AlbumsRecensies

Nas – King’s Disease (★★★½): De kunst van het gracieus verouderen

Hoe je het ook draait of keert, Nas is een legende. Hiphoppuristen zullen vaker wel dan niet Nas’ Illmatic naar voor schuiven als hét rapalbum van de nineties, zelfs in het tijdperk van 2Pac en Biggie. Illmatic was dan nog maar het debuut van de toen 21-jarige Nasir bin Olu Dara Jones – over druk gesproken. We zijn nu bijna dertig jaar later, en zelfs de meest vergevingsgezinde fan zal toegeven dat Nas’ carrière er eentje is van ups en downs. Vooral in de nillies waren critici nogal lauw ten opzichte van Nas’ output en de voorbije tien jaar liet hij buiten de albums Life is Good in 2012 en Nasir in 2018 niet veel horen. Die eerste bezorgde hem zijn beste reviews in decennia, terwijl het op die laatste net weer bergaf ging. Ups en downs dus. Nas lijkt het nu wat spontaner te doen, want King’s Disease werd zonder veel toeters en bellen vorige week aangekondigd, samen met de eerste en enige single.

En dat was meteen een single van jewelste. Hoewel we niet veel tijd hadden om “Ultra Black” te laten bezinken, komt die desalniettemin aan als een bom. Met een stoffige pianosample en een diepe, jumpy beat schreeuwen Nas en producer Hit-Boy, hier ook op de track te vinden als gaststem, hun trots van de daken. Niet alleen dat, ook rapster Doja Cat krijgt er naar eigen zeggen stevig van langs. Het is moeilijk om tussen de lijnen te lezen als je lyrics hoort als ‘We goin’ ultra black, unapologetically black / The opposite of Doja Cat, Michael Blackson black’. Doja Cat kwam een tijdje terug in hete wateren terecht nadat bekend raakte dat ze nogal graag vertoefde in chatrooms met white supremacists. De kritiek van Nas is hier dus duidelijk: hoewel Doja en hij dezelfde zwarte huidskleur hebben, is Nas daar fier op, Doja niet. Niet iedereen kan ‘ultra black’ zijn.

Hit-Boy producet niet enkel deze single, maar ook de rest van King’s Disease. Al vroeg op “Blue Benz” en ook op “27 Summers” horen we zijn unieke identiteit als producer. Niet helemaal oldschool, maar ook niet helemaal de trends van vandaag volgend. De beat op “Blue Benz” zou iets uit het Illmatic-tijdperk kunnen zijn, terwijl “27 Summers” onbetwist een hedendaagse trapbeat kent. Als een kameleon past Nas zich aan en leidt hij alles in goede banen. Door deze specifieke stijl van productie is het wel vrij duidelijk dat Nas vast schijnt te zitten tussen twee werelden: de oude die hij niet wil loslaten en de nieuwe waar hij niet door wil achtergelaten worden. Meestal betekent dat gewoon dat Nas en zijn rechterhand Hit-Boy het beste van twee werelden kiezen, maar af en toe voelt het ook wel aan alsof Nas zich een beetje verloren voelt.

Op nummers als “Replace Me” en “Til the War is Won” haalt Nas jong geweld Lil Durk en Don Tolliver boven. Het geeft de indruk dat Nas hier het podium wil delen met de jongere generatie om toch minstens met één been in de 21e eeuw te blijven. Maar zeggen dat deze stemmen bij die van Nas passen, zou wat bij de haren getrokken zijn. Ook “Full Circle” is met zijn maar liefst vier features een soep en de slappe beat doet niet veel om op te winden.

Op de momenten dat Nas alleen de mic trotseert, komt King’s Disease helemaal tot zijn recht. Maar zelfs hier zijn er uitzonderingen op de regel, want Anderson .Paak maakt met zijn stem als honing en groovy drums een soulvolle gelegenheid van “All Bad”. Ook het afsluitende nummer “Spicy” kon niet anders dan goed zijn met een trapbangervibe en het eeuwige charisma van feature A$AP Ferg. Nas zelf toont vooral op “The Definition” en “10 Points” met zijn ontembare flow dat hij nog steeds maar al te graag op oorlogspad gaat. De diepe synths op “10 Points” voel je zelfs tot in je botten.

Nas toont hier vooral veel flexibiliteit en ambitie om zowel 2020-fans als Illmatic-fans te pleasen, maar daardoor zakt King’s Disease hier en daar wat weg door zijn eigen gewicht. Nas is echter vaker wel dan niet on point, waarbij zijn iconische flow en ijzige bars een tweede adem krijgen. Producer Hit-Boy weet van de meeste beats wel iets verfrissends en memorabels te maken. In het vervolg zou Nas zijn features wel wat beter mogen kiezen, want niet elke gaststem is op zijn golflengte te vinden. Als ze dat wel zijn, horen we echter een Nas van weleer. King’s Disease is zeker een groeier, maar als je the king zijn ding laat doen, toont deze ouwe rot nog wat nieuwe truken.

Instagram / Twitter / Facebook

 

176 posts

About author
guess this must be the place
Articles
Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

The Prodigy, Nas en De La Soul voor Lokerse Feesten!

Ook vandaag een doosje met nieuwe namen voor de festivalzomer van 2024! Dit keer is Lokerse Feesten opnieuw aan de beurt, en…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Nas - Magic 3 (★★★½): Een goochelaar onthult nooit zijn geheimen

Een van de meest bezige bijen in het huidige rapgenre is niemand minder dan (en ietwat verrassend) Nas. Na een van de…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Danny Brown - "Winter"

De zatte nonkel van de hiphopwereld is terug. Geen coronaprojectje voor Danny Brown, die zich sinds Uknowwhatimsayin¿ uit 2019 vooral focuste om zijn…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.