Na een eerste weekend waarbij het Parc Del Forum onveilig werd gemaakt, verplaatst Primavera zich naar de stad om daar ook concerten te geven. In Barcelona zijn er namelijk verschillende concertzalen en die worden op die manier in de kijker gezet. De line-up is ook hier niet min, maar er is wel een concept van ‘first come, first serve’ waardoor er al heel vroeg voor de deuren opengaan telkens een heuse rij opduikt van fans die zeker binnen willen zijn. Je moet je dus altijd in één zaal parkeren om zeker te zijn van je plaatsje, iets wat we dan ook al snel ter harte namen.
Dag 1
Op dag 1 zaten we zo in Sala Apolo, een nachtclub die ook soms concerten host. In het complex zijn er twee zalen waarvan de grote 1600 man kan herbergen en de kleine 400. We begaven ons eerst in die grote waar we een heel gezellige zaal zagen met een klein balkon, wat bankjes aan de kanten en een klein podium. Daar mocht Iceage als eerste het podium bestijgen voor een tot in de nok gevulde zaal die duidelijk heel veel zin had in een avondje stevige gitaren.
De set van Iceage was weliswaar maar een driekwartier lang, maar dat compenseerden ze met intensiteit en kracht. Hoewel er niets passeerde van de eerste twee platen, bleek ook het nieuw werk te kunnen rocken. Frontman Elias Bender Rønnenfelt verkeerde in de vorm van zijn leven en bespeelde het publiek als een speelbal. Wanneer er wat meer noisy invloeden in de sound moesten komen, haalde de gitarist doodleuk zijn jack uit zijn gitaar om zo een natuurlijk noisegeluid te creeëren. Op die manier beukte Iceage een driekwartier goed door en voor ons had het gerust nog wat langer mogen duren.
Toch bleek de volledige zaal eigenlijk voor King Gizzard & The Lizard Wizard te zijn gekomen. De Australiërs hadden hun gitaren kapot gemaakt doorheen de dag en dus kregen we voor het eerst een show met gloednieuwe instrumenten. Dat betekende weliswaar niet dat ze het rustiger aan zouden doen. Het volledige eerste deel bestond uit de vier openers van I’m In Your Mind Fuzz waarna de moshpit alles kapot beukte en het zweet al overal in de zaal van de muren druipte. Dat “People-Vultures” en nadien “Hell” volgde, was eigenlijk de voorbode van het furieuze einde van de set, want nadien werd toch gas teruggenomen. Om te bekomen werden we op het eind nog getrakteerd op een heerlijke versie van “The River” en zo zat de tweede set van de psychedelische rockers er alweer op.
Les Savy Fav brengt al sinds 2010 geen muziek meer uit en normaal gingen ze speciaal voor Primavera in 2020 een reünie doen, maar ondertussen tourde de band al in Amerika. Toch werd de show op Primavera afgelopen weekend hun eerste sinds 2011 in Europa. Dat ze het nog eens konden overdoen in een kleiner zaaltje, was natuurlijk extra charmant. De extravagante frontman Tim Harrington had niet alleen een deel van zijn baard rood geverfd, ook zijn kledij bleek na een tijd overbodig. Hij hitste het publiek van begin tot eind op (met onder andere een sprong vanop het balkon) waarna hij op het eind volledig in de zaal verdween om iedereen, maar dan ook iedereen aan het springen te krijgen. Het eindigde in een massaal ‘lay-down’ waarna iedereen even kon slapen volgens de frontman. Een band die live altijd voor sfeer zorgt, zoveel was duidelijk.
Voor FLOHIO doken we even later nog even de kleinere zaal binnen het Apolo-complex in. De gebruikelijke warm-up van haar dj deed niet al te veel goeds voorspellen, maar het tegenovergestelde bleek uiteindelijk waar te zijn. De Britse heeft sinds de laatste keer dat we haar hebben gezien op Pukkelpop heel wat stappen kunnen zetten en dat vertaalde zich in een leuke set. Van haar aankomende debuutplaat kregen we nog niet al te veel te horen, maar met nummers als “Wealth”, “Pounce” en “10 More Rounds” had ze wel de perfecte nummers om de zaal in vuur en vlam te zetten. Het publiek werd alsmaar enthousiaster naarmate het optreden vorderde en met een amusante pogo besloot FLOHIO de avond op een hoogtepunt.
Lees alles over dag 2 op de volgende pagina.
Primavera Sound organiseert al jaren concerten in de stad, van het Parc de la Ciutadella en de Arc de Triomphe (in het verleden) tot de Sala Apolo en Paral.lel 62 (toen én nu). Dit was allesbehalve “de eerste keer in hun geschiedenis”.