Dag 3
Het voordeel aan Primavera Sound is dat alle podia buiten zijn waardoor je eigenlijk altijd alles kunt zien. Het nadeel daaraan is dat er soms wat geluidsoverlap is, al valt dat op Primavera Sound goed mee. Het is straf om te zien hoe ze dat allemaal regelen, maar op de een of andere manier valt alles goed samen. De zon scheen heel hard op de derde dag waarbij alle logistieke problemen van de baan waren en we volledig opgeladen nog eens op het terrein kwamen om ons muzikaal te laten verwennen. We kregen gratis water aangeboden, moesten bijna nergens aanschuiven en konden bijgevolg nog meer van de muziek genieten. De organisatie had alles weer op orde gekregen waardoor je ook zag dat het publiek meer uitgelaten was dan ooit tevoren.
Les Amazones d’Afrique © Gaelle Beri
Met ENNY kregen we een veelbelovende rapster te horen die op de Binance mocht openen. Veel vernieuwend bracht ze wel niet, maar haar flow zat goed en ook qua ambiance zat het al snor. Toch was het best kalm voor het podium en toen ze na een goed halfuur het podium verliet en haar dj nog een setje startte, liep het volledig leeg. De laatste dag komt dan ook iets trager op gang, maar met Les Amazones d’Afrique was het toch nodig om van begin tot eind te dansen. De groep bestaande uit drie Afrikaanse zangeressen en drie muzikanten kwamen om de Cupra aan het dansen te krijgen. Ondanks dat er maar matig wat publiek stond, groeide het aantal zienderogen naarmate de set vorderde. Dat bleek ook niet onlogisch, want wat het collectief bracht was vol enthousiasme en activisme. Van begin tot eind zat de energie er in en ook met speciale dansjes, leuke gitaarsolo’s zelfs een sitdown was iedereen van begin tot eind. Hopelijk ook te zien op een Belgisch festival binnenkort!
Mavis Staples © Eric Pamies
Na al die energie, was het tijd om even tot rust te komen. We gingen het auditorium in waar de levende legende Mavis Staples ten dans speelde. Met haar 82 jaar is ze de oudste artieste op deze line-up, maar aan energie heeft ze zeker nog niet ingeboet. De artieste bracht haar soul met een verfrissend enthousiasme en pakte de hele zaal in. Die zaal was trouwens een prachtig groot complex die tot in de nok gevuld was en bijna na ieder nummer een staande ovasie gaf. Ja, zo goed was Mavis Staples, die bewijst dat leeftijd enkel een nummer is. Een andere legendarische band die wel wat minder volk trok, was Jawbox. De nineties post-hardcore band trad na hun reünie nog eens op en bracht gewoon de classics op de meest nineties manier die je maar kan bedenken: droog en vol krachtige energie.
Abbath © Christian Bertrand
Dan was hetgeen we zagen bij Abbath toch van een ander kaliber. De mannen waren volledig in pak alsof ze bij Kiss speelden, want ook hun gezichten hingen vol witte shmink. Muzikaal bracht de band wel iets volledig anders want hun donkere agressieve metal kwam binnen. Een atypische booking op het festival, want veel metal valt hier niet te zien. Een andere legendarische band op de line-up van hetzelfde kaliber was Napalm Death. Die brachten gewoon nummers van onder de minuut in een thrashsfeer die agressief en impulsief binnenkwam. Allemaal extreem strak gebracht en ook wel een legendarische band, maar wel eentje die echt in de niche behoort.
Jorja Smith werd tijdens de pandemie dan weer gebombardeerd tot headliner, hoewel ze afgezien van een ep’tje niet superveel nieuwe muziek uitbracht. De Britse moet het dus vooral hebben van haar singles en hits, waardoor ze een aangename set bracht. De zangeres lijkt doorheen de jaren ook te zijn opengebloeit tot een echte frontvrouw, die zo voor heel wat positieve en chilled energie zorgde bij het ondergaan van de zon. Een mooi beeld, dat door nummers als “On My Mind” – inclusief de Preditah Remix-outro – en “Blue Lights” voor wat mooie momenten zorgde. Jorja Smith zette met andere woorden de sfeer die ze in haar nummers probeert op te wekken perfect neer op de Estrella Damm, en daar speelt haar dijk van een stem een gigantisch belangrijke rol van betekenis in.
Nick Cave & The Bad Seeds © Sergio Albert
Headliners ten top op dag drie, want de twee mainstages werden drukbevolkt. Een van de allergrootste namen op Primavera Sound tout court was ongetwijfeld Nick Cave & the Bad Seeds. De Australiër maakte zijn favorietenrol dan ook helemaal waar door een ongelofelijke set neer te zetten, waarin emoties centraal stonden. Als een bezetene stormde Cave meteen het publiek in, waardoor de interactie meteen goed zat. “Get Ready for Love”, “There She Goes, My Beautiful World”… ze werden door de hele weide meegebruld, niet in het minst omdat de man zijn microfoon zo nu en dan eens aan een fan gaf, die er dan uiteindelijk niet in mocht zingen. Even later kregen we toch een emotioneel moment, toen Nick “I Need You” opdroeg aan zijn overleden zonen en er zelf ook een traantje bij weg moest pinken. Een fantastische Warren Ellis, een episch “Red Right Hand” en een dik blik aan hits zorgden uiteindelijk nog voor een stevig slotstuk, waardoor Nick Cave & the Bad Seeds ons twee uur lang omver bleef blazen. Ongetwijfeld een van de sterkste shows van het weekend en misschien wel van het hele festival.
Bauhaus © Gaelle Beri
Een andere legendarische groep op de line-up was Bauhaus, maar verder is iedereen al een beetje vergeten waarom die band nu weer bekend werd. De eighties new wave is namelijk niet echt meer van deze tijd en aan het publiek voor dat podium te zien, viel op dat iedereen liever naar Nick Cave ging. En ze hadden gelijk, want Bauhaus is gewoon een nostalgie-act geworden waarbij enkele oudere mannen proberen om iets van een show te geven. Met een glinsterend pak pakte de frontman toch wat uit, maar als ze op het eind enkele covers bracht, met als ergste eentje van David Bowie’s “Ziggy Stardust”, voelde je toch dat er hier niet echt meer iets inzit. Een band die enkel nog op nostalgiefestivals past, zoveel is zeker.
Black Country, New Road © Clara Orozco
Met Black Country, New Road stond er nog een vooruitstrevende postpunkband op de affiche, al kende de Britten de afgelopen maanden wel wat problemen. Frontman Isaac stapte uit de band om persoonlijke redenen, waardoor het zevental besloot om live enkel nog splinternieuwe, onuitgebrachte nummers te spelen. Nummers die dus op een paar weken werden gemaakt, gezien de tour voor de deur stond. Dat merkte je ook snel, want zowat alle magie van Black Country, New Road was helemaal verdwenen. Opener “Up Song” klonk bijvoorbeeld bijzonder rommelig, terwijl “The Boy” dan weer redelijk cringe was. Neen, het vertrek van de frontman is nog niet opgevangen.
Caroline Polacheck © Christian Bertrand
Gelukkig waren er nog goede nieuwe bands te zien en met Caroline Polacheck was het zelfs een soloact. De zangeres pakte uit met een mooi decor op het podium en een prachtig wit kleed waarmee ze heel wat sensuele dansjes deed tijdens haar songs. Muzikaal was er een tweekoppige band die voor begeleiding zorgde en dat gaf het geheel allemaal een bepaalde mysterie, wat heel fijn was. IDLES kon niet op de verhoopte volksverhuizing rekenen, maar wie er was, zag wel een emotionele set waarbij frontman Joe Talbot over zijn ervaringen met Primavera vertelde. Hij had er namelijk altijd van gedroomd om hier te spelen en nu hij er stond, moest het ook de hardste show van de band worden. En dat werd het ook. Heel wat nieuwe nummers kregen we niet waardoor het vooral inzetten was op beuken. Maar ook een grappige medley van nummers van Gorillaz, Oasis en zelfs Whitney Houston mocht niet ontbreken. En dan moest de koningin van Engeland er ook nog eens aan geloven waardoor de ‘fuck the Queen’ meerdere keren doorheen de set naar voor kwam. IDLES is een band die live altijd overtuigt, zo bleek eens te meer.
Beach House © Sergio Albert
Gelukkig konden we nadien tot rust komen bij het geweldige Beach House. Iedereen nam de taak op zich om gewoon even te chillen in het gras en te luisteren naar de zweverige muziek van de band. Met leuke visuals en natuurlijk een prachtige set, was het een perfecte set om te genieten en de ogen even bij te sluiten. De band kon perfect een intieme sfeer neerzetten op een gigantische weide en dat moet je ook maar kunnen. Nadien namen we nog even snel een kijkje bij shame waarbij ook hier weer hun gekende energie geen limiet kende. Vooral de bassist, die zelfs met een salto uitpakte tijdens “One Rizla”, fokte iedereen helemaal op.
Gorillaz © Sharon Lopez
Aan een van de twee hoofdpodia was het op datzelfde momenten drummen geblazen voor de komst van Gorillaz. De Britse band vierde hun Primavera Sound ontmaagding op de slotdag van het eerste weekend aan de hand van een rijke setlist vol crowdpleasers en special guests. Anderhalf uur at het publiek uit de hand van Damon Albarn en co. en bleef de sfeer ook tijdens de iets minder gekende nummers steeds overeind. Het buskruit bewaarde de groep met “Désolé”, “Feel Good Inc.”, “Clint Eastwood” en “Momentary Bliss” helemaal op het einde en bij dat laatste dook zelfs slowthai in persona uit de coulissen op. En het fijne: komend weekend doet Gorillaz dat kunstje gewoon nog eens over.
Tyler, The Creator © Sharon Lopez
De boom staat op de berg, behalve bij Primavera Sound. Daar stond Tyler, the Creator op een groene berg om er een dijk van een optreden te geven. De Amerikaanse hiphopper bracht een ingekorte set waarmee hij in zijn thuisland ook al de arena’s uit hun voegen deed barsten, maar de zeventig minuten in Barcelona werden daardoor met dubbele inzet gebracht. Op opener “CORSO” flitsten de vonken op het podium, tijdens “See You Again” werd massaal meegekeeld en bij “Who Dat Boy” spuwden vlammenwerpers metershoge vlammen de hoogte in. Een spektakel van jewelste waar ook Tyler, the Creator helemaal van was aangedaan. De energie van het publiek tijdens “NEW MAGIC WAND” overdonderde hem dermate dat hij het nog eens opnieuw bracht ter grootte vreugde van het publiek. Tyler, The Creator verkeerd in een top vorm en daar mogen we komend weekend nog eens van genieten.
Dat opgefokt publiek kon dan bij Boy Harsher al dansend het weekend afsluiten. De band bracht newwave met een synth die eigenlijk niemand onbewogen liet. Met een vettige synthlijn die altijd een soort van anticipatie in zich had en een zweverige vocal mocht het allemaal heel eighties klinken. Maar dit keer konden we de eighties wel appreciëren, want er zat een eigentijdse invloed in waarmee de dansbenen in gang schoten en niet meer stopten met bewegen, zelfs na drie dagen festival. Het bleek meteen ook de ideale act om het eerste weekend van Primavera mee af te sluiten. We hadden een weekend vol verschillende emoties gaande van frustraties tot euforie waarbij uiteindelijk de goeie muziek de bovenhand nam. Nu rest ons nog een midweek aan muziek in verschillende zalen in de stad en dan nog een tweede weekend.
Wie niet genoeg krijgt van bepaalde artiesten en ze nog aan het werk wilt zien in België kan op volgende data zijn tickets al boeken: Mavis Staples 7 juni in de Ancienne Belgique, Jawbox 17 juni in de Trix, Abbath 2 oktober in de Trix, Napalm Death 12 augustus op Alcatraz in Kortrijk, Jorja Smith 2 juli op Rock Werchter, Nick Cave & The Bad Seeds 25 juni op TW Classic XL, Bauhaus 24 augustus op W-festival in Oostende, Carolina Polacheck 20 oktober in de Trix, IDLES 1 juli op Rock Werchter of 24 augustus in de Ancienne Belgique, Gorillaz 19 juni Werchter Boutique en Boy Harsher 26 augustus in de Muziekodroom in Hasselt.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
