© CPU – Joost Van Hoey
Als we het in België over ’the war on drugs’ hebben, zou je misschien eventjes aan Bart De Wever zijn eeuwige strijd tegen de drugshandel in zijn geliefde Antwerpen denken, maar wij muziekliefhebbers denken natuurlijk in de eerste plaats aan iets anders: de Amerikaanse rockband. Eerder dit jaar bracht The War On Drugs niet alleen hun vijfde album uit, maar stonden ze ook al in het Sportpaleis waar ze er een smakelijke show van maakten. Het duurde enkele albums vooraleer het zestal doorbrak en dat is dan ook te merken aan de set. Van de eerste twee albums krijgen we geen nummers te horen en dat betekent dat de focus vooral ligt op het nieuwe I Don’t Live Here Anymore, aangevuld met een hele reeks hits natuurlijk.
Terwijl de weergoden twijfelden of het nog eens zou gaan regenen of niet speelde The War on Drugs een sterke set, beginnende met “Nothing to Find”. Adam Granduciel zijn zachte stem en de dromerige klanken van zijn gitaar dartelden over een goed gevulde weide. Al vroeg in de set dook de eerste gitaarsolo op, waarbij Granduciel naast figuurlijk ook letterlijk extra in de spotlight kwam te staan. De eerste nummers, keer voor keer met een volle sound, volgden elkaar snel op, maar tussendoor gaf de Amerikaan toch aan hoe grote fan hij is van Pearl Jam. Niet elk nummer van The War on Drugs is even snel en aan het gebabbel tijdens de rustigere nummers werd het duidelijk dat niet iedereen even enthousiast was over bijvoorbeeld “I Don’t Wanna Wait”.
© CPU – Joost Van Hoey
Wie eventjes de focus verloor, wat we eigenlijk al moeilijk kunnen begrijpen want The War on Drugs bracht hun nummers op een heel boeiende wijze, die werd terug deel van deze mooie ervaring tijdens het prachtige “Strangest Thing”. Net als de andere liederen doorheen de avond werd dit mooi opgebouwd en duurde het nog iets langer dan we gewoon zijn van de albumversie. “Strangest Thing” ontpopte zich tot één van de meest dromerige momenten van het concert. Het was zelfs een beetje om emotioneel van te worden, zeker toen de boel los barste. De outro leek eventjes eindeloos te duren en het was dan ook wat teleurstellend dat deze niet effectief tot in de eeuwigheid doorging.
“Harmonia’s Dream” begon met fonkelende gitaarklanken, die later tijdens het nummer terugkeerden, en ging zo rustig van start, om uiteindelijk toch iedereen te doen meeklappen. Het publiek aarzelde duidelijk eventjes omdat verre van iedereen het lied leek te kennen, maar The War on Drugs bracht niets anders dan kwaliteit, waardoor je als toeschouwer niet anders kan dan uiteindelijk bezwijken voor dat gefonkel in dit nummer, of The War on Drugs bij uitbreiding.
© CPU – Joost Van Hoey
Het klappen werd meteen verder gezet tijdens “Red Eyes” en daarmee kon iedereen stoom van de ketel laten. Laaiend enthousiast vergat iedereen eventjes dat de camping ook een grote regenbui meemaakte en dat de propere onderbroeken voor de komende dagen misschien al nat zijn. Met grote, rode, ogen worden de instrumentale tussenstukken op het grote scherm mee gevolgd en zo zie je dan maar hoe indrukwekkend sommige muzikanten aan het spelen zijn. De enthousiaste drummer viel mogelijks het meest op, naast de frontman, maar ook de toetseniste haar werk kwam regelmatig mooi in beeld. Uiteindelijk sloot The War on Drugs af met “Under The Pressure” en zo wordt de zegetour die tijdens het vorige lied werd afgetrapt gewoon voortgezet. Het bleek een perfect afscheid, want het publiek deed enthousiast mee en werd zo helemaal klaargestoomd voor de nog volgende optredens, zoals Pearl Jam op de Main Stage.
The War on Drugs gaf nog maar eens het beste van zichzelf en dat werd geapprecieerd door een goed gevulde weide die angstig naar het wolkenveld boven de weide keken. Met slechts tien nummers op 75 minuten zijn er moeilijke keuzes gemaakt en het is vooral “Thinking of a Place” die eigenlijk wel gemist werd. Een lied van tien minuten, en live wellicht extra lang, breng je natuurlijk niet zomaar eventjes op een festival. Toch konden we niet anders dan toegeven dat het optreden van The War on Drugs een prachtige manier was om het laatste deel van de eerste festivaldag mee in te zetten.
Alle recensies van Rock Werchter 2022 lees je hier.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Nothing to Find
Pain
An Ocean in Between the Waves
I Don’t Wanna Wait
Victim
Strangest Thing
Harmonia’s Dream
Red Eyes
Under the Pressure
I Don’t Live Here Anymore
