Als we op de albumcover mogen afgaan, is dit het slechtste Quicksand-album. Het muzikale oordeel is niet zo dramatisch, maar wel consequent. Distant Populations is het kortste Quicksand-album, alsook dat met het minste ideeën. Hoewel het een stevige plaat is, met bakken degelijke riffs, biedt het weinig meer om over te schrijven. Het probeert de recente successen van shoegaze comebackalbums te evenaren, maar haalt al dan niet onbewust elementen uit gedateerde postgrunge naar boven. Nochtans had hun comebackalbum Interiors wel enkele knallers. Het vooruitzicht van de derde leeftijd voor frontman Walter Schreifels en de exit van leadgitarist Tom Capone na diefstal in 2017 vormen wellicht de verklaring voor de lichte daling in kwaliteit.
De 36-jarige carrière van Schreifels kan je even teleologisch noemen als het traject van een blikseminslag. Zijn einddoel behandelt geen esthetiek of beoogde stijl, maar eerder het verlangen naar melodische energie, belichaamd in steeds wisselende projectjes doorheen de afgelopen drie decennia, zoals Gorilla Biscuits, Youth of Today, Rival Schools, Walking Concert en Vanishing Life. In de late jaren 80 leunde hardcore punk meer op radicale politiek en performatieve mannelijkheid dan op het nemen van muzikale risico’s. Quicksand vormde misschien niet de eerste hardcoreband die zijn genre begon af te lijnen en te contouren (kijk daarvoor naar hun voormalige tourgenoten Fugazi), maar het was zeker de zwaarste. Dankzij hun openlijke omarming van shoegaze, psychedelia en poprock, behoorden ze ook nog tot de meest vooruitstrevende groepen van hun scene. Dat posthardcore een decennia later all-in ging op deze interpretatie (denk aan Deftones, Nothing en het Belgische Slow Crush), zorgt ervoor dat de band tegenwoordig heel gewoontjes klinkt. Desalniettemin blijven Quicksands albums Slip uit 1993 en Manic Compression uit 1995 duurzaam als instappers voor de posthardcore canon en als cultklassiekers.
Op hun vierde langspeler probeert het trio verheldering te maken voor het schijnbare gebrek aan oprechte connecties in onze moderne wereld. Zulke filosofische en transcendentale emoties rechttoe rechtaan vertalen in alternatieve rock klinkt evenwel als een contradictorische opdracht. Radiovriendelijke opener “Inversion” doet nog goed zijn best met bondige riffs, gierende gitaarleads en stembanden die bij de pinken blijven. Op “Colossus” zingt Shreiffels: ‘We’re never meant to feel completed / As long as we’re here / It doesn’t matter, it doesn’t matter what for’. Hierbij stel je je vast een esoterische sfeer voor zoals bij Hum, maar het lied heeft in zijn ritme en ronduit saai refrein evenveel mee van Limp Bizkit.
Ook “Katakana” leunt volledig op de alternatieve rock van rond 2000. “The Philosopher” heeft een adrenalineopwekkende breakdown en “Compacted Reality” zorgt voor een humeurig intermezzo. Toch laten deze titels onze wenkbrauwen fronsen, twijfelend over de functie van deze gewichtige woorden op een verder vrij dansbaar album. Dit laatste wordt perfect geïllustreerd door de enige vier topnummers op deze plaat. “Missile Command” zorgt voor vettige grunge uit de goede oude tijd en riffs à la Tool waar iedereen op zit te wachten. “Brushed” en “Phase 90” zijn heel interessant dankzij een rustig begin met een excellente opbouw van drums en begeleiding. Deze zijn even aangenaam en dynamisch als de betere nummers vanop de vorige plaat en mochten gerust langer duren. Hier klinkt de kritiek van Schreifels op ons digitaal hellandschap ook het meest oprecht. Voor temperament moeten we dan weer bij “EMDR” zijn. Eye Movement Desensitization and Reprocessing is een techniek binnen traumatherapie, maar we kunnen ons alvast de stroboscoop bij dit nummer op een festival voorstellen.
In tegenstelling tot hun drie vorige platen, maakt het bestaan of virtueel niet-bestaan van Distant Populations voor posthardcore geen verschil. De elf nummers presenteren een diversiteit aan geluid, van melodisch tot krokant, met allerhande invloeden om een sonische omelet van existentiële dwalingen te produceren. Behalve de vocals is de productie een pluspunt, al vormde dat voor dergelijke rockveteranen ongetwijfeld geen grote hindernis. Hoewel dus niet bepaald een knaller van een album, herinneren de basislagen van Distant Populations nog aan wie Quicksand is en aan hun plaats in de bredere scene. Zonder cynisch te willen klinken, is onze voorspelling echter dat er in de toekomst evenmin hoogvliegers zitten aan te komen.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
