Clairo @ La Madeleine: Breekbaar bloeit open

Het is misschien een rare gedachte, maar het zag er bij momenten naar uit dat Claire Cottrill niet echt bestond. Het was dan ook met een bang hartje dat we richting haar show in La Madeleine toeleefden, en eerlijk, daar zijn heel wat redenen voor. In het verleden durfde de Amerikaanse ons land al wel eens links te laten liggen, afgelopen zomer zei ze op het allerlaatste moment haar set op Rock Werchter af en voor de tour rond laatste plaat Sling stond Brussel initieel niet eens op de planning. We willen geen complottheorie starten, maar het leek er soms wel op dat Clairo een persoonlijk probleem heeft met België.

Hoe dan ook lijkt het coronavirus geen euvel meer te zijn binnen haar crew – de reden van de vele afgezegde shows van de zangeres afgelopen jaar – en draait de Sling-tour bijgevolg nu op volle toeren. Met nog een druk Europees luik voor de boeg was gisterenavond dan ein-de-lijk België eens aan de beurt. Clairo zou voor de gelegenheid haar nieuwe album zelfs bijna in zijn totaliteit brengen, waardoor er nogal weinig plaats was voor de oudere hitjes. Redelijk gedurfd dus, zeker met de intimiteit en breekbaarheid van de plaat in het achterhoofd. Het zorgde in elk geval al op voorhand voor een beetje scepticisme.

Voor we een zucht van opluchting konden slaan omdat Clairo effectief eens op een Belgisch podium stond, werden we eerst opgewarmd door Jonah Yano. De in Canada gevestigde Japanner deed het in het verleden al wel eens met jazzcollectief BADBADNOTGOOD, maar bouwt sinds kort ook stevig in z’n eentje aan zijn fanbase. De vraag was echter of een plekje in het voorprogramma van Cottrill de ideale setting was voor de jongeman. Samen met zijn vierkoppige band, inclusief saxofonist/klarinettist, bracht Yano een soort experimentele jazz met ruimte voor improvisatie. Niet meteen de meest toegankelijke muziek dus, wat bij momenten ook pijnlijk duidelijk werd in La Madeleine. Door zijn zachte stem viel het rumoer in de zaal bij momenten wel heel hard op, en nog het meest toen we de man met moeite konden verstaan toen hij een nummertje in z’n eentje bracht. Best jammer, want wat het vijftal bracht, getuigde bij momenten zeker wel van kwaliteit. De laatste twee nummers kenden namelijk enkele uithalen en solo’s waardoor de Canadese Japanner er toch met een knalletje uitging. Een speciaal begin van de avond dus.

Dat de zaal zijn volledige energie in de hoofdact zou steken, werd meteen duidelijk toen Clairo vanachter haar piano van wal stak met “Bambi”. Al snel werd duidelijk dat ons scepticisme rond eventuele saaiheid van tafel kon worden geveegd, want het was namelijk haar zeskoppige band die voor veel meer diepgang zorgde. Met een aantal papieren lampenkappen en schattige visuals kwam de saxofoon bijvoorbeeld perfect tot zijn recht. Dat Cottrill voor het daaropvolgende “Zinnias” de gitaar om haar nek hing, zorgde er zelfs voor dat het nummer bij momenten op een leuke, surfy indierocksong leek. De sfeer zat met andere woorden meer dan goed, zeker toen Clairo na een slokje rode wijn ook ouder materiaal bovenhaalde. Het ietwat stevige “North” rolde op die manier de rode loper uit voor hitje “Bags”, dat luidkeels werd meegek(w)eeld. Een eerste hoogtepuntje van de avond.

Wat daarna volgde was een reeks nummers uit Sling, die elk op hun eigen manier een andere kant van de zangeres belichtten. “Softly” klonk bijvoorbeeld lekker groovy, terwijl “Alewife” schattig openbloeide op de tonen van de saxofoon. Toen de band, afgezien van saxofoon en klarinet, het podium verliet, zag het er even naar uit dat we een heel breekbaar moment tegemoet gingen. Het ‘jammere’ was echter dat, net doordat het publiek zo enthousiast was, de emotie een beetje verloren ging bij “Blouse”. Clairo loste dat dan op door ‘in duet te gaan’ met de zaal, die ondertussen ook mooi verlicht werd door honderden smartphonelichtjes. Het daaropvolgende “Just For Today” slaagde er wel in, net doordat het niet zo bekend is, de gevoelige snaar te raken. Het kwam dan ook een tikkeltje emotioneler en breekbaarder binnen dan het voorgaande hitje.

Jammer was wel dat de set daarna wat meer begon te flirten met inzakken. Dat kwam voornamelijk doordat we iets te veel van hetzelfde te horen kregen. “Harbor” bloeide op zich wel mooi open onder de goudgele lichten en ook “Partridge” bracht dankzij de power in gitaar en drums wel iets speciaals met zich mee, maar door het feit dat het niet de grote meezingers waren, was de verveling soms nabij. Dat Clairo dan met “Joanie” nog een instrumentale ode aan haar hondje bracht, bleek gelukkig ook meteen het eindpunt te zijn van die dreigende saaiheid. Nadat de zangeres heel wat foto’s van huisdieren van fans bekeek – iedereen stak gewillig zijn smartphone in de lucht – was het namelijk tijd voor de eindspurt.

Die werd op gang getrapt met “Amoeba”, toch wel dé hit van Sling. Dat er op het, toch wel ingetogen, nummer zelfs werd gesprongen, had Clairo te danken aan de diepgang die haar band aan het lied toevoegde. Veel grootser en bijgevolg ook veel cooler dan op plaat dus, maar het bleek slechts het topje van de ijsberg. De Amerikaanse vond namelijk dat het daarna tijd was voor een reeks oudere hits, te beginnen met “4EVER”. Terwijl de dwarsfluit iets extra’s toevoegde aan de song, werd de sfeer alsmaar meer uitgelaten. Dat we Clairo dan ook bijna niet meer hoorden zingen door het enthousiasme voor het daaropvolgende “Flaming Hot Cheetos”, was volledig haar eigen verdienste.

We waren dus getuige van een zeer gemoedelijk en plezant concert, dat dankzij “Pretty Girl” en afsluiter “Sofia” nog een knallend einde kreeg. Een concert waarin Clairo al haar afgezegde en uitgestelde shows in ons land eigenlijk meteen ook goedmaakte. Met Sling heeft de Amerikaanse een gigantisch breekbare plaat onder de arm, maar live brengt ze die meer dan ooit tot leven. In dat opzicht mag haar band ook wel eens in de bloemetjes gezet worden – jammer dat ze zelfs geen spotlights kregen op het podium – maar ook Cottrill zelf toonde vocaal haar talent. De schattige bedroompop klonk op het podium van La Madeleine dus leuker dan we hadden verwacht, waardoor heel wat tienermeisjes, want daaruit bestond het overgrote deel van het publiek, met een brede glimlach terug huiswaarts keerden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Bambi
Zinnias
Wade
North
Bags
Softly
Alewife
Blouse
Just For Today
Harbor
Reaper
Partridge
Joanie
Amoeba
4EVER
Flaming Hot Cheetos
Pretty Girl
Sofia