Werchter Boutique 2022: Feesten met de handrem op

© CPU – Joost Van Hoey

Het moet ergens begin 2014 geweest zijn toen de organisatie van Rock Werchter in een storm terechtkwam. Stromae werd toen namelijk aangekondigd als zondagheadliner en mocht zo – als eerste Belg ooit nota bene – de Main Stage afsluiten. Het overgrote deel van het publiek reageerde echter sceptisch, want ‘Stromae is helemaal geen headliner, en al helemaal niet op zo’n groot rockfestival?!’ Wel, nu we bijna tien jaar later zijn, is er heel wat gebeurd. Zijn show op Rock Werchter werd een regelrecht schot in de roos, Paul Van Haver verdween niet veel later uit de schijnwerpers, verwierf een soort legendenstatus en keerde begin dit jaar terug met het ijzersterke Multitude. Stromae is met andere woorden terug alomtegenwoordig en viert dat nu als headliner van Werchter Boutique.

Het dagfestival van Rock Werchter wordt weliswaar niet alleen gedragen door Stromae, maar in combinatie met Damon Albarn en zijn Gorillaz was het evenement in een mum van tijd helemaal uitverkocht. Dat ook die band nu met nieuwe muziek op de proppen komt, aangevuld met kleppers als Khruangbin, Years & Years en landgenoten Arsenal en blackwave., zorgde ervoor dat het Festivalpark Werchter na enkele jaren van stilte – alternatieven als Werchter Parklife even niet meegerekend – terug met een knal werd ingezegend. De weersomstandigheden mochten dan wat minder stralend zijn, maar liever wat koeler met hier en daar een verfrissende regenspat, dan niet uit te houden woestijntemperaturen.

blackwave.

© CPU – Joost Van Hoey

Nog niet zo gek lang terug uit de Verenigde Staten, maar nu al toe aan het tweede grote festival van deze zomer: blackwave. Het muzikale project van Willem Ardui en Jean Atohoun mocht na de Main Stage van CORE Festival dus ook het grote podium van Werchter onveilig maken, en deed dat ook gisteren met verve. Met een tweede langspeler in het verschiet barst het duo, inclusief zeskoppige band, van het enthousiasme. Iets dat makkelijk oversprong op de vollopende weide.

Echt heel veel volk was er helaas nog niet, maar de energie die blackwave. uitstraalde werkte wel aanstekelijk. Met ietwat vage doch coole visuals op de achtergrond kregen de mannen toch al wat beweging in het publiek, al wil de ongeschreven regel in België – en al zeker op Werchter – dat het echte enthousiasme pas bij de headliners vrijkomt. Hoe dan ook was wat er op het podium gebeurde zeker wel goed. “Whasgood?!” en zelfs splinternieuwe single “a-okay” ontpopten zich tot hoogtepuntjes, en ook de blazerssectie had zeker een meerwaarde. De vonkjes sprongen zo hier en daar geleidelijk aan wat meer over, al ontplofte de bom pas echt toen Willem en Jean elk aan een kant van het podium een moshpit op poten zetten tijdens “Up There”. Met hitjes “BIG Dreams” en “Elusive” werd er bijgevolg al wat enthousiaster meegezongen waardoor de Werchterse weide, hetzij met een beetje koudwatervrees, terug richting zijn oude vorm keerde.

Arsenal

© CPU – Joost Van Hoey

Arsenal is al om en bij de twintig jaar een vast begrip binnen het Belgische muzieklandschap en kent de weide bijgevolg als zijn broekzak. Voor de twaalfde keer zetten John Roan en Hendrik Willemyns gisteren voet op een van de Werchterse podia en, zoals hun reputatie dat wil, mondde dat wederom uit in een groot feest. De mannen bewezen onlangs nog in de Lotto Arena dat ook nieuwste langspeler The Rhythm of the Band een plekje kent binnen de set, en zo maakten wij ons op voor een klein uurtje meezingen.

Uit die nieuwe plaat hoorden we gek genoeg bijzonder weinig materiaal, want op Werchter Boutique kregen we vooral een best of-show voorgeschoteld. Het leek ook wel alsof de band gisteren de maximumcapaciteit van de Main Stage wilde testen, want de vrolijke bende stond maar liefst met tien op het podium. Een stevig verbrande John Roan en een goedgezinde Leonie Gysel bleken zoals gewoonlijk de spilfiguren te worden, want zij ontpopten zich al snel tot rasechte entertainers. Dat zorgde er bijgevolg voor dat het geheel er met regelmaat nogal cringe uitzag, maar voor een band als (en een publiek dat komt voor) Arsenal, maakt dat allemaal weinig uit. Meer nog, zodra hitje “Amplify” door de speakers weerklonk, kwam zowaar het zonnetje tevoorschijn. Felix Machtelinckx dook dan nog op voor “Animal”, wat dan het startschot bleek voor een hele resem hits. Het enthousiasme groeide op de weide dan ook zienderogen, met als grote kookpunten afsluiters “Estupendo” en “Lotuk”, waarbij iedereen gewillig meesprong met Roan. Arsenal is een band die vooral plezier komt maken en straalt dat ook uit, waardoor we uiteindelijk zeker van een plezante set kunnen spreken.

Khruangbin

© CPU – Joost Van Hoey

Voor de gemiddelde festivalganger stond Khruangbin misschien wat als de vreemde eend in de bijt op de affiche. De meerwaardezoeker weet echter al langer dat het Texaanse drietal garant staat voor een sterke show, al vreesden we – zeker met passages in het donker op het Spaanse Primavera Sound in ons achterhoofd – dat de show op klaarlichte dag en met een, met alle respect, nogal commercieel publiek, in het water zou vallen. Dat viel uiteindelijk gelukkig wel mee.

‘Die ene band met die rare naam’, zoals we Khruangbin een paar keer voorbij hoorden komen op de weide, kon helaas niet echt op veel enthousiasme van aandachtige festivalgangers rekenen. Zij die echter wel hun aandacht aan het drietal besteedden, kregen zeker waar voor hun geld. De Texanen gaven ons een strakke en vooral zeer zwoele set, die het frisse windje dat af en toe de kop op stak, haast tropisch deed aanvoelen. Dankzij de trippy visuals en de vele muzikale extraatjes kregen nummers als “Evan Finds the Third Room” en “Pelota” een extra dimensie, al gold de minutenlange covermedley bij het grote publiek als hoogtepunt. Opvallend was dat “Texas Sun”, hoogstwaarschijnlijk door een gebrek aan Leon Bridges, niet de revue passeerde. Een tikkeltje gelatenheid op de weide, maar wij verwarmden onze hartjes met een fantastische versie van “Time (You and I)” en een onverwachte cover van “Rhythm Is a Dancer”. Gelegenheidsdansers waren er gelukkig wel op overschot, waardoor Khruangbin hopelijk een pak nieuwe hartjes heeft veroverd.

Years & Years

© CPU – Joost Van Hoey

Voor ons bleek Years & Years dan weer een nogal gekke toevoeging aan de affiche, gezien de nogal poppy sound van het soloproject van Olly Alexander. De twijfel bleek klaarblijkelijk enkel bij ons te liggen, want al van bij de aankondiging ontstond er een gigantische bom van enthousiasme. Waarom precies blijft ons echter onduidelijk, want ondanks de op plaat leuke popdeuntjes van de Brit, weet hij live na al die jaren ons nog steeds niet te overtuigen. Zijn nieuwe plaat Night Call zal daar in elk geval zeker niets aan veranderen.

Ook op Werchter Boutique was Years & Years gewoon niet goed. Gelukkig had Olly wel een gigantische show meegebracht, waardoor er visueel nog wel wat te beleven viel. Door de slechte nummers kwam het geheel wel wat belachelijk over, want zijn dansers droegen minder kleren dan pakweg Måneskin en twerkten met meer regelmaat dan Megan Thee Stallion. Dat er zo nu en dan eens verroeste telefooncellen of vuile toiletcabines het podium opgerold werden, maakte de taferelen alleen maar gekker. Het publiek wist klaarblijkelijk ook niet echt wat er nu precies gebeurde. Het feit dat Olly geen goeie zanger is, meer dan de helft niet eens zelf zingt en dan achter zich nog eens stukken videoclip toont, maakt het niet beter. Zeker tijdens de nieuwe nummers was er dus verrassend weinig enthousiasme, al ging het tijdens hitjes van het debuut wel beter. Pakweg “Shine” en “Desire” waren degelijk en ook “Eyes Shut”, waarvoor de Brit zelf achter de piano kroop, mocht er zeker zijn. Dat hij even later weer in een bed het podium opgedragen werd en zijn dansers zich verkleed hadden in nachtlampjes, wekte dan weer wat hilariteit op, al volgde er met “King” dan weer een schaars hoogtepuntje. Het toont aan dat er toch wel wat potentieel in de act zit. We vrezen echter dat Werchter Boutique zich alleen maar zal herinneren hoe enkele schaarsgeklede dansers seks simuleerden in een brak wc-kotje. En dat op de Main Stage. Speciaal, maar eigenlijk gewoon een miscast.

Stromae

© CPU – Joost Van Hoey

Het enthousiasme steeg weliswaar al de hele dag, al leek het overgrote deel van de weide toch vooral te wachten op Stromae. Dat Paul Van Haver anno 2022 populairder is dan ooit tevoren, maken zijn zes(!) uitverkochte shows in Paleis 12 nog een tikkeltje duidelijker. Hoe dan ook hadden we een beetje schrik, want zo’n donkere zaalshow is toch altijd een tikkeltje indrukwekkender dan eentje op een nog verlicht – Stromae stond eigenlijk redelijk onbegrijpelijk al om kwart na acht geprogrammeerd, en dus nog in het daglicht – festivalpodium.

We vreesden dus dat de anders zo belangrijke lichtshow en het bijbehorende wow-effect dat onze landgenoot opwekt doormiddel van zijn gigantische bewegende LED-schermen, niet helemaal tot zijn recht zou komen. Daar bleek gelukkig niets van aan, want terwijl de avondzon er haast magisch doorkwam, lichtte ook de grote zon op het podium op. Triomfantelijk als een pauw knalde de man met “Invaincu” zijn indrukwekkende show op gang. Een nummer van de nieuwe plaat dus, dat net zoals het daaropvolgende “Fils de joie” een beetje voorzichtig werd ontvangen. Gelukkig brak “Tous les mêmes” helemaal de ban en at Werchter guitig uit de handen van de Maestro. Dat de man zijn uiterste best deed om ook de landstaal die hij minder meester is te hanteren, gaf het geheel een ietwat schattige toets.

© CPU – Joost Van Hoey

We moeten het ook gewoon zeggen zoals het is; Stromae heeft niet genoeg hits of meezingers om anderhalf uur te vullen. Dat betekent echter niet dat hij nummertjes als “Mon amour” en “Quand c’est” ‘slechts’ als opvullertjes ziet. Neen, dan maakt Van Haver gewoon gebruik van zijn bombastische productie. Met vijf gigantische LED-schermen die boven zijn hoofd bengelden en de tien anderen die met bewegende robotarmen alle hoeken van het podium verkenden, deed de man menig mond openvallen. Heel wat technische hoogstandjes dus, om nog maar te zwijgen van zijn rijdende zetel of het robothondje dat het iconische jasje uit “Papaoutai” kwam brengen. Die laatste bleek ook het startshot van een resem hits, waardoor Boutique met regelmaat de handen op elkaar kreeg en vaak zelfs aan het springen ging. Het epische “Ta fête” was terug van weggeweest, “Formidable” werd uit volle borst meegezongen en met “L’enfer” kregen we zowel muzikaal als visueel spektakel.

Het moet weliswaar gezegd dat de set bij minder bekende nummers als “C’est que de bonheur” of “Riez” een beetje inzakte, al volgde er meteen daarna altijd een hoogtepunt. Met “Santé” kregen Stromae en zijn virtuele avatar bijvoorbeeld de hele weide aan het dansen en “Alors on danse” toverde Werchter om in een energieke 90’s discotheek. Het was duidelijk dat heel wat mensen specifiek voor de Maestro naar Boutique waren afgezakt, waardoor de sfeer tijdens zijn set veruit het uitbundigst was. Een set die overigens tot in de puntjes was uitgewerkt en waaraan alles klopte. Stromae is wereldklasse, getuigde ook het minutenlange geklap en geroep om meer. Helaas tevergeefs.

Gorillaz

© CPU – Joost Van Hoey

Na publiekstrekker Stromae was het dan nog de beurt aan absolute headliner Gorillaz, dat voor het eerst deze tour maar liefst twee uur vrij spel kreeg. Wie Damon Albarn een beetje kent, weet gelukkig dat de man hits op overschot heeft. Zo ook op Werchter Boutique, waarvoor hij zich voor de gelegenheid helemaal in het fluoroze uitdoste. Een aantal mensen mochten het terrein dan al hebben verlaten – het was overigens zondagavond – zij die wel tot het einde bleven, waren op vlak van sfeer helaas voor een groot deel verwaarloosbaar. Een vreemde show van Gorillaz dus, zoveel werd al snel duidelijk.

De band begon nochtans met veel goesting, want met “M1 A1” en “Last Living Souls” aan het begin van de set, kregen we al snel een paar publiekslievelingetjes. Dat die niet op het enthousiasme waar Albarn op rekende werden onthaald, werkte zichtbaar op zijn humeur. Toen de kabel van zijn microfoon dan ook nog eens bleef hangen achter de versterkers, was het kalf eigenlijk al half verdronken. Gelukkig zijn de Britten professioneel genoeg om die irritatie niet de bovenhand te laten nemen, en zo verkende de frontman tijdens het sterke “Tranz” al eens het podium en dook hij op de tonen van “19-2000” het publiek in. Op zulke momenten was er gelukkig wel wat enthousiasme, waardoor het vlammetje zo nu en dan weer werd aangewakkerd.

© CPU – Joost Van Hoey

Of dat ook meteen de reden was waarom Albarn om de haverklap het publiek opzocht – hij riep met regelmaat dat hij ons enthousiasme ‘wilde voelen’ – laten we in het midden, maar feit is dat hij ook bij het leuke “Rhinestone Eyes” op de crashbarries klom en tijdens “Pirate Jet” zelfs gewoon de weide op wandelde. Het leverde hem niet alleen wat gelegenheidsgeklap op, maar hij verloor ook zijn mutsje. Dat werd tijdens “On Melancholy Hill” wonder boven wonder het podium opgegooid, waardoor er weer wat vonkjes loskwamen. Het jammere was, dat er met “Fire Flies” en “Rockit” – overigens voor de derde keer ooit live – wat minder bekende nummers volgden en de sfeer alweer een dipje kende.

‘Als het mij niet lukt, dan maar wat gasten erbij halen’, moet Damon gedacht hebben. Bootie Brown slaagde er wel in om de weide mee te krijgen met “Stylo”, waardoor het uitgebluste feestje plots wat meer tot leven kwam. Ook Fatoumata Diawara die “Désolé” naar een hoger niveau tilde, was een fijne verrassing. De frontman zag dus dat het wél kon en gaf Werchter Boutique nog een laatste kans. ‘This is your time to shine!’, riep hij bij “Andromeda”, waarna hij iedereen aanmaande tot springen. Het lukte eventjes, maar helaas niet lang genoeg. Dat de band zijn geduld verloor, werd des te duidelijker toen De La Soul-lid Kelvin Mercer het publiek ‘sleepy people’ noemde. Het gemor kwam toen van beide kanten, al volgde met “Feel Good Inc.” dan wel weer een hoogtepuntje. Dat Gorillaz al lang op het punt was gekomen waarop het, weliswaar ijzersterk, zijn set aframmelde, viel de band eigenlijk niet te verwijten. 

‘I ain’t happy’, zong Albarn nog een laatste keer bij afsluiter “Clint Eastwood”, en eerlijk? Je zag het ook effectief aan zijn lichaamstaal. ‘Jullie moeten blij zijn dat Gorillaz helemaal naar hier is gekomen’, zei Mercer nog, maar ook dat was redelijk tevergeefs. Neen, Gorillaz heeft zijn publiek nodig om te knallen en kon er gisteren niet op rekenen. Werchter Boutique eindigde daarmee dus op een halve valse noot en met een lichte domper op de feestvreugde. Dat de Britten er twintig minuten eerder dan gepland de brui aan gaven, vat dat misschien wel het best samen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Wie bepaalde artiesten nog aan het werk wilt zien in België kan op volgende data zijn tickets al boeken: blackwave. speelt op 10 juli nog op Cactus Festival, op 11 augustus op de Lokerse Feesten, op 7 oktober in de Ancienne Belgique en op 14 oktober in De Roma. Arsenal staat op 17 en 18 augustus in het OLT Rivierenhof en op 26 augustus op Buikrock. Years & Years speelt op 1 oktober in Vorst Nationaal. Stromae staat op 10 juli nog op Les Ardentes in Luik en speelt op 15, 16 en 17 maart en 1, 2 en 3 juni in Paleis 12.

Setlist Stromae:

Invaincu
Fils de joie
Tous les mêmes
Mon amour
La solassitude
Quand c’est?
Mauvaise journée
Bonne journée
Papaoutai
Ta fête
Pas vraiment
Formidable
Riez
L’enfer
C’est que du bonheur
Santé
Alors on danse

Setlist Gorillaz:

M1 A1
Strange Timez
Last Living Souls
Tranz
Aries
19-2000
Tomorrow Comes Today
Rhinestone Eyes
Cracker Island
O Green World
Pirate Jet
On Melancholy Hill
El Mañana
Fire Flies
Rockit
Kids With Guns
Stylo (met Bootie Brown)
Désolé (met Fatoumata Diawara)
Andromeda
Dirty Harry (met Bootie Brown)
Feel Good Inc. (met De La Soul)
Momentary Bliss
Clint Eastwood (met Sweetie Irie)