Dag 3
Op de derde dag van Primavera in de stad, vatten we post in de grote zaal van de Razzmatazz. Daar speelden al heel wat bands legendarische sets en ondanks dat drankjes (frisdrank en bier) vijf euro kosten, blijkt het interieur wel charmant te zijn. De zaal herbergt plaats voor zo’n 2000 man waardoor een vergelijking met de Ancienne Belgique op zijn plaats is. Daar speelde vandaag met King Gizzard & The Lizard Wizard en Slowdive twee giganten in zijn genre en dat kon je ook zien aan de meterslange rij die al vroeg ontstond. Het is gek om te zien hoe lang rijen kunnen worden en hoe mensen telkens de moed halen om daarin te wachten, maar ook wij waagden ons aan de wachtrij.
Openen mocht Therematic, een band uit Madrid die hier enkel staat omdat ze op het label van Primavera muziek uitbrengen. Want ondanks dat de zaal helemaal gevuld was, bleek letterlijk niemand geïnteresseerd. Er werd een praatje geslagen en iedereen was eigenlijk aan het wachten op de twee headliners. Wat hoorden we dan eigenlijk van deze groep? Wel een theremin die wat vreemde, vooral irritante geluiden maakte en een drummer die daarbij eigenlijk niets toevoegt en daar vooral wat rommelig en simpel bijkomt. Het was dan ook eerder een zoethoudertje dan dat het iets memorabel was.
Voor de vierde keer speelde King Gizzard & The Lizard Wizard op Primavera, maar dit keer was het wel de grootste zaal en waren ze niet de headliner. Toch bleek er ook dit keer een heuse volksverhuizing plaats te vinden want duizenden mensen stonden al heel vroeg in de rij om toch maar binnen te geraken. Met “Am I In Heaven?” werd de set meteen met een hoogtepunt gestart. Gitarist Joey had vlak voor de show zijn vinger gesneden en voor ze begonnen werd hij ook nog opgelapt op podium. Eens dat euvel van de baan was, kon er weer krachtig gespeeld worden. De zaal was zo gevuld dat telkens er een moshpit ontstond, je geplet werd en zo telkens niet onzacht in aanraking kwam met andermans lichaam. De band had dit keer ook wat verrassingen in petto: zo werd de intro van “Nuclear Fusion” door heel de band voor één micro gedaan, was “Sadie Sorceress” het meest groovy hiphopnummer dat we ooit van hen kregen met zelfs een Stu McKenzie zonder gitaar en met een flow en was “Straws in The Wind” het bewijs dat ook Ambrose Kenny Smith altijd zijn momentje moet krijgen. Uiteindelijk eindigde de band met de nodige boogie om de zaal uitgelaten te verlaten en hen op donderdag nog één keer te verwelkomen. Het publiek houdt van King Gizzard en dat is omgekeerd evenveel waar.
Slowdive speelt later deze week nog op het festival, maar eerst mochten ze al eens in een zaal proberen en het werd een geweldige show. Het leek alsof dat Slowdive alle goeie nummers in één set had gebulkt om er daarmee verschroeiend sterk uit te pakken. Frontvrouw Rachel Goswell had van begin tot eind een gigantische glimlach op haar gezicht wat ervoor zorgde dat ze met nog meer levensvreugde speelde als we gewoon zijn. Muzikaal was alles tot in de puntjes uitgewerkt met een geweldige versie van “Souvlaki Space Station” en ook meer recente songs als “Star Roving” die nu al hits zijn in het oeuvre. De band rilde van genot en ook de gitaren gingen binnen als zoete broodjes in de oven. Het publiek genoot hier ook extreem hard van want telkens ging er een vlaag van euforie door de zaal eens een nummer startte. Met het geweldige “Golden Hair” knalde de groep nog een laatste keer door de zaal om ons nadien sprakeloos achter te laten. Op Slowdive staat geen leeftijd, ze blijven gewoon altijd goed.
Dan was het plots toch vreemd om te zien hoe de zaal bijna volledig leegliep toen Derby Motoreta’s Burrito Kachimba het podium betrad. Het was weliswaar al 2u ’s nachts, dus we begrijpen de keuze voor het warme bedje, maar toch bleken deze gekke Spanjaarden de mindere uurtjes slaap waard. De groep is een mix van psychedelische rock en metal en met een frontman die evengoed als Robert Plant door het leven kan, weet je dat het altijd goed zal worden. En dat werd het ook, met de nodige riffs, knallende gitaren en vooral heel veel energie bleek de band een verrassing die iedereen die wel nog in de zaal was meekreeg. Zelfs toevallige feestbeesten (die eigenlijk enkel nog een nachtje wilden feesten), headbangden gewillig mee met de Spanjaarden. De frontman is een beest die met zijn stem iedereen inpalmt en ook de gitarist kan niet minder rock-‘n-roll zijn met zijn Metallica-T-shirt, wilde haren en zwarte gitaar. “Gitana” was een van die nummers dat echt bijbleef. De band begon erg mysterieus om uiteindelijk sneller en harder te gaan spelen. Conclusie: deze Spaanse furie is iets wat we nog niet zagen de afgelopen dagen en zou al eens snel buiten Spanje mogen doorbreken.
In de kleine zaal van de Apolo was het dan weer drummen voor een eclectisch avondje. Die werd geopend door de fantastische King Hannah. Frontvrouw Hannah Merrick en haar kompaan Craig Whittle zorgden binnen de paar seconden voor een geladen sfeer die de zaal drie kwartier lang in een houdgreep hield. Met hun dromerige, doch innemende sound wisten de Britten ons te bedwelmen dankzij nummers als “A Well-Made Woman” en “Crème Brûlée”, maar het was toch de tien minuten lang durende versie van het ongelofelijk straffe “The Moods That I Get In” dat ons de krop in de keel bezorgde. King Hannah is een band van weinig woorden, maar wist ons toch omver te blazen.
Los Bitchos © Clara Orozco
Het grootste deel van het publiek leek echter toch gekomen om te dansen, want toen de dames van Los Bitchos even later het podium bestegen, vlogen de heupen meteen los. Zoals gewoonlijk ging de fles tequila weer vlotjes rond zodat de sfeer ook onderling ten goede kwam. Toch tappen de Britten wat ons betreft iets te vaak uit hetzelfde vaatje, waardoor een uur misschien net wat te veel van het goede is. Oké, met “Pista (Fresh Start)” en een cover van The Champs’ “Tequila” zijn er zeker hoogtepunten, maar een uur duurde wat lang. Hoe dan ook konden de vele Britten in het Spaanse publiek, in al dan niet beschonken toestand, de sfeer lekker hooghouden.
Dat de drank hier en daar de bovenhand had genomen, werd ook duidelijk toen al heel wat volk de zaal verliet nog voordat ‘headliner’ Noga Erez op het podium stond. De Israëlische zangeres heeft nochtans de wind in de zeilen en lijkt het dit jaar helemaal te gaan maken: een nieuw label, een nieuw project in het verschiet… Cool was haar concert daardoor zeker en vast, niet in het minst omdat de nog aanwezige Spanjaarden voor heel wat sfeer zorgden. Ook het feit dat Noga hier en daar tot ‘de nieuwe Billie Eilish’ werd bekroond wekte ongetwijfeld heel wat curiositeit, al moet de zangeres wel opletten dat ze niet te veel klakkeloos kopieert van de Amerikaanse superster. Kortom, een fijn concert van Noga Erez, maar niet meteen supermemorabel.
Voor dag 4 lees verder op de volgende pagina.
Primavera Sound organiseert al jaren concerten in de stad, van het Parc de la Ciutadella en de Arc de Triomphe (in het verleden) tot de Sala Apolo en Paral.lel 62 (toen én nu). Dit was allesbehalve “de eerste keer in hun geschiedenis”.