Billy Talent @ Ancienne Belgique (AB): Punk-'n-roll

Doordrenkt van nostalgische gevoelens ontpopte Billy Talent zich de laatste jaren tot een respectabele festivalact. Zo kreeg de band vorig jaar op Graspop Metal Meeting de eer om op zondag de Jupiler Stage helemaal aan flarden te spelen. Voor een laatste zaalshow moeten we echter terug naar 2016, toen het in Trix speelde met Afraid of Heights onder de arm. Zes jaar na die release verscheen Crisis of Faith, waarop de Canadezen lieten horen dat ze nog niet uitgeteld zijn, maar dat een moment van bezinning geen overbodige luxe zou zijn. Net zoals vele andere acts uit het genre komt ook Billy Talent het best tot zijn recht op een podium. Tijdens deze zomertournee wisselt de band af tussen festival- en clubshows. Voor het eerst in bijna vijftien jaar hadden de Ancienne Belgique en Billy Talent weer een stoeierige date met elkaar. Deze eerste show van de tour beloofde ook veel voor de komende werken.

De opgefokte mengeling van elektronica en schreeuwerige metalscore slaat ons immers overal murw. Het eclectische posterduo WARGASM zorgde al voor een stevige partyvibe door een mashup van “Loveshack” van The B-52’s en “Before I Forget” van Slipknot door de speakers te laten knallen. Vlak daarna volgde een reeks ‘angry songs for sad people’. Waar hun opgefokte energie en commando’s naar een moshpit eerst nog oppeppend werkten, werd het al snel tenenkrullend. De combinatie van vooral luid willen spelen in plaats van constructief te zijn, werd gewoon te doorzichtig. “Bang Ya Head” had met de stuiterende beats en vettige groove meer om het lijf dan Milkie Way, die zich halfnaakt het podium toe-eigende. Matlock sloeg zich daarentegen continu op de blote borst. Als voorprogramma deed WARGASM echter wel wat er van verwacht werd: de mensen laten bewegen en hen klaarstomen op het feit dat ze daarna een volleerde punkrockshow zouden beleven.

“Devil in a Midnight Mass” is al een hele poos de vaste showopener van Billy Talent. Zodra Ian D’Sa de noisy intro uit zijn vingers liet ontsnappen, stonden alle haren pijlsnel recht. De herbruikbare bekers met verschaald bier vlogen driftig in het rond, waarbij de moshpit officieel werd geopend. Diezelfde pit zou gedurende de show geen moment volledig sluiten. Het gat van de afgelopen vijftien jaar afwezigheid in de Ancienne Belgique was daarbij ook compleet uit den boze. De Canadezen waren niet per se sterker of wijzer geworden, maar waren zich wellicht bewuster van het feit dat hun discografie gebeiteld stond in het geheugen van het publiek. Benjamin Kowalewicz bleef onvermoeibaar, maar vroeg of smeekte niet om interactie. Integendeel, de liefde voor de jaren van onvoorwaardelijke steun uitte zich door geen tijd te verspillen en zoveel mogelijk tracks te spelen. Na een dik halfuur leek het daardoor wat eentonig te worden, totdat “Rusted From the Rain” de band en het publiek uitgebreid deed verbroederen.

Met een stevige rock-‘n-rollattitude kende de frontman zijn pappenheimers. Alle neuzen bleven in dezelfde richting staan om er een oldschool, noughties punkfeest van te maken. De productie om toch het zaalgevoel te versterken, bleef beperkt tot een kleine muur van led-schermen en twee aangepaste backdrops. Het vuurwerk zou daarentegen komen uit nummers zoals “End of Me”, dat ons katapulteerde naar onze puberjaren, waarbij we met een bang hartje een vettige puist van ons voorhoofd tot bloedens toe uitknepen. Na deze pijn zou het vuur pas echt gaan laaien. Dat werd eerst venijnig aangewakkerd door het poppy “Surprise Surprise”, waarbij we ons lichtjes afvroegen waarom dit nooit een radiohit is geworden. Gedurende de hele avond was het duidelijk dat de fans van elk lied een anthem maakten. Het gloriemoment daarvan was “Devil on My Shoulder”; onder de gloedrode verlichting ging de pit toen open zoals het hellegat uit Indiana Jones and the Temple of Doom. Billy Talent rukte net niet ons hart uit de ribbenkast om het daarna aan de varkens te voeren.

Daarna reeg het kwartet alleen maar de hoogtepunten aaneen. Opnieuw had het publiek daar een spontane inbreng in. Zonder boe of ba ging een groot deel van het middenveld opeens roeien op “Viking Death March”. Zo’n spontaan volksvertier kunnen normaliter alleen maar de groten der aarde op gang brengen. Nu gebeurde het in een andere orde waarbij rang noch stand totaal niet van belang was. Dat zagen we ook op het podium. De bandleden kenden perfect hun speelveld en presenteerden zich niet als een egoïstisch zooitje ongeregeld. Daardoor lukte het hen ook met twee vingers in de neus om in negentig minuten dik twintig nummers te spelen. Na het anthem “Fallen Leaves” bleven er zelfs nog tien minuten over, waardoor de hoop op een bisronde niet per se hoefde te worden opgeborgen. Eens de grootlichten aansprongen was het dan toch welletjes geweest, maar niemand die echt treurde. Bij de uitstroom spraken de nat bezwete lichamen en sprintjes naar de bar boekdelen.

Ondanks dat Billy Talent niet de evergreens heeft zoals Green Day en blink-182, toonde de band in de AB aan dat punkrock ook kan bloeien zonder te veel commerciële compromissen. Muzikale volharding en het solide onderhouden van een fanbasis zijn daarbij twee sleutelelementen.

De Canadese punkers spelen volgende week op 10 juni in de Melkweg in Amsterdam.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Devil in a Midnight Mass
This Suffering
I Beg to Differ (This Will Get Better)
Afraid of Heights
Ghost Ship of Cannibal Rats
Perfect World
Tears Into Wine
River Below
Pins and Needles
Rusted From the Rain
Try Honesty
Surrender
End of Me
Diamond on a Landmine
Saint Veronika
Reckless Paradise
Surprise Surprise
Devil on My Shoulder
Viking Death March
Red Flag
Fallen Leaves