Nog maar twee jaar geleden begon Clairo met een sympathiek DIY-clipje voor “Pretty Girl”, en nu is haar debuutalbum al een feit. Claire Cottrill uit Boston brengt een mellow sound die helemaal overeenstemt met de genres die vandaag de dag aan hun opmars bezig zijn, waardoor ze geleidelijk aan meer en meer media-aandacht krijgt. Haar bedroompop heeft vaak zowel iets nostalgisch als vrolijk dansbaar over zich en die combinatie werkt elke keer weer. Toch lijkt Clairo hier geen genoegen mee te nemen, want ze durft op Immunity ook wel eens een zijpad inslaan. De ene keer al meer succesvol dan de andere weliswaar.
De vrolijk-nostalgische insteek waarmee we Clairo twee jaar geleden leerden kennen, is nog steeds de sterkste. Singles “Bags” en “Sofia” vormen geen uitzondering op haar eerdere werk en daar zijn we blij om. Haar typische bedroompop is catchy muziek, die je zweverig verliefd maakt op even zweverig verliefd klinkende nummers.
So far so good, maar met momenten gaat de Amerikaanse te poppy om goed te zijn. “Impossible” valt gerust mee, maar valt pas in z’n plooi vanaf de bridge. Tijd maakt “Feel Something” en “Sinking” dan weer niet beter. Niet dat het slechte nummers zijn; ze zijn simpelweg te basic en Clairo kan beter. De sfeer zit goed, maar door een serieus gebrek aan variatie blijven we op onze honger zitten. De Amerikaanse probeert een middenweg te bewandelen tussen toegankelijke radiopop en bedroompop, maar op “North” beperkt het bedroompop aspect zich tot een onbestemde vage sound die daar niet had moeten zijn. Niet zo geslaagd.
Gelukkig zijn er toch twee voorbeelden te vinden van die fel gegeerde gulden middenweg. Op “White Flag” toont Cottrill hoe het moet, en ook “Closer To You” is indrukwekkend met zijn diepe elektronica en de autotuno op haar stem. Zetten die je niet bij deze zangeres verwacht, maar klaarblijkelijk een memorabel nummer opleveren.
Helemaal verrast waren we door “Softly”. ‘Oehla, r&b of wat?!’ kwam spontaan in ons notaboekje te staan. Dit nieuwe zijpad kunnen we alleen maar aanmoedigen, want het klinkt alsof Clairo hiervoor gemaakt is. Veel grooves en veel soul en zachtheid in de stem leiden tot een nummer dat we al beginnen meeneuriën alvorens we goed en wel weten waar de song naartoe gaat. Graag meer van dat, veel meer.
Tot slot weet Cottrill de cirkel rond te maken; zowel de opener als de afsluiter van de plaat zijn trage nummers die overlopen van emotie. Hoe mooi je dag ook al mocht zijn, “Alewife” en “I Wouldn’t Ask You” raken onvermijdelijk een gevoelige snaar en doen je toch even slikken. Die laatste keert halfweg echter vrijwel volledig om. Nadat we ons gewenteld hadden in tristesse, krijgen we weer die r&b vibe die we zo goed konden smaken en ons uiteindelijk met een hoopvol gevoel achterlaat.
Clairo’s debuut is geen hoogvlieger, doordat ze te vaak de mist in gaat met haar pogingen tot pop. Jammer, want de andere nummers zijn van hoog niveau. Haar bedroompop zijn we nog lang niet beu en daar had ze van ons gerust nog veel meer uit mogen puren. Uiteindelijk zorgt Immunity voor gemengde gevoelens, maar al bij al is het zeker genietbaar. Werk aan de winkel, maar aan potentieel geen gebrek!
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
