© Sergio Albert
Zoals bij ieder festival deze zomer was het ook bij Primavera Sound twee jaar geleden dat ze nog eens van jetje konden geven. Het festival in Barcelona staat gekend om zijn uitstekende line-ups en gedurfde alternatieve programmaties, en dus is het altijd de moeite om eens langs te komen. Twintig jaar zijn ze ondertussen al bezig en toch leek de organisatie even vergeten te zijn hoe een goed festival te organiseren. Dat zorgde op de eerste dag voor chaos en frustraties bij de bezoekers (zeker nadat een deel van de headliners en bands in de weken naar het festival toe moesten cancellen), waarna het festival niet anders kon dan met een statement komen om het de komende dagen beter te doen.
Dag 1
De eerste dag had dus wel wat voeten in de aarde. Er waren eerst problemen om binnen te geraken, waarbij er een bepaalde chaos ontstond en de deuren te laat opengingen. Daardoor ontstond er een ophoping aan de ingang en begonnen mensen al wat uitdrogingsverschijnselen te vertonen. En dan moest je binnen nog aan de bar proberen iets te bestellen. Daar ontstonden de meeste problemen. Van bij het begin stonden er meterslange rijen aan alle bars. Sommige mensen moesten wel een uur wachten om een drankje te krijgen. Als je dan nog het geluk had om niet in de rij te moeten staan, kon je ook wel tien minuten kwijt zijn. Als je bestelde deed de vrijwilliger alles zelf. Hij moest het betaalbakje halen, zelf de drank in bekers inschenken en doordat een betaalbakje soms verdween of er een tap te weinig was, moest die barcrew heel traag werken. Er werd ook niet altijd consequent gewerkt, want als je meerdere biertjes bestelde, werden die allemaal apart getapt. Het gebeurde dus allemaal wat op zijn Spaans, maar het probleem was dat iedereen hierdoor kostbare tijd verloor. Als oplossing zouden andere mensen de drank reeds kunnen klaarzetten, want zeker op zo’n groot festival zou dat altijd het geval moeten zijn.
© Gaelle Beri
Natuurlijk moet het publiek ook de hand in eigen boezem steken. Als je klaagt over te lange rijen aan de wc’s, maar je wel in een gigantische rij gaat staan voor één toiletkabine terwijl er honderd meter verder een vijftigtal wc’s zijn, kan je gewoon ook eens twee keer nadenken. Logistiek was er weliswaar wat werk, want ook bij ieder concert stond er gigantisch veel volk en was het soms onmogelijk om nog voor een podium te geraken. Jammer, want ieder podium op Primavera Sound is een open podium, waardoor je altijd zou moeten kunnen zien. Alleen waren er veel mensen die op een bepaald moment de doorgang tegenhielden, zoals bij Sharon Van Etten op de Binance (een podium dat voor een verhoogd grasveld staat, dus waar normaal heel wat volk kan opstaan), waardoor je niet op de lege plekken kon geraken.
Faye Webster © Sharon Lopez
Gelukkig was er muziek en dat begon zoals iedere dag in Barcelona telkens op de vooravond. Om de podia te openen speelden er verschillende lokale Spaanse bands en er is ook een reden waarom die lokaal waren. Vocaal was Rombo op de Binance allerminst een hoogtepunt, maar het bleek wel muzikaal een gezellige opener. Verde Prato bleek dan iets te veel drama te brengen voor zo vroeg op het festival en dus hielden we het daar maar snel voor bekeken. Dan was Faye Webster, de eerste internationale naam die van jetje kon geven, toch wat beter geplaatst. De Amerikaanse kon meteen op heel wat volk rekenen en haar sfeervolle slackerfolk sloeg ook wel aan. Gezellig zittend in de Cupra (een soort theaterachtig podium waarbij je zowel kan zitten als staan), bleek ze met de zee en de zon op de achtergrond meteen de sfeer te zetten voor de rest van de dag. Hierbij viel meteen op hoeveel enthousiasme het publiek wel niet herbergt.
Richard Dawson & Circle © Eric Pamie
Richard Dawson & Circle werden nog last minute aan de line-up toegevoegd, maar bleken al meteen een gigantische meerwaarde te zijn voor het festival. Met alle leden in het zwart en met een groen sjaaltje leek het alsof we naar een of andere jeugdbeweging aan het kijken waren. Toch was dat muzikaal helemaal anders, want Circle bracht krachtige gitaren in combinatie met de dramatische vocals van Dawson. Ze maakten zichtbaar plezier met op het eind zelfs een echte metalpose, waarbij alle gitaristen op elkaar klommen om te tonen hoe hard ze wel niet kunnen rocken. Dat konden de meisjes van The Linda Lindas wel. De tieners waren waarschijnlijk de enige jonger dan achttien die toegelaten werden op het terrein en brachten een schoolse poppunkset waarbij plezier centraal stond. Verder viel er niet veel te zien, maar plezant en strak klonk het allemaal wel.
Sharon Van Etten © Sharon Lopez
Dan waren de oude rotten van Dinosaur Jr. toch weer beter van de partij. De band bracht een sublieme set waarbij vooral “Just Like Heaven” door de hele weide werd meegezongen. Je merkte ook dat er hitjeszoekers waren, want nadien liep het plein ook wel leeg, wat jammer was, want J. Mascis had nog wat heerlijke solo’s in petto. Dan was het bij Sharon Van Etten toch andere koek. Bij de Binance was het door de slechte crowd control moeilijk om een goed plekje te vinden, maar wie er dan toch geraakte, zag een prachtige set waarin Van Etten haar stem centraal stelde en het muzikaal geheel rijkelijk werd georkestreerd. Van begin tot eind werden we betoverd door de zangeres, die duidelijk alleen maar beter wordt. Het feit dat het grasveld voor het podium alleen maar voller liep, bewees dat het echt wel in orde was.
Charli XCX © Clara Orozco
Met Kacey Musgraves stond er zelfs een Spaanse première op onze planning, want de Amerikaanse superster zakte voor het eerst af naar het land der tapas. Dat zorgde ook bij de zangeres zelf voor euforie, want met een oprechte glimlach speelde ze haar setje. Dat was overigens een set van gigantische kwaliteit, want Kacey schitterde, samen met de vele sterren op haar backdrop, als een waar lichtpuntje in de zon. Met haar gitaar, steengoede begeleidingsband en enthousiasme wist ze Primavera Sound makkelijk mee te nemen op haar folktripje. Toen ze ook nog eens een “Dreams” van Fleetwood Mac coverde (inclusief de lyrics op de grote schermen), at Spanje definitief uit haar hand.
Ondanks dat ze enkele dagen geleden nog een aantal shows moest schrappen door stemproblemen, lag Charli XCX al een tijdje te zonnen op het Spaanse strand. De zeelucht moet de zangeres duidelijk deugd hebben gedaan, want van ziekte was er weinig tot niets te merken. De Britse had een redelijk grote popproductie meegebracht, bestaande uit pilaren en een hellend vlak, waartussen zij en haar dansers kronkelden. Dat Charli hits op overschot heeft, bewees ze dan ook met verve. Oké, er liep gedurende de hele show een backingtrack mee, maar dat deerde uiteindelijk niemand. Barcelona at anderhalf uur uit haar hand, en toen ze voor “Beg for You” ook nog eens Rina Sawayama op het podium haalde, was het feestje compleet.
Tame Impala © Sergio Albert
Iedereen was met andere woorden uitstekend opgewarmd voor de grote headliner die meteen erna het buurpodium onveilig mocht maken: Tame Impala. Al de hele dag hing een gigantische lichtcirkel onheilspellend in het dak van de Estrella Damm, die toen eindelijk mocht nederdalen boven Kevin Parker en de zijnen. Ondanks de hoge verwachtingen, hadden de Australiërs toch wat tijd nodig om op volle toeren te komen. Nieuwe nummers als “One More Year” en “Breathe Deeper” zijn nog niet zo gekend bij het grote publiek, maar toen een beetje later de begintonen – en het visuele laserspektakel – van “Elephant” weerklonken, was het hek eindelijk van de dam. Het blik met hits werd opengetrokken, met daarin “Let It Happen”, “Eventually”, “Feels Like We Only Go Backwards” en als klap op de vuurpijl een cover van The Strokes, dat eerder die dag verstek had gegeven voor vrijdag. Tame Impala is dus nog steeds zowel muzikaal als visueel spektakel, al duurde het even voor het ‘Rushium-vaccin’ dat we aan het begin van de show zogezegd innamen effectief begon te werken.
Yo La Tengo © Sharon Lopez
Daarna was het tijd om het kannetje met oude bands boven te halen. Met Yo La Tengo is dat een band die al sinds 1984 noise maakt alsof het hun kleren zijn. Het aantal albums valt niet meer te tellen en de aantal koppen die aan de Cuprastage stonden ook niet. De mensen zagen een set waarin vooral de gitaren aan de ronkende kant ging, maar ook een meer groovy song met “Mr. Tough” waarbij mensen zelfs aan het dansen sloegen. Het experimentele trio was niet voor iedereen weg gelegd en dus ging veel volk al snel weg, maar die misten wel het epische “Pass the Hatchet, I Think I’m Goodkind” waarbij de frontman zelfs met drumstokjes op zijn gitaar ging slaan. Alles om het experiment hoog te houden hé?
Pavement © Clara Orozco
Toch was het Pavement die eigenlijk de echte headliner was van de dag. Er stond dan wel minder volk dan bij Tame Impala, iedereen die er was kende iedere song van begin tot eind. Dat viel op toen de band zijn nummers begon, want telkens ontstond er een vleug van enthousiasme in het publiek. De band had 27 nummers klaar en geen enkele song bleek er te veel aan te zijn. Natuurlijk was “Cut Your Hair” het hoogtepuntje met zijn meezinggehalte, maar overal zagen we een band die er nog steeds staat. Voor het eerst in tien jaar speelden ze in Europa, maar dat was er niet aan te zien. Stephen Malkmus klonk strak en vooral Bob Nastanovich was weer zijn vreemde zelve die zich overal moest tussen gooien. Hij zorgde voor een lach terwijl de rest van de band vooral de ene song na de andere als een jukebox op ons afvuurde. Of Pavement weer voor het hoogtepunt van het festival tekende? Dat kan niet anders!
black midi © Dani Canto
Met black midi stond er vervolgens heel laat nog een postpunkchaos op het podium. En dat kan je letterlijk nemen want de band bleek vooral de chaos centraal te stellen. Met “Speedway” en “Welcome to Hell” speelden ze al meteen alles kapot en wat volgde was gewoon een noisy chaos die nog meer rommelig klonk dan we van hen gewoon zijn. Toch maakte dat allemaal niet uit, want het bewees de talenten van de muzikanten. Om ons wakker te blijven houden had Primavera Sound om 3 u. nog Otoboke Beaver uit Japan gehaald. De band speelde furieuze punk waarbij het riot grrrl gehalte extreem hoog lag. Dat stoorde niet, want zo bleven we gefocust al was het allemaal iets te gemaakt naar onze mening. Na een goeie eerste dag gaven we er uiteindelijk toch de brui aan.
Wie bepaalde artiesten nog aan het werk wilt zien in België kan op volgende data zijn tickets al boeken: Faye Webster 9 juni in Botanique, Dinosaur jr. 19 oktober in de Trix, Kacey Musgraves op 3 juli op Rock Werchter, Tame Impala 20 augustus op Pukkelpop, Pavement 7 november in het Koninklijk Circus en Otoboke Beaver volgend jaar op 16 mei 2023 in de Ancienne Belgique. Het concert van Charli XCX werd afgezegd en wordt nog een vervangdatum voor verwacht.
Lees alles over dag 2 op de volgende pagina.
