving van zijn hit “Another Love”. Het nummer herleeft helemaal dankzij TikTok en zo ontdekte een hele nieuwe (jonge) generatie zijn muziek. Onlangs bereikte de song zelfs de kaap van een miljard streams op Spotify, maar dat de Brit meer is dan die ene hit, liet hij gisteren nog maar eens zien. Met een ontwapend en zachtaardig concert verraste en charmeerde hij een uitverkochte Ancienne Belgique van begin tot einde.
We moesten er gisteren wel vroeg bij zijn, want met Cartwright kregen we om iets na zeven al een eerste voorprogramma voorgeschoteld. De Brit bracht vorige week nog maar zijn debuutsingle “Devil in Me” uit en kreeg van Tom Odell toch al de kans om hem tijdens het Europese gedeelte van de tour te vergezellen. Waar het hij aanvankelijk nog lukte om de aandacht van een aardig gevulde grote zaal te trekken, viel hij halfweg met “Limbo” ietwat door de mand. Vooral vocaal liet de man het even afweten en balanceerde hij op een dunne koord. Gelukkig kon hij zich met zijn favoriete nummer “Into the Wild” herpakken, al bleek het publiek iets minder aandachtig dan in het begin. Cartwright had gisteren nog ietwat te veel weg van een veredelde straatmuzikant, maar met nog meer vertrouwen en ervaring komt hij er wel!
Lang moesten we niet wachten op het tweede voorprogramma. De uit Oostenrijk afkomstige OSKA was een klein kwartier later aan de beurt en deed het net als Cartwright helemaal op haar eentje. Met haar frivoliteit en spontaniteit deed ze het al stukken beter dan haar voorganger, al liet ze zich tijdens het zingen ook van een meer intieme kant horen. Ze bespeelde slim het publiek in haar bindteksten en dat wierp uiteindelijk ook zijn vruchten af. Tijdens de cover “Both Sides Now” (origineel van Joni Mitchell) haalden zo heel wat mensen hun smartphonelichtjes boven en bij het slotnummer kreeg ze ook nog eens iedereen aan het zingen. Dat er hier en daar wat rumoer was in het publiek, bleek haar in ieder geval geen parten te spelen. Met een goede mindset en focus speelde ze een warme set, waarin haar talent goed naar voor kwam.
Moederziel alleen betrad Tom Odell het podium rond tien voor negen. Eenmaal achter zijn vertrouwde piano verspreidde hij de eerste vleugjes magie met “numb“. Strelend over de toetsen en met zijn gouden strottenhoofd zoog hij haast vanzelfsprekend alle aandacht naar zich toe. Halfweg mengde zijn driekoppige band zich in het verhaal en dat ging verbazingwekkend soepel. De geluidsbalans was nog niet helemaal optimaal, maar je kon wel al voelen dat er iets speciaals stond te gebeuren op het podium. De naadloze overgang naar “Can’t Pretend” kon in ieder geval al op heel wat enthousiasme rekenen. Luidkeels werd er meegekeeld en dat harmonieerde uiterst goed met de zang van Odell. Iets minder fan waren we van de elektronische en beetje rommelig aanvoelende intro van “Sparrow”. Gelukkig bleef de magie van het bovenvermelde nummer behouden.
Odell en band schudden voor het optreden in Brussel de setlist wat door elkaar in vergelijking met de eerste twee shows van de tour. Geen publieksfavoriet “I Know”, maar daarvoor kregen we wel een uiterst beklijvende versie van “streets of heaven”. Het nummer gaat over de schietincidenten in Amerikaanse scholen en zorgde zonder te overdrijven voor een brok in de keel van heel de zaal. Het werd zelfs een van de meest memorabele momenten van de avond. Ook het expliciete en nog onuitgebrachte “Give a Fuck” vond zijn weg naar de setlist. De zachte pianotonen deden de zaal baden in een zee van melancholie, terwijl Tom Odell de Britse beleefdheid achterwege liet en onverbloemd zijn emoties de vrije loop liet gaan. Over emoties gesproken, zijn bloedmooie cover van “True Colors” van Cyndi Lauper bleek nog maar eens een lieveling te zijn van het publiek.
Het was overigens uiterst opvallend dat Tom Odell en zijn drie bandgenoten heel wat oude en nieuwe nummers in een ingetogener jasje staken. Ook de Britse zanger bleek op het podium iets meer timide dan we van hem gewend zijn. Veel bindteksten kregen we niet te horen en op de meerdere liefdesverklaringen uit het publiek reageerde hij verlegen. We kregen naarmate het optreden vorderde wel het gevoel dat we naar een herboren artiest aan het luisteren waren, die de kern en de ziel van zijn muziek een nieuwe invulling had gegeven. “Magnetised” illustreerde dat heel goed. ‘Rocken’ deed het nummer nog steeds, al was het deze keer minder overweldigend en bombastisch. Nieuw was ook dat Odell niet de hele tijd in de schijnwerpers hoefde te staan. Voor “Half as Good as You” haalde hij Cartwright en OSKA uit de coulissen tevoorschijn en gunde hij hen op die manier nog eens een fijn moment. Sympathiek van Tom, niet waar?
Voor grootse showelementen moest je nog nooit bij de Britse pianovirtuoos zijn. Toch was er zeer zorgvuldig nagedacht over de visualisatie van de show. Witte doeken aan de zijkanten en achterkant werden mooi belicht en pasten zich goed aan de sfeer aan. Zo kleurden ze bij “Heal” in warme tinten en bij “Hold Me” in zeer felle en heldere kleuren. Bij dat laatstgenoemde nummer verliet Tom Odell overigens voor het eerst zijn vertrouwde piano en zocht hij toenadering tot het publiek. Dat bespeelde hij met zijn charmante verlegenheid uiterst goed en zo zong al gauw iedereen het refrein. Met een vurig einde en een Odell op de piano werd de reguliere set met een klepper afgesloten.
Op de bisronde moesten we even wachten. De piano was tijdens het slot gebroken en moest kortstondig vervangen worden door een set nieuwe toetsen. Gelukkig duurde dat akkefietje niet al te lang en kon het viertal alsnog hervatten. “fighting fire with fire” gaf de aftrap en klonk live vele malen overtuigender dan de matige studioversie van op zijn vorige album monsters. Ook “Concrete” werd in een ander jasje gestoken, wonder boven wonder zonder piano. Enkel begeleid door zijn gitarist Max zorgde Tom kort voor slot voor een waar kippenvelmoment. Iedereen leek echter te wachten op dat ene nummer, al moesten we daarvoor eerst nog het jazzy “Son of an Only Child” en de meest recente single “Smiling All The Way Back Home” de revue laten passeren.
De smartphone kon rond half elf dan toch nog bovengehaald worden. Voor een muur aan schermpjes performde Tom Odell zijn allergrootste hit “Another Love”. De zaal vormde nog een laatste keer een groot koor dat ongeremd meezong, al viel het wel op dat de meesten toch meer bezig waren met het moment vastleggen, in plaats van het moment te genieten. Een beetje jammer, maar natuurlijk geen afbreuk voor de sterke performance van de vier op het podium.
Een haast herboren Tom Odell bewees ons in de Ancienne Belgique één ding: hij kan het nog! Meer nog: we hebben de veteraan van de hartverscheurende liefdesliedjes zelden zo overtuigend gehoord als gisteren. Zowel de nieuwe als de oude nummers konden in hun nieuw jasje overtuigen en voor een aantal memorabele momenten zorgen. De dynamische setlist hield het publiek bij de les en gaf ons uiteindelijk zelfs meer dan we hadden verwacht. Met een glimlach en een goed gevoel konden we gezamenlijk met Tom Odell de maandagavond induiken.
Het nieuwe album Best Day of My Life verschijnt op 28 oktober.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Numb
Can’t Pretend
Sparrow
Give a Fuck
True Colors (Cyndi Lauper cover)
Streets of Heaven
Flying :))
Heal
Best Day of My Life
Grow Old With Me
Half as Good as You (met OSKA en Cartwright)
Magnetised
Hold Me
Encore:
fighting fire with fire
Concrete
Son of an Only Child
Smiling All The Way Back Home
Another Love
