Eartheater @ Botanique (Rotonde): Mystieke popgodin toch sterfelijk?

De Amerikaanse multi-instrumentaliste Alexandra Drewchin overrompelt inmiddels al sinds 2009 man en macht als Eartheater met haar experimentele muziek electropop, die het menselijke lijkt te overstijgen en een hemelse mystiek creëert. In een uitverkochte Rotonde van de Botanique verzamelden alt-popliefhebbers om getuige te zijn van haar grootste Belgische show tot nu toe. Daarbij kwam vooral werk van haar ijzersterke album Phoenix: Flames Are Dew Upon My Skin aan bod en nam ze vooral haar gitaar op haar schoot. Het werd een show waarin haar anders zo overweldigende muziek, die haar normaal onderscheidt van alle andere artiesten, wat wegviel in eentonigheid en te veel gebrabbel tussen de nummers door.

Het had de ideale setting kunnen zijn voor onze landgenoot gone icon om zich aan het reeds talrijk opgedaagd publiek voor te stellen. Een recente appendix-operatie dwong hem echter om zijn oorspronkelijk geplande show om te gooien en iets nieuws te verzinnen, want zingen en veel bewegen zat er wegens herstel niet in. Hij nam daardoor plaats achter zijn laptop, waarmee hij allerhande edits maakte en zo toch het publiek stil kreeg. Het minimalisme van de hele set werd onthaald door een muisstille zaal, die geboeid luisterde naar de melodieën die hij op het podium toverde. Het was misschien niet de set die hij zelf voor ogen had, maar we doen ons hoedje af om in binnen de omstandigheden toch zo’n interessante set uit zijn hoed te toveren.

Afgaande op haar muziekvideo’s en haar extravagante verschijning hadden we eigenlijk een grootse intro verwacht om het concert te starten, maar Eartheater kwam vriendelijk glimlachend met haar cellist op zonder er een groot spektakel van te maken. Op “Bring Me Back” verenigde ze meteen haar krachten met haar mede-muzikant Patrick Belaga en kregen we meteen een symbiose van gitaar en cello. Beide instrumenten lijken op het eerste zicht niet meteen bij elkaar te passen, maar gisteren bleken ze een echt onafscheidelijk duo te zijn. Het snaarinstrument zorgde er namelijk voor dat de folky gitaarmelodieën nog iets meer gelaagdheid kregen, al was die gelaagdheid niet voldoende om die van de indrukwekkende studioversies te evenaren.

Voordat ze met “Diamond in the Bedrock” begon, kregen we van Eartheater nog een opvallend lange bindtekst waarin ze het had over haar haat-liefderelatie met lezen. Voordien had ze namelijk haar setlist fout gelezen, waarna ze dus moeiteloos uitweidde over verschillende zaken. Het werd het eerste en vooral niet laatste verhaaltje dat ze die avond vertelde. Tussen al haar gebabbel vond ze uiteindelijk toch nog tijd om “Diamond in the Bedrock” te spelen en bracht ze een heerlijke opbouw vol eigenzinnige uithalen. In het daaropvolgende “Airborne Ashes” overtuigde ze dan weer dankzij haar gitaarspel, waarmee ze nog wat nuances kon plaatsen in het nummer. De ingetogenheid van de set zagen we niet helemaal aankomen bij aanvangst van het optreden.

Terwijl we aanvankelijk nog mee waren in het hele verhaal, ebde dat, naarmate we het midden van de set bereikten, wat weg. Heel wat muzikale schoonheidsfoutjes kenmerkten de nummers en wederom te lange bindteksten haalden wat tempo uit de set. Ze leek zelfs even volledig de focus kwijt te zijn, maar herpakte zich gelukkig in “Below The Clavicle” weer. Met het nummer trok ze weer iedereen in haar ban en kon ze aan haar eindspurt beginnen met “Volcano”. Het nummer behoort tot de hoogtepunten van haar recentste album en was live ook een echt lichtpunt. Afsluiten deed ze met “Put A Head In A Head”, een nummer uit haar eerste album Metalepsis. Een gewaagde keuze, vooral omdat het merendeel van het publiek haar vooral van haar recenter werk kende en ook hoopten op haar kersverse single “Scripture” die we live niet te horen kregen.

Na een klein uurtje was haar laatste show van deze Europese tour achter de rug en een gevoel van lichte teleurstelling nam over. Door de set voornamelijk ingetogen te houden met de cello en gitaar en een duidelijke focus op haar vierde album te leggen, kwam ze uiteindelijk minder verrassend uit de hoek. Ook haar overvloed aan warrige bindteksten en gebrek aan materiaal uit het monumentale Trinity droegen bij tot ons algemene gevoel over haar show. Langs de ene kant waren we her en der weer omvergeblazen door haar stem, op andere momenten hoopten we dat de nummers eens volledig openbraken zoals ze dat in de meesterlijke studioversies altijd doen dankzij de verschillende lagen aan stemmen. Eartheater was weer uniek, maar kennen we eigenlijk nog unieker. Misschien is de mystieke popgodin toch sterfelijker dan we tot nu toe aannamen?