Het aantal albums dat wekelijks verschijnt, is meedogenloos hoog. Daarom is het onmogelijk om alles binnen de correcte tijdspanne van een degelijke review te voorzien. Gelukkig hebben we daar een oplossing voor ontwikkeld in de vorm van ‘Beire Kort’. Albums die de voorbije maanden uitkwamen, maar we nog niet recenseerden, worden hier in één alinea samengevat. Deze editie bevat recensies van o.a. The Waltz, Years & Years en Blaudzun en is de eerste van 2022.
Frank Turner – FTHC (★★★★)
Voor zijn negende plaat keert Frank Turner terug naar de basis met FTHC (oftwel Frank Turner Hardcore). Je weet dus aan wat je je kan verwachten: stevige gitaren en sterke riffs. En gelukkig kloppen die verwachtingen ook, want de man stelt helemaal niet teleur. Enerzijds is Frank Turner zijn eerlijke zelve zoals hij aanhaalt op “I Haven’t Been Doing So Well”, maar anderzijds verwacht hij ook een groots feest zoals hij op “The Gathering” vertelt. Er is dus voor ieder van wils, en ook punkliefhebbers krijgen met onder andere “My Bad” Frank Turner op zijn hardst. Echt hoogtepunt is “A Wave Across The Bay”, de ode aan Scott Hutchinson. Ieder nummer op de plaat is wel te genieten en dus keert Frank Turner hardcore terug.
Broken Social Scene – Old Dead Young (B-Sides & Rarities) (★★★★)
Naar dit soort B-kanten en zeldzaamhedenalbums wordt nauwelijks nog omgekeken, zeker als de band in kwestie sinds 2005 nog maar twee albums uitbracht. Deze Old Dead Young is echter van andere makelij. Oké, de nummers zijn niet allemaal uiterst afgewerkt en hadden nog wel een paar rondjes in het mixing- en mastering-proces kunnen gebruiken. Maar het is in hun vaak minimalistische en schrale toestand dat deze nummers ontwapenen en tonen waarom Broken Social Scene op hun hoogtepunt een van de meest innemende hoeken van de indierock inpalmde.
Mustii – It’s Happening Now (★★★★)
In Wallonië en Brussel staat Mustii al op elk groot podium en behoort hij momenteel tot de meest beklijvende popartiesten. Zijn sound brengt rock en pop moeiteloos samen en weet op zijn tweede album It’s Happening Now behoorlijk te overrompelen. Het album begint sterk met “It’s Happening Now”, dat sterk opbouwt naar een hoogtepunt en erna alleen maar in diezelfde hoogtes blijft. Mustii brengt met dit project een ode aan zijn oom, die zichzelf van het leven beroofde door zijn schizofrenie. It’s Happening Now geeft je met dit verhaal in het achterhoofd nog een extra krop in keel en ontroert van begin tot einde. We zijn dan ook benieuwd hoe hij dit met zijn ijzersterke livereputatie op het podium van onder andere de Charlatan en de AB zal brengen om kleppers als “After Dark en “Silver Light” voor een energiek publiek te spelen.
Nas – Magic (★★★½)
Dit is een puur vreugderondje na de onverwachte hit die King’s Disease II was, al zij het een ietwat eentonig vreugderondje. Na de eerste King’s Disease-plaat uit 2020 ontdekte menig liefhebber van hiphop dat een van diens grootste legendes, Nas, toch nog wat brandstof in de tank had, een vaststelling die niet helemaal vanzelfsprekend was na de vele teleurstellende albums van de voorbije decennia. King’s Disease II was zoals gezegd een revelatie en dit korte verassingsalbum, nog net voor het einde van het jaar uitgebracht, is de bevestiging. Nas en nieuwe rechterhand producer Hit Boy gaan een lange en hopelijk kwaliteitsvolle muzikale toekomst tegemoet.
Five Pebbles – forgetmenot (★★★★)
Muziekliefhebbers die wat meer in de underground ronselen naar straffe albums, zullen zich misschien nog het sterke Come In van Zweedse muzikant Weatherday uit 2019 herinneren. Die Zweed, die zich Sputnik noemt, komt nu met een ep via een nieuw soloproject. Op dit zijproject genaamd Five Pebbles keert Sputnik zich wat meer naar shoegaze en noisepop in plaats van naar de lo-fi emo van Weatherday. Resultaat is een noisy en wazige twintig minuten die toch doen wat shoegaze vaak vergeet te doen, een indruk achterlaten.
Garcia Peoples – Dodging Dues (★★★½)
We kunnen ons ondertussen wel ieder jaar aan nieuwe muziek van Garcia Peoples verwachten en nog voor het jaar goed en wel begon, was er al Dodging Dues. De band uit Rutherford in de Verenigde Staten laat zijn nummers vooral ontstaan uit jams en dat is ook duidelijk te horen op deze nieuwste worp. Met invloeden van Neil Young en The Grateful Dead zijn de jaren zestig nooit ver weg en dat zorgt er voor dat deze nieuwe plaat vooral de nostalgici zal boeien. Want net zoals hun vorig album, mist het de energie die eerdere platen wel had en daardoor is Dodging Dues vooral een gezellige luisterplaat geworden waarbij geen enkel nummer er echt uitschiet, maar de gitaarsolo’s wel overal aanwezig zijn.
tricot -上出来 (Jodeki) (★★★½)
De eeuwig ondergewaardeerde Japanse band tricot is ondertussen aan hun zesde album toe, en hun derde van het nieuwe decennium. 上出来 (Jodeki) is het typische gerief van het viertal, een sterke combinatie van mathrock, met een pop- en indiezijde om de ruwe kantjes er wat af te krijgen. 上出来 (Jodeki) is niet meteen het strafste materiaal dat de band reeds bracht, zoals hun magnifiek zwart album (真っ黒) of T H E, maar elke fan van indierock die weet wat goed voor hen is kan zich maar beter eens verdiepen in tricot. Daar is 上出来 (Jodeki) een goede springplank voor.
Àbáse – Laroyê (★★★★)
Hongaars producer en multi-instrumentalist Szabolcs Bognar zit in een handvol bands over heel Europa, maar brengt met dit soloproject slechts muziek uit sinds 2019. Zijn fascinatie voor West-Afrikaanse afrobeat, Braziliaanse ritmes, electronica en hiphop zet hij met deze Laroyê sterk in de kijker. Als die combinatie volgens jou op het eerste zicht enkel kan resulteren in een rommeltje, heb je slechts deels gelijk. Wanneer Laroyê werkt, werkt het echt. Het is slechts wanneer het album de laatste rechte lijn inzet, eentje met meer klassieke hiphopnummers, dat Laroyê echt door zijn eigen gewicht zakt. Een artiest met iets meer discipline en minder neiging om elke muzikale invloed ongefilterd meteen op de voorgrond te zetten, had hier wat meer coherentie ingekregen. Maar zoals het nu is, is deze plaat verdomd swingend.
https://open.spotify.com/album/6drmFnntxB3LgB0djtQw1L?si=WFXBatPGQ5q14tgcqKBiyA
Blaudzun – LONELY CITY EXIT WOUNDS (★★★½)
Bij veel mensen zal Blaudzun bekend staan als ‘die kerel van de intro van De Buurtpolitie’, maar de Nederlandse singer-songwriter is veel meer dan dat. Zo maakte hij met Promises of No Man’s Land bijvoorbeeld een uitstekende plaat. Nu is Johannes Sigmond terug met LONELY CITY EXIT WOUNDS en ook daarop toont hij dat hij geweldige nummers kan schrijven. Hij neemt op dat album wel een paar stapjes richting het kleinschaligere – de nummers klinken minder groots en bombastisch – maar het geheel staat als een huis. Zo galmen nummers als “REAL HERO” en “MAY” nog voor de rest van de dag door je hoofd. Daarnaast blinkt Blaudzun wederom uit in de opbouw. De manier waarop een “DONTFUCKITUP” of “SAVE ME” tot stand komen is op z’n minst indrukwekkend te noemen. De Nederlander heeft er met LONELY CITY EXIT WOUNDS met andere woorden weer een meer dan degelijke plaat bij, die gek genoeg (en volledig onterecht) een beetje onder de radar bleef.
A Place To Bury Strangers – See Through You (★★★)
De New Yorkse band A Place To Bury Strangers wist al halverwege de nillies de meer noisy en donkere kanten van de postpunkscène voor hun kar te spannen met hun zelfgetitelde debuut en Exploding Head. Het daaropvolgende decennium was echter eentje van teleurstellende albums en middelmatige reviews. Toen de groep in 2021 echter een nieuwe line-up aankondigde, en dit resulteerde in de sterke nieuwe ep Hologram, groeide de hoop op een betere toekomst voor APTBS. Wel, die leek toch wat overhoopt te zijn. Deze See Through You is een grotendeels luid en knarsend zooitje, dat pas naar het einde toe zijn vervelende eerste helft wat rechttrekt. Er is hier genoeg materiaal voor een sterke ep, maar See Through You is met zijn meer dan vijftig minuten veel te lang. De band heeft het zeker nog in zich, daar zijn de laatste twee afsluiters zeker bewijs van, maar filtert zichzelf best wat grondiger op toekomstige albums.
Anaïs Mitchell – Anaïs Mitchell (★★★★)
Het is best mogelijk dat velen de doorleefde stem van Anaïs Mitchell al hoorden bij Bonny Light Horseman of nog recenter als gast op het laatste album van Big Red Machine. Ook in eigen naam brengt de Amerikaanse zangeres echter fijne pareltjes uit. Haar zevende album is doorspekt met goudeerlijke folknummers. Gewapend met een akoestische gitaar zingt Anaïs Mitchell over weinig meer dan liefde, vriendschap en het schijnbaar eindeloze proces van opgroeien. Persoonlijke thema’s die tot een zeer persoonlijk album leiden. Nummers als “On Your Way (Felix Song)” of “Now You Know” behoeven geen muzikale innovaties om al weken ‘on repeat’ te staan. Oprechtheid boven het experiment, daar kunnen we mee leven.
Modern Error – Victim of a Modern Age (★★★★)
De nieuwe plaat van Modern Error komt er drie jaar nadat debuutplaat Lost in the Noise verscheen en lijkt een heuse upgrade te worden voor de band uit Peterborough. Na maar liefst vier singles, krijgen we op Victim of a Modern Age veertien grootse rocksongs die evengoed uit de betere periode van Thirty Seconds To Mars konden gekomen zijn. Je voelt dus al meteen dat Modern Error een buitenaards verhaal zal vertellen zonder daarbij compromissen te sluiten. Zo opent het album nog redelijk groots met een mysterieuze introsong, om daarna volledig los te barsten. Met stevige gitaren, elektronische invloeden en vooral erg veel ruimte om mee te zingen, heeft Modern Error alleen maar anthems geschreven. Eentje voor de fans van Bring Me The Horizons meest toegankelijke kant.
https://open.spotify.com/album/5CoHYuFyGXtsdcBv7ggXzu?si=7KL-AdouTN680Pck6urXOA
Boy Harsher – The Runner (★★★★)
Dark wave en minimal synth-duo Boy Harsher had met hun ep Lesser Man in 2014 een naam voor zichzelf gemaakt in de underground, en moet sindsdien eerder teren op een cultstatus. Nu probeert het duo ook wat regie uit, want de band komt uit met een kortfilm, waarvoor ze de soundtrack voorzien met nieuwe eigen creaties. Muziek maken voor je eigen kortfilm klinkt misschien wat voor de hand liggend, maar deze The Runner-soundtrack is weer zo donker en dansbaar als vanouds voor het grootste gedeelte. De eerste vijf nummers staan op zichzelf en behoren tot het beste materiaal dat de band in lange tijd maakte. De laatste drie proberen dan toch weer iets cinematisch bij te brengen aan de kortfilm en klinken dus eerder fragmentarisch en onvolledig.
The Waltz – Looking-Glass Self (★★★)
The Waltz is al sinds 2016 bezig en werkte even toe naar zijn debuutplaat, die dit jaar eindelijk verscheen. Hierdoor is het album ook een soort van samenvatting van alles wat The Waltz in die zes jaar deed en dat is soms wel beter dan anders. Zo heeft “All The Rage” wat weg van Triggerfinger door de hoge vocals die worden gebruikt, al is de sound net iets robuuster waardoor het wat eerlijker kan overkomen. Ook de volgende twee nummers zijn van hetzelfde stevige kaliber waardoor de band duidelijk wel van wanten weet als het op riffs aankomt. Toch is het jammer dat er nummers als “Necessary Evil” op de plaat te vinden zijn die niet enkel het tempo uit het album halen, maar ook gewoon minder dan middelmatig zijn. Ook is het moeilijk om een echte lijn te vinden in het album omdat alle nummers nogal alle kanten uitschieten. Zo heb je met “Flowers” een iets toegankelijkere single, maar voelt die nogal geforceerd aan terwijl “Schadenfreude” dan weer iets van Oh Sees moet weghebben, maar komt enkel op het eind stevig uit de hoek. Die laatste is desalniettemin wel een song met een goed concept, alleen kon de uitwerking net iets strakker. Veel ideeën dus, maar dat zorgt ervoor dat het album een chaos van jewelste is.
Boldy James & The Alchemist – Bo Jackson (★★★★)
Detroit-rapper Boldy James gaat eigenlijk al mee sinds 2013, maar bracht tussen dan en 2020 niets uit. Met deze Bo Jackson bevestigt James echter zijn tweede adem, en sterproducer The Alchemist, die alle voorbije albums ook van beats voorzag, is een uitstekende partner. Dit album is een beetje een throwback naar de gangsta en coke rap van weleer, Benny the Butcher en Freddie Gibbs zijn hier bijvoorbeeld te gast, maar is evenzeer geneigd het wat bedachtzamer te doen. Hardcore met een artsy kantje, zo is Bo Jackson wel te beschrijven.
Boldy James & The Alchemist – Super Tecmo Bo (★★★½)
Net als Magic van Nas, is dit album eerder een overwinningsrondje voor Boldy James en The Alchemist dan echt een nieuw hoofdstuk. Ook nog snel uitgebracht voor het einde van het jaar is deze Super Tecmo Bo meer een aankondiging dan een statement. Er staat nog meer te wachten van dit duo, we hebben waarschijnlijk nog niet het laatste gehoord van Boldy James en The Alchemist.
Years & Years – Night Call (★★)
Het is ondertussen bijna exact een jaar geleden dat Olly Alexanders ego zo groot werd, dat hij besloot om zijn twee bandleden – en overigens ook stichters – aan de deur te zetten en van Years & Years zijn soloproject te maken. Nu brengt hij met Night Call zijn eerste grote project uit, en daarmee is het meest noemenswaardige eigenlijk al gezegd. De Brit maakte van het album een soort verzameling van de grootste popclichés, die helaas nooit zo lang blijven nazinderen als de bedoeling was. Er lijkt dan ook telkens iets te ontbreken, waardoor Night Call bol staat van de gemiddelde popdeuntjes. Catchy zijn ze stuk voor stuk, maar we lijken ze allemaal al eens gehoord te hebben. We weten dat we albums niet mogen vergelijken, maar van de frisse popband die hitjes scoorde met “King” en “Desire” schiet anno 2022 nog maar weinig over.
foxtails – fawn (★★★★)
Soms is uitleggen waarom een album goed is redelijk simpel: screamoband foxtails verwerkt hier de geweldige zang van frontvrouw Megan Cadena-Fernandez met heavy maar sterk uitgewerkte riffs, vioolwerk dat elk nummer extra emotie bezorgt en een natuurlijk en ongedwongen samenspel tot een zeer solide debuutplaat. Voor een band die nog maar net begint is een identiteit en gevoel voor muzikale richting al volledig geïnternaliseerd. Foxtails weet wat het wilt overbrengen, en zet gevoel ook om in daden. Het is een van die bands waar je meteen al van wilt weten wat er in de toekomst te wachten staat.
Elphi – Chains (★★★½)
Hyperpop blijft een van de spannendste muziekgenres en brengt steeds weer nieuwe boeiende artiesten naar voor, zoals de Britse Elphi, die op haar debuutmixtape Chains al haar talent ontketent. Fans van Charli XCX en Slayyyter zullen ongetwijfeld geboeid luisteren naar deze negen nummers, want zowel de sterke productie als haar stem weten sterk te overtuigen. Ondanks dat dit project nog in zijn kinderschoenen staat, horen we een duidelijke visie en vastberadenheid. Chains is dan ook het type mixtape dat we keer op keer kunnen opzetten en daarbij steeds opnieuw toffe details opmerken.
