Een paar jaar haast van de aardbodem verdwijnen, om dan terug boven water te komen alsof er nooit iets aan de hand was; het is er weinigen gegeven. Claire Cottrill, alias Clairo, probeerde het en we moeten toegeven… het is haar niet hélemaal gelukt. Dat zal voor een stuk natuurlijk aan die vermaledijde pandemie hebben gelegen die de wereld nu al een veel te lange tijd in haar greep houdt, want aan een gebrek aan kwaliteit ligt het bij de jonge Amerikaanse in geen enkel geval. Zo was haar debuut Immunity een regelrecht schot in de roos, dat wereldwijd hoog en droog in de eindejaarslijstjes eindigde. Echt verrassend was dat op een manier niet, want Clairo was al een tijdje, zeker bij de jeugd, een publiekslievelingetje. Toen ze dan ook nog een commercieel interessante liedjes als “Sofia” en “Bags” op die plaat zette, stroomden de miljoenen streams binnen.
De wereld had Clairo’s dromerige bedroompop het afgelopen jaar nochtans goed kunnen gebruiken, maar zoals gezegd deemsterde ze zichzelf weg. De reden komen we doorheen het album te weten: het ging helemaal niet goed met de zangeres. Gelukkig kon ze aan de hand van muziek haar ‘zwaktes’ omtoveren in sterktes, met de hulp van Jack Antonoff (huisproducer van onder andere Lana Del Rey, Lorde en St. Vincent). Samen kropen ze de studio in, met als wondermooi eindresultaat Sling. Het tweede album van de jonge Amerikaanse kende haast geen promotie, maar achteraf gezien was dat helemaal niet nodig. Op Claires tweede langspeler mag het commercialiteitsgehalte dan wel een flinke duik hebben genomen, maar in zijn totaliteit klinkt het zelfs nog net dat tikkeltje gesofisticeerder dan Immunity. Of om het in andere woorden te zeggen; Sling is dubbel zo goed als haar debuut, maar zal maar half zoveel aandacht krijgen.
Het afgelopen jaar was voor niemand makkelijk, laat dat duidelijk zijn, en al helemaal niet voor Claire. Men zegt wel eens dat muziek een vorm van therapie kan zijn, dus nam de Amerikaanse dat redelijk letterlijk. Ze schreef alles van zich af op Sling, gaande van haar toxische relatie en het flirten met zelfdoding tot de wonderlijke ommekeer in haar leven. Er lijkt een nieuwe Clairo te zijn geboren, al blijft die haar inspiratie nog wel ergens halen bij de oude. Voor je in paniek schiet: het voelt nog steeds aan alsof de zangeres muziek maakt in haar slaapkamertje, maar die klinkt nu lichtelijk anders. Geen dromerige pop meer, helaas, maar iets dat zweeft in de wazige zone tussen jazz, soul en pop. Het album creëert een volledig nieuwe wereld waar je in wordt meegezogen. Je luistert het best van begin tot eind, want Clairo vertelt een bijzonder emotioneel verhaal waarin alle details van belang zijn.
Al van bij openingstrack “Bambi” wordt duidelijk wat we bedoelen met die wazige zone. Op Sling moeten de poppy beatjes plaatsmaken voor lichte drums, emotionele piano’s, intieme baslijnen, blazers, strijkers en natuurlijk Claires zeemzoete stem. Muzikaal dus allemaal bijzonder rustgevend, maar ondanks dat de plaat instrumentaal bijzonder gesofisticeerd in elkaar zit, wordt onze aandacht vooral naar het tekstuele getrokken. Zo neemt de Amerikaanse ons mee op een reis doorheen de afgelopen periode in haar leven, te beginnen met het gevangen zitten in een verschrikkelijke relatie. Gevangen zitten mag je redelijk letterlijk nemen, want ze werd als het ware opgeslokt door haar toenmalige geliefde. ‘I move so I don’t have to think twice’, zingt ze, terwijl we geleidelijk aan haar pijn beginnen te voelen.
Toch is het niet zo dat ze het misbruik niet inzag, wat blijkt uit “Amoeba” waarin ze haar stem als belangrijkste instrument uitspeelt. Clairo toont aan dat ze de moed heeft om in te zien hoe slecht de persoon in kwestie voor haar is, maar dat ze het moeilijk heeft met verder te leven. Eenmaal het haar stilaan begint te lukken om over de situatie te komen, voel je dat ook aan de muziek. Zo komen de eerste sprankeltjes blijdschap al tevoorschijn op “Partridge” en breekt de zon er op “Zinnias” helemaal door. Stilletjes aan lijkt ze alles een plaats te kunnen geven en haar nieuw leven op te bouwen, maar er zit nog altijd een zwart gat in haar leven dat een haast ondraaglijke pijn met zich meebrengt. ‘If touch could make them hear, then touch me now’, smeekt ze op “Blouse”, waarin ze deels seksueel misbruik en deels het gebrek aan een luisterend oor aankaart. Het is een pijn die haar bijna tot het uiterste dreef.
‘Honestly, I didn’t think I’d end up here this time’, zingt ze verdwaasd op “Just for Today”, doelend op de National Suicide Prevention Helpline. Het wondermooie duet tussen de strijkers en emotionele piano bloeit op die manier dan ook open tot een ommekeer in het leven van de zangeres. Met een paar “Little Changes” kan er veel veranderen. Alsof de storm plots op z’n einde loopt, alsof de deur van de mentale gevangenis plots uit het slot springt en de donderwolken stilletjes aan beginnen op te klaren. Het leven kan zoveel mooier zijn als je enkele kleine veranderingen doorvoert. Zo zit Clairo nog steeds op haar kamer muziek te maken, maar dat doet ze tegenwoordig met een andere blik.
‘Dit album heeft me doen beseffen dat het mogelijk is om mezelf te redden van dingen die me ongelukkig maken’, vertelde Clairo bij de release van Sling, en dat wordt zoveel duidelijker eenmaal je het album in zijn totaliteit hebt beluisterd. Zo voel je op “Harbor” haast de last van je schouders vallen eenmaal ze de moed heeft vergaard om haar leven te veranderen en beginnen de vogeltjes te fluiten zoals in de betere Disneyfilm op afsluiter “Management”. En zo is de cirkel rond.
Clairo bewijst met Sling dat ze ook maar gewoon een mens met emoties is. De zangeres heeft lang onder een donker wolkendek gezeten, maar lijkt nu stilletjes aan te kunnen genieten van het zonnetje. We hebben gigantisch veel respect voor de 22-jarige omdat ze dit op haar leeftijd aan de wereld durft te vertellen, en dan ook nog eens op zo’n gigantisch mooie manier. Drie kwartier lang weet ze ons mee te zuigen in haar leven, gepaard met een hele hoop tranen en een subtiele glimlach. We krijgen geen grootse commerciële hitjes, maar een blik in de ziel van de zangeres. Op die manier heeft ze zonder enige twijfel een van de mooiste platen van 2021 op haar naam staan, al zal die hoogstwaarschijnlijk een beetje onder de radar blijven zweven.
Wie met vragen zit rond zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de website www.zelfmoord1813.be.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
