De Grote Beren van Morgen 2022: Porcelain id

We mogen met Dansende Beren dagelijks nieuwe nummers, albums en vooral ook nieuwe artiesten ontdekken. Sommige acts laten zo een grote indruk achter, dat we hen een extra duwtje in de rug willen geven. In januari stellen we daarom elk jaar onze ‘Grote Beren Van Morgen’ voor, waarmee we acts met veel potentieel in de schijnwerper zetten en doorheen het jaar wat nauwgezetter volgen. Dit jaar nodigden we onze selectie voor het eerst uit voor een interview en gebruikten we de sfeervolle ruimtes van Trix als decor voor enkele portretten. Vandaag stellen we met plezier de Belgisch-Rwandese ruwe diamant Porcelain id aan je voor.

Als je je project kort zou moeten voorstellen aan iemand die nog nooit van jou gehoord heeft, hoe zou je dat doen?

Dan zou ik het beschrijven als een constante zoektocht naar iets melancholisch, dan gaat het zelfs niet over de sound. “Blauw”, “Montana” en wat ik nu live doe zijn soms compleet verschillende dingen, maar ik denk dat dat hetgeen is wat de basis vormt. Het kan ook een upbeat nummer zijn. Op “Montana” kan je bijvoorbeeld best losgaan, maar ik zoek altijd iets melancholisch. Dat is ook niet iets technisch of muzikaal, het is puur een manier van zijn.

Is melancholie een van de basisingrediënten van je muziek?

Ja. Ik kan hard mijn best doen om iets anders te doen, maar op één of andere manier sluipt het er toch in. Misschien is dat gewoon een innerlijk kompas. Daarmee dat ik zo zeker ben over de nummers nu, omdat ik weet: het komt van een plek die eerlijk is.

Zijn er nog ingrediënten in je muziek waarvan je weet dat die er ook zeker altijd zullen inzitten?

Ik denk dat ik daarvoor meer naar mijn live-optredens zou moeten kijken om te zien wat er zo inherent is aan wat ik doe. Ik lok het misschien soms uit dat mensen zich -niet echt slecht gaan voelen – maar ik wil intense emoties teweeg kunnen brengen omdat ik het zelf ook zo beleef op het podium. En dan kan je alleen maar hopen dat het ook zo overkomt naar het publiek toe. Het is een stijl om net over die limiet te gaan. Ik vind het hierdoor zelf fysiek ook soms zwaar. Ik denk dat dat inherent is aan Porcelain id als project: expres persoonlijke ervaringen uitlokken in het publiek. Het is een gedeelde pijn die we ervaren.

Hoe ben je gestart met het project Porcelain id? Hoe is dat tot stand gekomen?

Ik zat eerst in een band, maar we stopten toen we allemaal gingen studeren. Porcelain id is het antwoord op het feit dat wij maar niet opnieuw konden beginnen; het lukte maar niet door omstandigheden in het leven. En toen dacht ik ‘misschien is het tijd om het onbekende te ontdekken’. Het is dankzij Nard Houdmeyers dat ik de naam Porcelain id heb, hij had een nummer “Porselein hond” of “Porcelain Dog” en ik vond dat zo iets breekbaars. En zo is Porcelain id ontstaan met nummers die voor de bandleden nooit klikten, maar die voor mij wel iets hadden. Ik zag het als iets dat ik later kon doen, daarom dat de plaat die ik nu heb, bestaat uit vrij oude nummers. Ik heb wel veel steun gehad, anders had ik dit ook niet gedaan. Ik was echt bijna klaar met muziek. Dat is heel raar om nu te zeggen, maar na mijn studies was ik echt van ‘pfff’.

Ik denk dat dat inherent is aan Porcelain id als project: expres persoonlijke ervaringen uitlokken in het publiek. Het is een gedeelde pijn die we ervaren.

En hoe kwam dat dan?

Ik denk dat ik in een zware dip zat, ik was ineens al mijn zelfvertrouwen kwijt. Ik kon mij niet meer voorstellen dat ik live zou kunnen spelen. Ik geloofde er oprecht niet meer in dat ik het zou kunnen en dat sluipt er langzaam in, bijvoorbeeld twijfelen over hoe je zingt en voor dat ik het wist, zag ik het echt niet zitten. Dan heb ik dankzij een heel goede vriend de raad gekregen dat ik gewoon verder moest met mijn leven. Toen was dat een klap in mijn gezicht, misschien was het wel tijd om die plaat af te werken want die moest al een jaar uitgekomen zijn. Dus dit voelt pas als het echte begin van Porcelain id omdat ik eindelijk zelfvertrouwen heb.

Die band die je eerder vermeldde, had je daar al iets mee bereikt of was dat eerder voor het plezier?

Wij wilden dat enorm graag, maar het is nooit gelukt. Met Aedell Wolff hebben we wel enorm veel shows gespeeld. Ik dank al mijn livevaardigheden daaraan. Het publiek meekrijgen en toch jezelf blijven, dat zelfvertrouwen dat ik lang heb gemist, heb ik van daar. Ik heb communiefeesten gedaan, in parochiezalen gespeeld… Alle ‘brakke’ dingen die je kan doen als band, heb ik gedaan. We speelden ook altijd alsof het voor duizend man was, dus dat was wel kapotlachen. Als we voor tien man speelden, was dat kapotzweten en alles geven: ik deed splits en echt geschifte dingen. En dat is vandaag nog steeds, ik doe alsof het elke keer voor echt is. Ik vind het erg minachtend als ik zou doen alsof ik – omdat het nu in de Trix is en de volgende keer in een jeugdhuis – daar dan minder mijn best zou doen omdat het daar geen grote zaal is. Dus dat is meer de filosofie daarachter.

Daarmee dat ik zo zeker ben over de nummers omdat ik weet: het komt van een plek die eerlijk is.

Heb je al veel shows gespeeld als Porcelain id?

Nog niet veel. Deze zomer voor een curatorsgezelschap dat ik ken, dat was misschien een van de eerste shows met wat volk. De voorrondes van Sound Track waren dan het tweede optreden en dit het derde.

Merk je evolutie door die optredens heen?

Ik merk dat ik iets comfortabeler ben met het hele alleen zijn op een podium. Zonder band is dat heel anders. Je kan geen energie krijgen van het geheel; je staat er alleen voor. Ja, ik heb echt nog niet zo veel shows gespeeld. Dat is bizar om nu gewoon ineens in de Trix te spelen, zij het voor een wedstrijd, maar nog steeds.

Je zegt dat je die ep al een paar jaar geleden had opgenomen. Is er ondertussen een evolutie geweest in je sound? Denk je dat als je nu nummers zou opnemen, dat die anders zouden klinken?

Zeker wel. Ik denk dat mensen ook wel doorhebben dat wat ik live doe niet hetzelfde is als op mijn plaat. En dat is voor mij wel een signaal dat ik ergens anders ben als persoon. Ik maak heel gevoelsmatige muziek, dus ik heb ook wel gevoeld dat ik heel anders nadenk over die nummers. Ik zing ook beter nu omdat ik zo veel tijd had om na te denken en te spelen. Maar ik ben benieuwd, want ik heb mijn volgende plaat al af in demo’s. Dus voor mij is dat van: ‘wat gaat dat geven?’

Zijn er bepaalde inspiraties die belangrijk zijn geweest voor Porcelain id?

Voor Porcelain heel specifiek is Bon Iver enorm belangrijk geweest. Ik ben niet per se een albumspersoon, ik heb het meer met singles. Ik zoek constant naar specifieke melancholische gevoelens – ik vind dat overal. Zelfs naar Vlaamse theatermuziek heb ik enorm veel geluisterd het voorbije jaar. En Kings of Convenience – och wat een plaat. Naar Nick Cave heb ik ook enorm geluisterd, tot het punt van obsessie denk ik. En ja, Kinderen voor Kinderen ook eigenlijk wel (lacht). Ik hoop nog steeds op een kinderkoor, want daar heb ik ook veel inspiratie uit gehaald. Heel theatrale dingen eigenlijk, een beetje dramatiek kan mij altijd meekrijgen. Zeker voor Porcelain id waren Nick Cave, Bon Iver en vrij zware muziek belangrijk. Aan de andere kant ook Tyler, the Creator, zeker op “Montana”, Blood Orange en IKRAAAN. “Blauw” heb ik geschreven met IKRAAAN in mijn hoofd, zij heeft mij de duw gegeven om terug in het Nederlands te zingen.

Ik maak heel gevoelsmatige muziek, dus ik heb ook wel gevoeld dat ik heel anders nadenk over die nummers.

Hoe lang ben je al bezig als Porcelain id?

Voor dat het concreet Porcelain id was, speelde ik al lang alleen thuis op mijn gitaar. Dus alle nummers die ik nu heb gemaakt, zijn van deze zomer door urenlang te spelen. Ik heb een heel rare manier van werken waarbij ik alles uit mijn onbewuste laat komen en daarna zal ik zorgen dat het zinnig is. Dus Porcelain id bestaat misschien al drie jaar als ik naar de nummers kijk.

Zijn er al belangrijke mijlpalen geweest binnen het project?

Ja, ik heb de Fixkes ontmoet (lacht). Dat was voor mij echt gek – tot de dag van vandaag snap ik niet hoe dat mij gelukt is. Ik heb gewoon gestuurd met Sam, de zanger, en ineens stond ik bij hem thuis. Ik heb toen “Theaterplein” gespeeld en ik zei dat zijn muziek echt een enorme invloed heeft op mijn manier van schrijven. Zeker in het Nederlands, want dat is echt de andere helft van mijn brein die ik moet gebruiken om te schrijven in die taal. Dat was heel surreëel om een jeugdheld te ontmoeten. Er kwamen echt heel diepe emoties naar boven, want ik luisterde naar hen voordat ik de taal zelf begreep toen ik hier aankwam in België. Dus dat lijkt in het volledige plaatje niet zo groot voor andere mensen, maar voor mij was dat echt een ‘full-circle’-gebeuren. Al die bagage van die jaren – ik kende zijn muziek volledig uit mijn hoofd. Ik word zelfs nu emotioneel als ik er gewoon maar aan denk. Dat is voor mij tot nu toe de mijlpaal geweest.

Ook Bert Dockx ontmoeten, ook al was ik niet super bekend met zijn muziek, als personen klikten wij enorm. Heel openhartig, ook over weemoedige van de eenzaamheid van een outsider te zijn. Dat was voor mij ook een mijlpaal om dat soort van gesprekken te hebben met andere muzikanten die al een veel langere carrière hebben en veel dieper zijn gegaan in hun muziek.

Je zei daarnet dat je enkel wilt samenwerken met Nederlandstalige artiesten?

Nee, absoluut niet. Dat was IKRAAAN, dat was eerder haar ding. Wat ik jammer vind natuurlijk, ik was zo dichtbij. Maar ik respecteer haar enorm daarvoor. En mijn grondplan voor wat Porcelain id nog kan zijn en worden, is absoluut iemand zijn die deuren opent. Ik vind nog steeds dat er enorme lijnen zijn tussen welke muzikanten met elkaar kunnen en mogen werken. Terwijl Vlaanderen echt een plek is van uiteenlopende muziek, zeker op dit moment. Wat er nu uit de pandemieperiode aan het komen is, is echt geweldige muziek maar er is precies een enorme onzichtbare lijn tussen mensen die met elkaar kunnen werken, maar die nooit met de andere kant zullen werken. En dat wil ik eindelijk eens doorprikken, net zoals artiesten als Tyler, the Creator die gewoon puur op sound afgaan. Als ik denk dat het werkt, dan is dat mijn job. Ik ben het mensen verschuldigd om dat te blijven doen. Dat is misschien Porcelain id voor mij puur als concept, los van ik als persoon: teamsgewijs iedereen correct betalen en zien dat de volgende Huberts ook in gekke zalen geraken zonder dat je jezelf in een hokje moet duwen. Want als ik nu in het Vlaams blijf zingen, is de kans groot dat ik als dat word gelabeld terwijl dat compleet niets uitmaakt.

Zijn er bepaalde samenwerkingen die je graag zou doen?

Zeker IKRAAAN. Maar ik denk ook dat ik echt iets zieks moet hebben om dat voor te stellen. Zij is echt een no-bullshit persoon en dat heeft de industrie nu ook wel nodig. Mensen die het niet doen voor de views of voor het commerciële. Ik wil ook samenwerken met iemand in de operawereld. Ik ken daar niks van, maar als ik zie wat zij doen met het visuele, dat tintelt mij. Ik wil dat ook wel zien gebeuren, want dat zijn echt ondoordringbare plekken. We doen alsof we heel progressief bezig zijn, maar zeg tegen een muzikant dat die opera moet doen, dan gaat niemand daar binnen geraken.

Vind je dat Vlaanderen muzikaal soms te braaf is?

Niet de muzikanten zelf, maar in wat voor mogelijk wordt gehouden. Het is collectief dat we allemaal niet durven dromen en dat heeft niets te maken met het kunnen van de muzikanten. We moeten beetje bij beetje durven echt zware risico’s te nemen, want je kan rare dingen maken dan (lacht). Dat gaat er voor zorgen dat binnen dit en vijf jaar veel jonge artiesten juist die deuren wel doorraken.

Maar het is niet omdat je experimenteert dat je daardoor niet geapprecieerd kan worden.

Er zijn best genoeg bands die best ‘leftfields’ zijn. Zoals Radiohead, die moeilijke gevoelens behandelen waarbij je ziet dat het zoveel mensen raakt. Dat is ook een band die ik laat heb ontdekt en sindsdien onlosmakelijk een deel is van wie ik ben. Ik kom daar constant op terug, vooral de liveversies. Het doet iets met mij. Die rol zou ik willen spelen, meer een tussenpersoon zijn in de muziek dat wat anders.

Welke droom heb je nog voor het project Porcelain id? Je zegt de grenzen verbreken, maar is er een specifieke droom waarvan je denkt dat die mooi zal zijn?

Ik heb al jaren de droom om op te treden met een orkest. Als ik dat heb gedaan, dan wil ik echt een jaar eruit. Ik wandel vaak voorbij het filharmonisch orkest van Antwerpen en ik denk altijd van ‘fuck, dat lijkt ook zo een gigantische deur’. Dat is nog altijd mijn droom, want ik weet dat ik geen seconde zou twijfelen. Ik zou graag ook, eens ik een band heb, echt een show willen gebruiken als een ervaring.

Ben je dan van plan om als Porcelain id ooit een band te worden?

Ik wil graag kleinere shows blijven doen waar ik alleen ben, want dat houdt mij recht. Dat geeft mij de voldoening die ik nodig heb om gekke dingen op een plaat te doen. Ik zou ook graag voor de meer ambitieuze plannen die ik heb gaan, bijvoorbeeld met een dj samenwerken zoals King Krule doet. Dat is mijn plan als muzikant. De optredens in jeugdhuizen en plekken waar iedereen iets te dicht bij elkaar zit, waren altijd de beste optredens met de Aedell Wolff. Ik hoop dat ik dat kan blijven doen, want op zulke plekken maakt het echt geen fuck uit. Mensen willen gewoon dingen voelen en naar huis kunnen gaan en de negatieve gevoelens ook een plaats kunnen geven. Ja, ik wil zeker een band omdat ik het ook heel stresserend vind om als enige iets te dragen.

Die rol zou ik willen spelen, meer een tussenpersoon zijn in de muziek dat wat anders.

Welke ambitie heb je voor 2022?

De plaat uitbrengen, dus geen ep. En los van de muziek wil ik echt nog eens een stap verder in mijn visuals. Ik denk soms visueel over een liedje voordat ik zelfs de muziek heb en dan is dat echt een film. Voor mij is het volgend jaar de ambitie om videoclips te brengen die misschien nog niet gedaan worden, meer brute clips die het gevoel brengen van iets onbekends. Dingen waar we niet over praten, dat wil ik eigenlijk mee overbrengen. Choqueren is voor mij niet echt interessant, alle respect voor artiesten die daar wel in opgaan, maar ik heb niet de ambitie om speciaal te worden. Het gaat mij meer om het feit dat ik iets nuttigs kan doen, al is het maar één persoon die ik kan helpen via mijn muziek. Dat is het doel van Porcelain id. Het wordt heel erg vanuit mijn buikgevoel gestuurd.

Daarnet zei je dat je liever naar singles luistert dan naar albums, nu breng je binnenkort toch een volwaardig album uit. Waarom?

Ik weet dat albums min of meer commercieel dood zijn. Maar ik ben nu eenmaal een verhaalpersoon, dus ik denk ook op die manier. Het was alleen maar logisch dat er een sequentie van nummers zou komen. En ik heb enorm veel tijd gehad deze zomer om te zitten schrijven en ik voelde heel intens dingen aan. Mijn vriendin was zwanger; ik was echt aan het zweven. Alle zekerheden waren eigenlijk zo goed als weg. Ik zat op een heel losse, vreemde plek en voor mij gaat het album ook echt van heel losse nummers naar meer concrete gevoelens. Ik schrijf per single, maar merk dan op het einde dat het een verhaal vormt. Ikzelf luister niet snel naar een album, maar als ik het doe, zet ik dat constant op.

Ik heb mijn proces al gehad. Ik had al zo’n heel emotioneel en psychologisch traject afgelegd op mezelf en daarna kwam al de rest. De plaat is ook compleet anders dan live: live is voor mij en de plaat is voor het publiek dat ernaar gaat luisteren. Voor mij is live dus meer persoonlijk. Ik ben meer muzikant op een plaat dan dat ik live speel, want daar probeer ik te snappen hoe muziek werkt. Ik hoop dat ik ooit technisch beter word.

Ik was niet per se ongelukkig deze zomer, maar ik was enorm onzeker. Er waren constant pieken en dalen en ik kon dat niet op zes nummers benoemen. Ik hoop dat ik een goede, intieme selectie van nummers heb gemaakt, want deze keer ben ik bewust nummer per nummer afgegaan tot ik een plaat had.

Mensen willen gewoon dingen voelen en naar huis kunnen gaan en de negatieve gevoelens ook een plaats kunnen geven.

Weet je ondertussen al wat je wilt in je leven?

Ik heb ondertussen wel beslist dat ik in de eerste plaats met de flow ga meegaan. Sinds ik een ouder ben geworden, is er weinig ruimte voor mij om te hard te zweven. Dus het helpt misschien ook om concrete plannen te maken. Je kan niet één maand wél geld verdienen en dan ineens niet. Ik wil iets nuttigs doen (lacht). Ik wil heel graag zotte shows spelen en echt mensen pushen naar heel heftige dingen, inclusief mezelf tot ik hees ben. Maar ik wil mijn handen verder reiken dan de muziek, want ik heb nu eenmaal kunst gestudeerd en ik wil daar ook iets mee doen (lacht). Ik zou heel graag niet alleen album art, maar echt kortfilms maken van videoclips. Dus het niet meer bekijken als muzikant, maar echt als ‘ik maak een kunstwerk’. Ik wil heel graag ook andere bands helpen. Ik waan mij zeker geen regisseur, maar ik weet wel dat ik een manier van vertellen hebt. En ook iets met kleren (lacht).

Ik wil graag iets met kleding doen, exclusieve dingen voor de mensen brengen. Niet zoals Supreme, ik heb echt zware haat voor dat kapitalisme. Ik wil echt graag ‘wonky’ kleren maken die betaalbaar zijn, eigenlijk de kringloop, maar dan kleiner. Ik hoop dat ik stiekem dankzij Sound Track voorbij de muziek kan reiken. Door mijn hoofd iets te veel te laten zien op plekken waar mensen zijn die misschien mode studeren en dezelfde gedachtegang hebben als ik. Maar dat gaat weer over die deuren, er moeten deuren opengaan en soms kan dat. Ik maak me geen illusies op dat vlak. Als ze je niet kennen, so be it. Maar we kunnen wel grootse dingen doen. Het is daarom dat ik dromen als ambigue gegeven absoluut serieus neem.

Heb je al een idee wanneer dat we in 2022 de eerste muziek mogen verwachten?

Absoluut niet. Ik heb geen enkel idee, alleen maar omdat mijn zoontje geboren is. Ik ben kapot moe. Ik ga in januari letterlijk bijna verplicht moeten rusten.

Gelukkig dat er dan niet zo veel meer open gaat zijn in de cultuursector voor jou.

Ja, exact. Het kwam eigenlijk wel goed uit voor mij. Ik vind dat absoluut een nachtmerrie voor de cultuur, maar persoonlijk dacht ik ‘oh, dat is nice‘ (lacht). Ik dacht ook al van ‘oei, heb ik al de mentale en fysieke capaciteiten wel om te spelen?’ omdat ik meer en meer mijn hoofd liet zien en gewoon in mijn naam meer hoorde circuleren. Het is wel een concreet plan dat ik zeker in 2022 een plaat uitbreng, maar ik zie dat niet gebeuren in april. Eerst een single en zeker eerst een visual zodat ik mijn liefde voor de film kan tonen. Ik ben verder ook fan van demo’s, ik deel met alle liefde demo’s uit zonder de pretentie dat het afgewerkt is. Ik wil gewoon tonen dat de range breder is zodat mensen niet te snel gaan denken dat ze het hebben gezien. Ik zal zeker demo’s droppen, maar dat zijn geen afwerkte nummers.

Fan van Porcelain id? Volg hun op Facebook, Instagram en Spotify

De Grote Beren Van Morgen 2022:

Maandag 3/1 – BLUAI
Dinsdag 4/1 – Dishwasher_
Woensdag 5/1 – Bobbi Lu
Donderdag 6/1 – Porcelain id
Vrijdag 7/1 – Wet Leg, Sad Night Dynamite, Steam Down en Tora-I
Maandag 10/1 – Stay Idle
Dinsdag 11/1 – Ão
Woensdag 12/1 – Judith Kiddo