Zes jaar hebben we moeten wachten op het vervolg van Afraid of Heights, een album dat met gemengde gevoelens onthaald werd. Het werd een zoektocht om te breken met het verleden en nieuwe horizonten te verkennen, maar tegelijkertijd voelde je de angst om alle bruggen op te blazen met dat verleden. Hierdoor kregen we een plaat op ons bord die noch vlees noch vis was. Al gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat we niet de volle zes jaar hebben moeten wachten op nieuw werk. Billy Talent wist ons de afgelopen twee jaar met de regelmaat van de klok te verrassen met leuke singles als “Reckless Paradise” en onlangs nog met het punky “Judged”, waardoor we toch heimelijk benieuwd werden naar deze Crisis of Faith.
Gitarist en belangrijkste songwriter Ian D’Sa doet dubbel werk voor deze plaat en produceert het album in zijn geheel. Of dit een slimme zet is of te veel vertrouwen in eigen kunnen, laten we de luisteraar zelf beslissen. Al verstaan we dat je na een carrière van bijna dertig jaar het gevoel hebt; Wat we zelf doen doen we beter. Een objectief paar oren in de studio hebben lijkt ons alvast een slimmere zet. Crisis of Faith gaat verder waar Afraid of Heights stopte. Ook nu worden er nieuwe paden bewandeld en wordt er geëxperimenteerd op een te brave manier, waardoor we zelden verrast worden.
Bands die zo diep in hun carrière zitten verdienen natuurlijk om te experimenteren, maar de zes minuten durende poging van opener “Forgiveness I + II” tot progrock is niet anders dan een overdreven onsamenhangende hoop herrie. De gruizige riffs en hectische drums doen ons denken aan een goedkope versie van Coheed And Cambria. Niemand zat te wachten op zes minuten Billy Talent, laat staan op een zwoele saxofoonsolo in het tweede deel van de song.
Vanaf de eerste seconde van “Reckless Paradise” voelen we ons al een pak meer vertrouwd. Een killerriff schiet de track op gang en bepaalt het tempo voor de komende drie minuten. Wanneer ze beslissen om het experiment even on hold te plaatsen, bewijzen ze dat ze nog steeds niet vergeten zijn hoe je arena ready radiorockanthems moet schrijven. “Reckless Paradise” is met voorsprong een van de beste nummers die ze geschreven hebben sinds het midden van de jaren ’00 en het eerste hoogtepunt van het album.
Ook de volgende in de rij, “I Beg To Differ (This Will Get Better)”, kregen we reeds eerder te horen. Deze uptempo semiballad brengt wederom een van de sterke kanten boven in Billy Talent. Geen complexe gitaarsolo’s deze keer, maar een simpele gitaartokkel met een sterke zanglijn van Benjamin Kowalewicz. Wie niet aandachtig luistert, zou zich wederom in de begindagen van het millennium wanen. “I Beg To Differ” had ons inziens niet misstaan op het debuutalbum van The Used.
Met “The Wolf” en “Reactor” krijgen we vervolgens twee inspiratieloze alternatieve rocksongs die ervoor zorgen dat het tempo wederom een paar trapjes zakt. Net wanneer we dreigen in slaap te dommelen, blaast “Judged” het stof uit onze oren. Eén minuut en 39 seconden, langer hoeft deze wake-upcall niet te duren. Zelden hebben we Billy Talent steviger uit de hoek weten komen. Dat ze dit nu pas doen, toont aan dat experimenteren niet per definitie iets slechts moet zijn. Het blijkt jammer genoeg een korte opflakkering te zijn.
Rivers Cuomo van Weezer probeert “End of Me”, een nummer dat klinkt alsof het een cover van zijn eigen band is, nog te redden, maar het smeekt bijna om van album te mogen wisselen. Ook wat we nadien nog te horen krijgen met “One Less Problem” en “For You” kan ons amper in vervoering brengen en zo eindigt deze Crisis of Faith toch heel stilletjes en geruisloos zonder een echte finale.
Door de pandemie werd de release van Crisis of Faith verschillende keren uitgesteld, waardoor we uiteindelijk meer dan twee jaar moesten wachten op het album. Dat er ondertussen constant verbeteringen werden aangebracht, heeft ervoor gezorgd dat het hele proces veel te lang geduurd heeft. Tel daarbij het feit dat ze zes lange jaren hadden, verschillende politieke nachtmerries en een wereldwijde pandemie om over na te denken, en dan zou je aannemen dat de band iets te zeggen zou hebben. Crisis Of Faith duikt in alles, van geestelijke gezondheid tot racisme, en toch voelt het allemaal zo hol en blijft het aan de oppervlakte. Misschien werd ons een beetje te veel zand in de ogen gestrooid met de singles die van een hoog niveau waren en ons echt honger deden krijgen. Er staan een paar heel straffe songs op deze Crisis of Faith, maar als geheel klinkt het te onsamenhangend om ons echt omver te blazen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
Wat een rare recensie, het eerste nummer (Forgiveness I + II) is juist samen met Reckless Paradise HET prijsnummer van de plaat, daar zat ik juist wel op te wachten, heerlijke en intelligente rifs en een mooi rustig 2e deel, het zijn dus ook eigenlijk 2 nummers, deel I en II dus duren ze ook maar 3 a 4 minuten.