Dag 2
© Eric Pamie
Beach Bunny mocht zijn naam volledig waarmaken en voor het strand zijn krachtige muziek brengen. In sneltempo werden er heel wat nummers doorgejast en dat klonk allemaal zeer speels en krachtig. De band wilde zelfs een heuse wall of death maken en ondanks dat het totaal niet paste bij de eerder zachte powerpop, was het wel een leuk extraatje. Helado Negro was er dan eentje voor de Spaanstalige liefhebbers. Muzikaal bleek het gewoon een iets gezelligere versie van Future Islands te zijn. Dat wel zeggen: zwoel en sensueel maar na drie nummers wist je wel wat je gehoord had. Toch bleken de Spanjaarden dit helemaal goed te vinden en werd er bijna constant meegezongen.
Weyes Blood © Dani Canto
Ondanks de weersvoorspellingen werd het plots toch wat bewolkt in Barcelona; de ideale omstandigheden voor Weyes Blood aldus de frontvrouw. Die was klaarblijkelijk in een goeie bui, want er konden heel wat ironische mopjes van af. ‘This is our only uptempo song, so feel free to mosh’, zei ze bijvoorbeeld bij “Everyday”, al bleef de set erna vooral op dezelfde golf verder surfen. Mooi was het zeker, maar veel variatie zat er helaas niet in. Datzelfde geldt overigens ook voor Wet Leg, al was het bij de Cupra een pak drukker dan gewoonlijk. Hester en Rhian stonden een tijdje geleden al in de Botanique en ook daar misten we wat pit. Hitsingles als “Wet Dream” en natuurlijk “Chaise Longue” brengen natuurlijk wel vuur bij het publiek, maar op het podium ging het er iets te geroutineerd aan toe. Dezelfde giechels, kreetjes en riffs als enkele weken geleden… leuk, maar niet extreem memorabel.
Fontaines D.C. © Eric Pamie
Aan de andere kant van het terrein, bij de twee hoofdpodia, verzamelden Britten en Ieren. Reden? Fontaines D.C. zou er de Main Stage bestijgen. De band lijkt klaar om dat nog meer te doen, zo bleek op Primavera. Met een geweldige setlist vol hits, zagen we een frontman die charismatisch uit de hoek kwam en een band die heel veel krachtige postpunk bevatte. Met hits als “Too Real” en “Boys in the Better Land” stond het publiek op zijn kop, maar zelfs bij iets rustigere songs als “A Hero’s Death” en “I Love You” moest het publiek aan het springen en moshen gaan. Kortom, een sfeervolle set van een band die alleen maar beter wordt en zelfs op een gigantisch podium overtuigt. Dat kon niet gezegd worden van Beck. De man leek gewoon een bandje op gezet te hebben om vervolgens zijn songs niet eens van begin tot eind te spelen. Het was een crowdpleasing set waarin toch ook wat tenenkrullende elementen zaten en het kitschgehalte bij momenten soms iets te hoog was. Toch kunnen we voorstellen dat dit voor het doorsnee publiek een zeer amusante set bleek, maar voor ons was hij toch niet zo ‘wow’.
Little Simz © Christian Bertrand
Een andere Britse die een heuse volksverhuizing teweegbracht, was Little Simz. De rapster mocht een volledig gevulde Cupra verwelkomen en dat deed ze met voornamelijk muziek uit haar geweldige plaat Sometimes I Might Be Introvert. Samen met een band kwamen haar songs even goed naar voor als bij de opname en vooral wanneer ze het publiek wat aanspoorde om mee te doen, ontstond er een golf van opwinding. Little Simz overwon Primavera en had evengoed ook op een Main Stage kunnen staan.
Warpaint © Sergio Albert
Vervolgens was het bij Warpaint toch iets kalmer, maar dat betekende niet dat de band zich minder amuseerde. Ze speelden een plezante set waarbij zelfs een a capella moment voor stilte zorgde op het gigantisch terrein. Toch was de toonvastheid niet altijd aanwezig, wat ze zelf ook wat doorhadden. Ze gingen er speels mee om door het dan maar deel van de set te maken. Warpaint moest het dus van haar speelsheid hebben, maar kon op die manier wel overtuigen.
King Gizzard & The Wizard Lizard © Binance Sergio Albert
Speels is King Gizzard & the Lizard Wizard altijd en met die band weet je nooit wat je kan krijgen. Het collectief speelt ook vijf keer ten dans in Barcelona en de kans is groot dat we iedere keer een andere set zullen krijgen. Tijdens hun eerste show begon het alvast met een drietal keiharde metalsongs, waarbij “Gaia” het nieuwtje van de drie was. Het klonk furieus, agressief en het publiek liet zich dan ook al volledig gaan. Nadien volgden enkele meer microtonale songs met “The Grim Reaper” als meest opvallende. De band ging namelijk full Beastie Boys met een dwarsfluit als extraatje en het ging hen volledig af. Toch was het pas op het eind dat het gaspedaal nog eens volledig werd opengeduwd met een uitgekolkt “The Dripping Tap”. Het zweet vloog in het rond, de voorste rijen begonnen te stomen en voor we het wisten zat het dertien minuten durend nummer er al op. King Gizzard had in zijn eerste show dus voor ieder wat wils en dat is hoe we hen het liefst horen.
Mogwai © Sergio Albert
Mogwai werd last minute nog op de Cupra geprogrammeerd. In plaats van ‘thank you’ kregen we nu meerdere ‘muchos gracias’ van de altijd bescheiden frontman. Muzikaal was het zoals steeds uitmuntend en de setlist was zeker ook niet slecht. Een strak georkestreerd “Remurdered” bijvoorbeeld kwam nog nooit zo goed over als voor een half amfitheater en “I’m Jim Morrison, I’m Dead” was vanzelfsprekend een episch moment. Toch namen we nog snel een kijkje bij Lightning Bolt die op het kleine podium Ouigo, vlak naast een bootwerf, afbraakwerken uitvoerden. Het duo klonk extreem furieus met een drummer die een drilboor leek vast te hebben en een gitaar die als een kettingzaag alles kapotmaakte. De bliksem hoefde dus zelfs niet eens in te slaan om te weten dat er elektriciteit in de lucht hing en zo konden we met een agressieve noot een leuke tweede dag afsluiten.
Wie niet genoeg krijgt van bepaalde artiesten en ze nog aan het werk wilt zien in België kan op volgende data zijn tickets al boeken: Beach Bunny 5 november in Botanique, Wet Leg 4 november in de Trix, Fontaines DC 30 juni op Rock Werchter, Beck 30 juni Rock Werchter, Little Simz op 20 augustus op Pukkelpop of 24 november in de Trix, King Gizzard & The Lizard Wizard 21 augustus op Pukkelpop en Mogwai 16 juli op Rock Herk.
Voor dag 3 lees verder op de volgende pagina.
