Primavera a la Ciutat: Wanneer wachten een levensstijl wordt

Dag 4

Het pittoreske Poble Espanyol staat bekend om zijn authentieke Spaanse stijl en is in Barcelona dan ook erg toeristisch hierdoor. Voor Primavera Sound werd het binnenplein omgetoverd tot een heus festivalterrein waarvoor op de laatste dag een heuse sterren line-up present tekende. Het enige jammere was dat het plein tot de limiet werd gevuld waardoor het eigenlijk heel onaangenaam vertoeven was. We mochten niet zitten, je moest heel lang aanschuiven voor binnen te geraken, voor naar de wc te gaan (ze hadden acht dixies voorzien voor 5000 man) en je moest ook aanschuiven voor eten en drinken. Organisatorisch kunnen we dit lui noemen, maar gelukkig was er muzikaal wel het een en ander te smullen.

Zo konden we, nadat we de helse rij aan de ingang overleefd hadden, nog net iets meepikken van Pom Pom Squad. De groep bracht een mix van chaotische rockmuziek en een speelse energie. Toch leek het grote podium op Poble Espanyol net iets te groot waardoor de muziek niet altijd even strak en intens naar binnen kwam. Het was allemaal iets te makkelijk en te soft waardoor we zelfs al na een tweetal liedjes konden stellen dat er nog wat werk aan de winkel is voor Pom Pom Squad. Hetzelfde gold voor Magdalena Bay. Het trio mocht dan wel een grootse productie voorzien hebben, het geheel was voornamelijk extreem cringe. Zo was er een groot digitaal gezicht dat ons begeleide gedurende het concert waardoor we een Dora the Explorer vibe kregen, wat niet altijd goed is. Dat de band eerst nog kampte met technische problemen, deerde hun energie wel niet, maar zelfs met heel veel energie en plezier kon Magdalena Bay zijn zwakke set niet verbergen. Het was allemaal te gemaakt en dan hebben we liever toch iets spontaan.

Ride was de volgende in de rij, de shoegaze legendes hebben iets te vieren en dat is de dertigste verjaardag van de geweldige plaat Going Blank Again. En hoe kan je dat beter vieren dan deze plaat integraal te brengen? We kregen dus van begin tot eind alle songs uit die plaat wat ervoor zorgde dat de set van Ride extreem goed was. Ze zijn zichzelf ook wel bewust van de sterkte van hun muziek uit 1992, waardoor ze deze ook vol goesting brachten. Het geweldige “Leave Them All Behind” als opener zette al meteen de toon, hier zou gewoon gerockt worden zonder veel compromissen. Andy Bell had zijn mooiste hoed aan en Mark Gardener was zijn sympathieke zelf waardoor we eigenlijk konden blijven kijken naar hoe het allemaal tot zijn recht kwam. Met “OX4” werd er uiteindelijk nog een hoogtepunt helemaal op het eind gezet waarna we Ride terug in onze armen sloten na een erg genietbare set.

Waar Ride vooral op de gitaren focuste, kon Khruangbin vooral op de groove focussen. Hierdoor zag je iedereen in het publiek al meteen goesting krijgen om te dansen. Het begon nog wat twijfelend, maar eens de discobal in gang schoot en we “Evan Finds the Third Room” te horen kregen (dit keer zonder telefoon), ging het naar een iets hoger niveau. Met een medley van onder andere David Bowie, Elton John en Spandau Ballet werd ook de herkenbaarheid naar een hoger niveau getild. Met “Maria Tambien” werd vervolgens een extreem snelle versie van het nummer gebracht om zoals gewoonlijk in “Apache” en “Miserlou” uit te monden. De sfeer zat uiteindelijk extreem goed, maar de trucjes van Khruangbin worden ondertussen wel erg voorspelbaar. Desondanks blijft het een geweldige band die heerlijke groovy muziek maakt en op een zwoele woensdagavond de temperatuur nog wat deed stijgen.

Phoenix had de boodschap begrepen en begon heel energiek aan zijn set. Hoe kan het ook anders als je “Lisztomania”, “Entertainment” en “Lasso” als eerste drie nummers speelde. De band had er duidelijk goesting in en had heel wat energie op het podium. Frontman Thomas Mars sprong van de ene naar de andere kant van het podium en ook de muzikanten verzorgden kwieke solo’s. Daarnaast was er nog een gigantisch scherm met opzwepende visuals die je de ene keer helemaal aan het dansen kregen en de andere keer naar een andere wereld meenamen (zoals bij “Love Like Sunset”). Helaas kreeg het energiek begin van de set geen vervolg en zakte de set een klein beetje in na gloednieuw nummer “Alpha Zulu”. De nieuwe single lijkt wel een nieuwe waarde te worden in de set want hij klonk alsof het er al jaren inzat. Met “Rome” en “1901” werd uiteindelijk nog een sterke eindsprint ingezet waarna het er alweer opzat. De band bracht dus eigenlijk wel een strakke set, al had die inzakking in het middendeel niet gehoeven.

Om het stadsgedeelte van Primavera Sound af te rondden, gingen we nog naar Sala Upload. Het zaaltje zit in Poble Espanyol, maar je moest wel eerst naar buiten gaan om binnen te geraken. Toen we in de rij stonden, zagen we een kleine bestickerde deur waarvan we eerst niet geloofden dat we daarbinnen moesten. Toen we uiteindelijk binnenkwamen, zagen we een soort van Twin Peaks-achtige setting waarbij het zaaltje uit drie etages bestond met tussenin leuningen die je evengoed in het decor van je oma zou kunnen zien. Als je ons had verteld dat hier een burleskshow ging plaatsvinden, hadden we het ook geloofd, maar het was een show van Frankie & The Witch Fingers. De Amerikanen hadden duidelijk door dat je in deze setting gewoon moet geven en dus werden van begin tot eind fuzzgitaren en riffs op ons afgevuurd. Er werd gecrowdsurft, hevig gesprongen en de moshpits waren weelderig. Ook muzikaal knalde het viertal als geen ander alsof ze net heel wat cola hadden binnen gegoten. Het is een wonder dat er geen gewonden vielen want in de zaal kreeg je glazen flesjes en die overleefden al die energie in de zaal niet. Maar zoals steeds na een goed optreden, is een beetje bloed op je t-shirt het bewijs van een goeie show en dat was bij Frankie & The Witch Fingers niet anders.

Primavera à la ciutat als tussendoortje van twee weekends was een experiment dat niet altijd geslaagd bleek te zijn. De bands op een kleiner podium in de stad zetten, is wel een fijn idee alleen is er te veel publiek voor die podia. Het feit dat er ook nog eens extra tickets verkocht werden per zaal, leek ons zelfs een beetje een ‘money grab’ van de organisatie. Zeker als je leest hoeveel mensen teleurgesteld werden. Met enkel toelating voor mensen met een ticket voor beide weekends, hadden ze dit euvel al kunnen oplossen en veel minder lange wachtrijen kunnen zien. Nu waren er soms rijen waar je twee uur stond te wachten en dan toch niet binnen geraakte. Muzikaal was alles wel perfect in orde en als je wel binnen geraakte, maakte je unieke shows mee. Experiment geslaagd ? Voor degene die de concerten zagen alvast wel!

Wie bepaalde artiesten nog aan het werk wilt zien in België kan op volgende data zijn tickets al boeken: Pom Pom Squad op 14 juni in de Botanique, Khruangbin op 19 juni op het uitverkochte Werchter Boutique, FLOHIO op 17 juli op Dour, King Gizzard & The Lizard Wizard op 21 augustus op Pukkelpop, Yung Lean op 5 november in de concertzaal van de Vooruit en Phoenix op 23 november in de Ancienne Belgique.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!