Best Kept Secret 2024 (Festivaldag 2): Bergopwaarts

Na een eerste dag met diepe dalen maar ook een hoop hoge pieken, begonnen we met frisse moed aan de tweede dag van Best Kept Secret. Het zonnetje liet zich niet graag zien, maar dat mocht de pret absoluut niet drukken in de Beekse Bergen. Op de zaterdag hadden we met Paolo Nutini al een betere headliner dan Disclosure, en gedurende de rest van de dag waren er ook voldoende hoogtepunten. Zo braken Osees en Tramhaus de tent af, betoverden Grace Cummings en Slowdive, en waren Faux Real en Etran de L’Aïr aangename verrassingen.

The Amazons @ Two

The Amazons mocht de tweede dag op gang trappen in Two en deed dat met stijl. De Britse rockband surft al een tijdje door het muzieklandschap en liet het nog wakker wordende publiek dan ook meesurfen op die golf. Aanvankelijk stond iedereen er wat passief bij tijdens nummers als “Night After Night”, ondanks dat de band vanaf de eerste noot duidelijk in vorm was. Best Kept Secret werd getrakteerd op de eerste festivalshow van The Amazons dit jaar, waardoor het zomerse “Georgia” nog net een tikkeltje zoeter binnenkwam. Dat nummer schudde het publiek duidelijk wat meer wakker, en daarna kwam ook het stevigere “Doubt It” goed binnen. Tijdens “Mother” lag het energieniveau van de altijd coole band en de lichttechnieker nog wat hoger, en de krachtige ‘ooooh’s’ op het einde leenden zich voor een klein meezingmoment bij enkele enthousiastelingen. Ze sloten af met klap- en springwerk tijdens het vertrouwde “Black Magic” op een goede en stevige manier. Het was al enkele maanden geleden sinds The Amazons voor het laatst op een podium stond, maar de Britten wisten te overtuigen met zowel oud als nieuw materiaal.

Ratboys @ The Secret 

De tweede dag van Best Kept Secret werd in The Secret op gang getrapt door Ratboys. De band uit Chicago speelde de laatste show van zijn tour en had duidelijk veel zin om er nog één keer voluit voor te gaan. Er werden meteen geen doekjes gewonden om wat er gebracht zou worden. De krachtige gitaren werden meteen bovengehaald, en dat in combinatie met de fragiele stem van de zangeres gaf een emotioneel sfeertje. Toch kwam er af en toe een americanasfeer bovendrijven, zeker toen ze bepaalde songs lieten uitspinnen met heerlijke gitaarsolo’s en subtiele extraatjes. Dat de liedjes bovendien nog eens melodieus en heerlijk in het gehoor lagen, gaf iedereen in de tent de mogelijkheid om lekker mee te wiegen, zoals bij “Go Outside” het geval was. Toch was er een klein smetje toen bij een heerlijk lang nummer de basversterker uitviel. De band stond er een beetje beduusd bij, maar speelde wel verder, en toen het probleem niet meteen verholpen kon worden, werd de set omgegooid. Het toonde alvast het talent van de groep en diens flexibiliteit, wat het concert nog beter maakte.

CMAT @ Two

Een roodharige Ierse diva op kittige luipaardprinthakjes met onvervalste countrytracks en theatrale maniertjes – je houdt ervan, of je haat het. Het kan CMAT (afkorting voor Ciara Mary-Alice Thompson) weinig schelen in welk kamp je zit. Als je een hekel aan haar hebt, zorgt ze er wel voor dat je van haar gaat houden. In de Two slaagde de zangeres er met vlag en wimpel in om haar criticasters om te toveren in fans. De Ierse heeft een gouden strot, wat al meteen duidelijk werd bij melancholische opener “California”, en heeft charmes waar je U tegen zegt. Ze flirt met het publiek en vertelt de aanwezigen in de Two hoe gek ze wel niet is op Nederlanders en hoe goed hun smaak is. Het werkte, want vervolgens stond iedereen op “I Wanna Be A Cowboy, Baby!” de two-step te doen en werd er voorin de tent vrolijk in het rond gesprongen op “Stay For Something.” Wie nog niet weg was van CMAT, verliet de Two in katzwijm, en degenen die al als een blok voor de country queen gevallen waren, zijn nu nóg verliefder.

Grace Cummings @ The Secret

Voordat ze het publiek groette met een Australische ‘g’day,’ deed Grace Cummings haar schoenen uit. Op blote voeten bracht ze met “The Look You Gave Me” een eerste, pianogedreven nummer. Haar diepe stem schakelde op de juiste momenten naadloos over naar een iets ruwere klank, waarmee ze doorheen haar sterke set meer diepgang aan de muziek toevoegde. “Work Today (And Tomorrow)” werd een van de hoogtepunten, aangezien de zenuwslopende ballade door merg en been ging. Grace Cummings wist het publiek nog enthousiaster te maken toen ze voor “On And On” en het hitje “Common Man” haar gitaar erbij nam. De muziek werd steeds ruwer en harder, en zo kregen we een krachtige versie van “Heaven” te horen voordat ze iets theatraler met “Ramona” afsloot. Grace Cummings slaagde erin om haar meest recente plaat en ouder werk op een indrukwekkende manier over te brengen, en wist op de juiste momenten net iets harder uit de hoek te komen.

Winter @ The Casbah

Terwijl het op de zaterdag van Best Kept Secret toch wat bewolkter was dan de dag voordien, kregen we in The Casbah al Winter voorgeschoteld. De band rond Samira Winter opende de tent en daarvoor waren er toch wel wat nieuwsgierigen afgekomen. De shoegaze van het drietal zweefde een beetje over het publiek en het was moeilijk om een grip te krijgen op de songs. De sound is namelijk tamelijk neerslachtig, zoals de naam van de band al doet vermoeden natuurlijk, en na een tijdje voelde je ook de interesse in de zaal wegebben. Het gevolg was dat we voor het eerst een eerder lege The Casbah te zien kregen en dat bleek toch wel frappant. Het was weliswaar niet gemakkelijk om met zulke zweverige songs de concentratie van het publiek voor je te winnen en Winter voelde dan ook iets te licht voor deze The Casbah. Het mocht allemaal iets gedurfder en daardoor voelden we ook dat de donkere wolken over het terrein ook van toepassing waren op Winter zelf.

Op maandag 4 november staat Winter in het voorprogramma van The Marías in de Melkweg.

Royel Otis @ Two

Gezien het aantal mensen dat zich zaterdagmiddag in de Two verzameld had, zou je denken dat er een semi-iconische band optrad, zo’n act die al tien jaar niet meer in Nederland heeft gespeeld en waarschijnlijk pas weer terugkomt bij de volgende zonsverduistering. Dat was echter niet het geval: de drukte was voor Royel Otis, een jong Australisch indiepopduo dat dit jaar pas hun debuutalbum PRATTS & PAINS uitbracht. Iedereen wilde gisterenmiddag een glimp opvangen van deze frisse gitaarsensatie. Voor de helft van de set was dat echter de minst spannende glimp ooit: het duo straalde nog minder charme uit dan de gemiddelde plastic beker. De performance was zo statisch als maar kan, en pas halverwege kwamen de mannen een beetje los wanneer ze bier uit een oester slurpten.

Gelukkig zijn de liedjes van de Australiërs catchy genoeg om dit te compenseren. “Velvet” en “Sofa King” bleken live heerlijke meezingers te zijn, net zoals hitje “Oysters In My Pocket” (vandaar de oesters!) een gigantische crowdpleaser is. Ook de covers van “Murder On The Dancefloor” en “Linger” waren geslaagd: van voor naar achter werd er luidkeels meegedaan met de heren. De songs en het talent zijn er dus wel degelijk, nu de podiumpresentatie nog.

Op zaterdag 3 augustus staat Royel Otis op Suikerrock, op dinsdag 19 november in Trix, op zaterdag 23 november in Doornroosje en op zondag 24 november in Paradiso.

Etran De L’Aïr @ The Secret

Etran de L’Aïr komt uit Niger en brengt desertblues zoals de groepen uit de Sahara dat het liefst doen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat The Secret tot de nok toe gevuld was met mensen die graag wilden dansen. Met hun vieren in traditionele kledij zag je meteen wat er verwacht kon worden, en bijgevolg was het niet moeilijk om de zwoele temperatuur uit die regio in de tent te voelen. Waar het eerste nummer nog wat aftastend was, gooide de band niet veel later alle registers open en ging ze volledig los, waardoor de dansbenen in de zaal flink in beweging kwamen. ‘Are you ready?’ werd geroepen, en we kregen nummers van boven de tien minuten die alleen maar meer opbouwden en het tempo naar het hoogste niveau brachten. Het publiek werd daardoor steeds wilder en de hele tent ging uit zijn dak. De gitaarsolo’s waren rijk en strak gespeeld, en telkens wanneer de drums harder klonken, voelde je dat er iets te gebeuren stond. Een geweldig concert van een band die echt uitstekend is in het genre dat ze brengt.

MEROL @ One

Openen met een van je grootste hits is sowieso al een gewaagde zet, maar MEROL deed er nog een schepje bovenop. “HOU JE BEK EN BEF ME” werd in een trage versie gebracht, waarbij de Nederlandse zangeres aanvankelijk alleen op het podium stond. De spanning nam toe en tijdens “pastel” brak het voor het eerst los. Naast oude nummers bracht MEROL ook een vijftal nummers van haar nieuwe plaat, inclusief onuitgebracht materiaal, en die werden begeleid door dansers. Soms was dat cool, maar op andere momenten deed het denken aan een schoolvoorstelling.

De haaievin op MEROLs rug kwam wat knullig over, dus gelukkig droeg ze die enkel tijdens “LESGOOOOO”. De aanwezigheid van dansers op het podium zorgde ervoor dat ook in het publiek veel gedanst werd en uiteraard werd er meegezongen met hits als “vol” en “LEKKER MET DE MEIDEN”. Het hoge podium en de zeldzame praatjes zorgden echter voor een afstand met het publiek, maar toen MEROL tijdens “MANNENMETGEVOEL” de moshpit indook, verdween die afstand helemaal. MEROL wist dus goed wat ze deed en hield zelfs met onuitgebracht materiaal het feestje aan de gang.

Op zondag 18 augustus staat MEROL op Pukkelpop, op vrijdag 1 november in TivoliVredenburg, op zaterdag 2 november in Doornroosje, op donderdag 7 november in De Oosterpoort, op vrijdag 8 november in de Maassilo, op vrijdag 15 november in de Lotto Arena, en op donderdag 12 en vrijdag 13 december in Paradiso.

Cherry Glazerr @ The Casbah

The Casbah is een geliefde tent op Best Kept Secret, maar ieder jaar vertoont ze toch bepaalde groeipijnen. Ook dit jaar stond ze nog niet helemaal op punt, al is ze wel groter gemaakt en heb je meer kans om een glimp van je favoriete band op te vangen. Toch was de tent al ruim voordat Cherry Glazerr begon goed gevuld, waardoor veel mensen buiten moesten staan. Het tweede nadeel van de tent is dat de klank er nooit optimaal is, en helaas was dat ook bij Cherry Glazerr het geval. De band rond Clementine Creevy bracht grungy rockmuziek waarbij er goed werd afgewisseld tussen harde en zachte passages. Het zachte was in het begin vooral het hoofddoel, waardoor je gezapig in de set werd gesleept, terwijl het harde later kwam met snedige riffs en vettige sounds. Hierdoor hoorde je wel de leuke klanken van de muziek, alleen bleef het geheel net te mager doordat er te weinig geïnteresseerden in de tent waren en het muzikaal niet vol genoeg naar voren kwam. In een zaal met betere klank zou dit sowieso strakker zijn overgekomen.

Infinity Song @ The Secret

Dat Infinity Song een speciale bende is, konden we afgelopen week al ervaren in de Botanique. Een festivaltent meekrijgen is echter een ander paar mouwen. Toch slaagde de band in deze taak, hoewel dat niet zonder slag of stoot ging. Starten deed de groep met een uitgerokken cover van Fleetwood Macs “Dreams”, waarin ze haar zachtheid en virtuositeit meteen liet gelden. Het BKS-publiek had wat tijd nodig om de genialiteit van dit unieke Amerikaanse gezelschap te kunnen vatten. Pas na een weergaloos “Metamorphosis” werden de leden beloond met een laaiend applaus. Aan het einde probeerden ze zich nog eens heel klein te maken met het begin van “Slow Burn” om dan nog eens in volle glorie de eindjes aan elkaar te knopen. Een gewaagde, doch uiteindelijk geslaagde festivalset van Infinity Song.

Tramhaus @ Two

Twee jaar geleden stond de band nog in de piepkleine The Casbah, maar dit jaar vult Tramhaus de tot de nok gevulde Two. De Rotterdammers zijn in de afgelopen periode uitgegroeid tot een van de coolste postpunkbands van de Lage Landen, met sterke nummers en een uitstekende livereputatie. Dat is ook precies wat het vijftal gisterenmiddag liet zien. Zanger Lukas Jansen bewees met zijn onuitputtelijke energie een geweldige frontman te zijn, en de band straalde diezelfde energie uit. Kijk bijvoorbeeld naar de intensiteit waarmee “Make It Happen” – een anthem over de toenemende gentrificatie van Rotterdam – werd gespeeld, of naar de nieuwe, persoonlijke knaller “Beech”. Het was moeilijk om niet aangestoken te worden door deze energie, en het was dan ook meer dan terecht dat er zoveel mensen afkwamen op ‘Rotterdam’s finest’.

Op woensdag 2 oktober staat Tramhaus in Paradiso, op vrijdag 1 november in de Botanique. Een week later is de band curator op Sonic City.

Fatoumata Diawara @ One

Fatoumata Diawara bewandelde het podium van One in een gewaad zo kleurrijk als de muziek die ze bracht. De Malinese artieste bracht ritmische muziek waarop natuurlijk bewogen mocht worden. Het publiek had even de tijd nodig om in de stemming te komen, maar Diawara zat zelf vanaf het begin helemaal in de juiste sfeer. Het duurde dan ook niet lang voordat ze een eerste indrukwekkende gitaarsolo uit haar mouw schudde. Naast muzikant is Fatoumata Diawara ook actrice, en ze zette haar gitaar af en toe aan de kant om de zijkanten van het podium te verkennen of om rondjes te draaien, waarbij haar kleed prachtig meevloog. Van de teksten verstond de doorsnee Best Kept Secret-bezoeker niet veel, maar meeklappen en -springen wanneer daarom gevraagd werd, was geen grote uitdaging. Hoewel Fatoumata muzikaal niet enorm wist te verrassen, bleef haar muziek gedurende een uur zeker boeiend en entertainend. De mooie visuals en vooral de uitstraling van de artieste tilden de muziek naar een hoger niveau en bewezen dat je geen dj-tafel of catchy westerse popsongs nodig hebt om een publiek aan het dansen te krijgen.

Op zaterdag 30 juni staat Fatoumata Diawara op Couleur Café, op donderdag 5 december op Poppodium 013 en op zaterdag 7 december in Paradiso.

Mildlife @ The Secret

De Australiërs van Mildlife mochten de avond openen met zwoele funky grooves, en dat was precies wat ze deden. Ondanks dat ze maar drie kwartier hadden om te spelen, lieten ze zich niet ontmoedigen en zo begon het viertal meteen extreem dansbaar. Het gevolg was dat we meteen in het geheel werden gezogen en iedereen wist dat ze in The Secret moesten zijn om helemaal los te gaan. Na een goede tien minuten zat het eerste nummer erop, en zo begrepen we meteen dat Mildlife hier vooral zou gaan jammen. In de tijd die de leden hadden, speelden ze slechts vijf nummers, maar elk nummer lieten ze op unieke wijze ontsporen. Met leuke bongo’s, extra veel synths en natuurlijk de nodige gitaarsolo’s werden we ondergedompeld in een wereld waar dans en plezier zegevieren. Mildlife is live altijd al een uitstekende band geweest en dat was nu niet anders.

Vince Staples @ Two

Kan je whiplash krijgen van een festivaloptreden? Nou, na Vince Staples’ set op de Two denken we van wel. Zo’n drie kwartier verspilde de rapper uit Compton aan het neerzetten van een slaapverwekkende show. Geen spannende live arrangementen, geen bijzondere visuals, geen coole lichtshow; gewoon Staples in z’n uppie, aan zijn microfoon gelijmd, met een backingtrack die zo hard stond dat het de charme van mooie tracks als “Shame On The Devil” wegnam. Ergens past dat ingetogenere ook wel bij zijn nieuwste plaat Dark Times, waarmee de Amerikaan zichzelf van een meer introspectieve kant laat zien, maar in een festivalsetting werkte dit niet helemaal lekker. In het laatste kwartier besloot hij echter om even vol op het gaspedaal te trappen. Zo hard dat je het eigenlijk op geen enkele manier had kunnen zien aankomen. Bangers als “ARE YOU WITH THAT?”, “Big Fish” (met hulp van een fan aan de barricade, die de show zo uit Staples’ handen stal) en “Yeah Right” kwamen voorbij, en dat bleek precies te zijn waar het publiek naar snakte. Het energieniveau schoot in die laatste vijftien minuten namelijk ineens de pan uit. Zonde dat het zo ontzettend lang heeft moeten duren.

Lézard @ Muziekgieterij

Lézard was een van de Belgische bands die op Best Kept Secret mocht spelen, als gevolg van zijn overwinning op Sound Track. Het vijftal toonde aan waarom ze die winnaarspositie waardig waren, want hun eigenzinnige muziek wist een volgelopen Muziekgieterij te fascineren. De neurodiverse gekkigheid van frontman Neil Claes heeft iets weg van Talking Heads, maar hij lijkt vooral authentiek te zijn. Myrthe Marnef schitterde zoals altijd aan zijn zijde met haar vocals en expressieve, energieke uitstraling. De punkdisco nam voortdurend onverwachte wendingen, waardoor Lézard permanent de aandacht van het publiek vasthield. “Pop Pop Pop Stop” werd voor de gelegenheid als ‘best kept secret’ aangekondigd, aangezien het nog nooit eerder voor een publiek werd gebracht, maar het is duidelijk dat de jonge band al goed weet hoe ze zich op een podium moet gedragen. Dieptepunten waren er niet, maar “Manifastique” ontpopte zich wel tot een hoogtepuntje door zijn funky en aanstekelijke insteek. Op Best Kept Secret bewees Lézard opnieuw dat het een van de meest veelbelovende bands die België momenteel te bieden heeft is.

Lézard speelt de komende maanden een twintigtal shows, die vind je hier.

Parcels @ One

Als je Parcels op het hoofdpodium zet, weet je dat er een feestje zal volgen. De Australiërs werden dan ook vol enthousiasme onthaald toen ze het podium op kwamen draven, en niet veel later hoorden we de eerste grooves al over de weide weerklinken. Het mocht meteen duidelijk zijn dat Parcels hier was om ons te laten dansen, al was dat niet zo vanzelfsprekend als je in eerste instantie zou denken. De band had zijn set namelijk zo opgebouwd dat er hele lange opbouwende stukken in de show zaten, waardoor we af en toe het gevoel hadden dat de leden te veel aan het improviseren waren. Dat toont natuurlijk hun vaardigheden als muzikanten, maar het maakte het soms lastig om de liedjes te onderscheiden.

Gelukkig konden we wel dansen op “Lightenup” en “Overnight”, gecombineerd met af en toe wat gevoel voor drama. Zo gingen de bandleden op een bepaald moment helemaal vooraan staan om a capella te zingen, waarbij de drummer zijn meest serieuze gezicht trok. Dat deed hij niet veel later nog eens, aan het einde met een drumsolo. Er gebeurde dus heel wat op het podium, maar het was uiteindelijk pas bij afsluiter “Tieduprightnow” dat de hele weide echt aan het dansen was. Voor de toekomst zouden we dus graag iets minder experiment en iets meer funky dansliedjes willen zien.

Op zondag 7 juli staat Parcels op Rock Werchter.

Slowdive @ Two

Welke act hebben flink wat festivalgangers hoog op hun must-see-lijstje staan voor deze editie van Best Kept Secret? Slowdive, ongetwijfeld. De Britse shoegazeveteranen maakten in 2014 na een afwezigheid van maar liefst twintig(!) jaar een comeback – mét een passage op Best Kept Secret in 2018! Daarna was de toekomst van de band onduidelijk. Was dit een afscheid? Of het begin van een tweede leven voor het iconische Slowdive? De hoop op dat laatste werd steeds kleiner naarmate de jaren verstreken, totdat de band vorig jaar redelijk onverwachts terugkeerde met het album everything is alive. Op die plaat werd verlies gecounterd met de schoonheid van het leven en werd het verleden op hoopvolle wijze aan het heden geregen. Dat is precies wat Slowdive deed in de propvolle Two. Ja, oudere tracks als “Crazy For You” en “Souvlaki Space Station” passeerden de revue, maar ze bestonden moeiteloos naast nieuwere, net zo mooie nummers als “kisses”, “skin in the game” en “Sugar For The Pill”. Er hoeft geen keuze gemaakt te worden tussen toen en nu, tussen klassiekers en nieuwigheden – waarom zou je? De Britten bewezen in de Two dat je juist met die verbinding iets ongelooflijk magisch kunt neerzetten.

Op donderdag 4 juli staat Slowdive op Rock Werchter.

Porcelain id @ Muziekgieterij

Porcelain id was de volgende Belg die in de Muziekgieterij mocht spelen en ook deze artiest kon rekenen op een grote opkomst. Het publiek moest iets langer wachten dan gepland, maar eens Porcelain id begon, waren we die vertraging al snel vergeten. Vanaf de eerste seconde kwam die namelijk zo authentiek, puur en oprecht over, dat we helemaal werden meegezogen in hun muziek. Wanneer Hubert Tuyishime geen gitaar in de hand had, bewoog elk deel van hun lichaam zo vrij dat we zagen dat ze elke laag en elk detail van hun muziek niet alleen kenden, maar ook echt voelden.

Met drie muzikanten als ondersteuning werd het een gezellige en intieme bedoening, waarbij toetseniste Lotte Lauwers de zangpartijen van Emma Hessels tijdens “Brilliant” voor haar rekening nam. De singer-songwriter beloofde niet te veel te ‘brabbelen’, maar spontaan als die is, gebeurde dat toch regelmatig. Zo werd “Rhythm Machine” opgedragen aan de working class en werd “Mushell” gelinkt aan zowel George Floyd als Palestina. Nummers met inhoud dus, en evenzeer met ziel, gemaakt met passie en duidelijk ook uit noodzaak. Het spat ervan af dat Porcelain id een geboren podiumbeest is, die zichzelf is en prachtig muzikaal talent en een uitzonderlijke stem naar voren weet te schuiven.

Op maandag 10 juni staat Porcelain id op Oerol Festival in Terschelling, op zaterdag 15 juni op Popmonument in Veere.

Faux Real @ The Casbah

Faux Real is een duo bestaande uit de broers Virgile en Elliott Arndt. De groep omschrijft zijn muziek als avantgarde-elektropop-antirock, geïnspireerd door jaren negentig boybands, new wave, lo-fi uit de jaren tachtig en postpunk. Een hele mond vol dus, en we waren maar al te benieuwd hoe dit zich live zou vertalen. Toen de twee zonder band op het podium kwamen, waren we aanvankelijk kritisch. Die kritiek verdween echter snel toen we ze zich vol overgave op het podium zagen smijten. Al bij het tweede nummer gingen ze het publiek in om iedereen aan het dansen te krijgen, en ze brachten de songs met zoveel energie dat je het letterlijk kon voelen.

Bij elke song voerden ze de nodige choreografieën uit, waardoor de hangar geleidelijk aan ook zelf begon mee te doen. Hoe langer het duurde, hoe meer vuur er in The Casbah kwam en voor het eerst ging er niemand meer weg uit de tent. Toen het duo nog een tweede keer de zaal indook, was het hek helemaal van de dam. Iedereen begon te dansen, springen en genieten. De witte pakjes die ze aanvankelijk droegen, gingen ook al snel uit en het werd allemaal wat sensueler, maar de set bleef vol energie en werd fantastisch afgerond. Zo riep de band nog iedereen op om de zaklampen van hun telefoons aan te zetten om vervolgens in een volledig verlichte tent te dansen. De groep dook nog eens het publiek in om er karatetrappen uit te delen en iedereen volledig in haar wereld mee te zuigen. Is Faux Real de winnaar van Best Kept Secret? Wij denken voorlopig van wel.

Faux Real verzorgt dit najaar het voorpgramma van Los Bitchos en staat zo op maandag 2 december in het Burgerweeshuis in Deventer, op woensdag 4 december in de Ancienne Belgique en op vrijdag 6 december in Paradiso.

Paolo Nutini @ One

Oprechte vraag: was er een geheime wedstrijd bezig tussen de headliners om wie de lelijkste visuals kon meenemen naar de Beekse Bergen? Bij Disclosure was het al niet best, en ook Paolo Nutini had z’n uiterste best gedaan om iets afzichtelijks op de schermen te laten zien. Het was haast alsof je naar die rare psychedelische beelden die zich voordeden wanneer je muziek luisterde in Windows Media Player stond te kijken – alleen dan in 2024.

Goed, genoeg over de visuals. Op muzikaal gebied heeft deze vos zijn streken nog lang niet verleerd. Integendeel zelfs: Nutini liet zien een waardige headliner te zijn, en dat bleek vooral op de intiemste momenten van zijn set. Natuurlijk kreeg de Schot de hele weide aan het dansen met “New Shoes” en “Petrified In Love”, maar nog knapper was de manier waarop hij de weide muisstil kon krijgen tijdens ingetogenere tracks als “Acid Eyes” en “Candy”. Het mooiste voorbeeld hiervan was echter toen Nutini “Iron Sky” a capella inzette. Velen kunnen alleen maar dromen van een festivalpubliek zó stil krijgen, maar hij deed het moeiteloos. Dat het anti-oorlog-anthem vervolgens – tien jaar na de oorspronkelijke release! – luidkeels werd meegezongen door alle aanwezigen, liet niet alleen zien hoe relevant die boodschap nog is, maar ook hoe tijdloos Nutini’s muziek is. Is het niet precies dat tijdloze wat een goede headliner maakt?

Op zaterdag 29 juni staat Paolo Nutini op Live /s Live.

Lambrini Girls @ The Secret

‘Trans women are women and trans men are men. If you don’t think so, get the fuck out’, klonk het bij Lambrini Girls. Duidelijke taal bij de Britse punkers, die, zoals het genre vraagt, boos zijn. Onder andere JK Rowling, Geert Wilders, de politie en mannen die lovebomben moeten er aan geloven. En natuurlijk kwam ook Palestina aan bod. Nadat de frontvrouw ‘FREE’ schreeuwde, moest het publiek ‘PALESTINE’ terugroepen, en even later gebeurde hetzelfde met ‘AC’ en ‘AB’. Veel inhoud dus, en daardoor zouden we bijna de scheurende gitaren, knallende drums en vette baslijnen vergeten.

De combinatie van die drie elementen leidde uiteraard tot een moshpit, die volgens de band groter moest zijn. Lambrini Girls was duidelijk boos om vele redenen en wist die woede goed te uiten via nummers als “Bad Apple” en “God’s Country”. Muzikaal werd het na verloop van tijd wat eentonig, maar het trio wist bij elke nieuwe song een nieuw onderwerp aan te snijden. We hadden het gevoel dat Lambrini Girls nog wel even door had kunnen gaan met het aankaarten van nieuwe thema’s. Politiek en moshpits kunnen hand in hand gaan, en dat heeft Lambrini Girls mooi aangetoond met haar energieke set op Best Kept Secret.

Op zaterdag 22 juni staat Lambrini Girls op Kliko Fest in Haarlem, op zaterdag 6 juli op Wilde Weide Festival in Kraggenburg en op zondag 7 juli op Sjock Festival in Gierle.

Altın Gün @ Two

Wie nog niet klaar was voor de dj-muziek, kon nog bij Altın Gün terecht. De Nederlands-Turkse band is al jaar en dag een fijne uitsmijter op festivals, maar doet dat sinds kort zonder haar zangeres. Dat bleek echter geen probleem te zijn, want de zangpartijen werden gewoon opgevangen door een andere bandgenoot. Nummers als “Leylim Ley” deden nog steeds hun werk en brachten een zekere vreugde in de tent. Die omzetten in dansen was niet evident, want door de grote opkomst was er weinig bewegingsruimte. Gelukkig verlieten er toch wat mensen de tent en kreeg de rest zo meer ruimte om te bewegen, klappen of eens wat sprongetjes te maken.

De leden van Altın Gün blijven goed op elkaar ingespeeld en brachten een set met melodieuze en ritmische stukken (met hier en daar wat extra psychedelica) waardoor de groep een dynamische set in elkaar wist te boksen. Het concert kabbelde echter qua sfeer nogal lekker door waarbij er naar het einde toe niet meteen naar een climax werd gewerkt. Afsluiter “Süpürgesi Yoncadan” leek dus gewoon een zoveelste hoofdstukje in plaats van de ontknoping van het concert waarna we buiten eventjes op adem moesten komen. Desondanks was het een leuk uurtje dansen, al moesten we het doen met de plaats die we konden krijgen.

Op maandag 15 juli staat Altın Gün op Gent Jazz, op donderdag 18 juli op Dour en op 28 september in het Patronaat in Haarlem.

Osees @ The Secret

De regels van een festival, die gelden niet voor Osees. De band begon namelijk ongeveer tien minuten te vroeg en eindigde ook te laat. Dat deerde weliswaar niemand, want de manier waarop de groep de tweede dag van Best Kept Secret afsloot, was namelijk bruut. De regels werden nergens doorgetrokken en John Dwyer en de zijnen beukten gewoon het ene na het andere harde nummer door onze gehoorkanalen. Al vroeg werden zo enkele keiharde en korte hardcorenummers geserveerd en de tent, die omarmde het als geen ander. Ze veranderde namelijk al snel in een kolkende, hongerige massa op zoek naar meer en nog meer. En dat kregen ze. “Withered Hand” had een zachte intro waarbij de zaal in twee werd gedeeld, om uiteindelijk elkaar de nodige blauwe plekken te bezorgen. Het was ook niet alsof Dwyer compassie had met de zaal, hij bleef gewoon rammen met zijn band aan een tempo waar Fernando Alonso jaloers op zou zijn. In het midden van de set viel er even een technisch mankementje te markeren waarbij de frontman verplicht de band moest voorstellen en even de tijd moest volpraten, maar verder was het gewoon meer dan een uur knallen.

Op zondag 9 juni staat Osees in de Melkweg.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Onze recensie van de eerste festivaldag lees je hier.

Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Robbe Rooms en Stephanie van Tol.