AlbumsFeatured albumsRecensies

Claud – Supermodels (★★★): Open dagboek

Saddest Factory Records, het platenlabel van Amerikaanse Phoebe Bridgers, heeft sinds de opstart al een paar fijne namen een thuis weten te geven. Naast bijvoorbeeld Sloppy Jane en queer trio MUNA vinden we er ook de non-binaire singer-songwriter Claud terug. Voor Claud bij het platenlabel tekende, bracht de Amerikaan al nummers uit onder het pseudoniem Toast en in 2020 was die zelfs tijdelijk onderdeel van de band Shelly, waar indiefenomeen Clairo ook deel van uitmaakte. Dat Claud Mintz vaak geassocieerd wordt met namen als Bridgers en Clairo hoeft eigenlijk niet te verbazen, aangezien ze allemaal in dezelfde emotionele gevoelspoel rondzwemmen. Clauds debuutalbum Super Monster uit 2021 wist met de eerlijke vertelstem al ons hart te verwarmen en ook opvolger Supermodels slaagt daar opnieuw in.

Eerlijkheid en storytelling blijven op Clauds tweede album de twee dingen waarin de artiest echt uitblinkt. Claud is en blijft een geboren verhalenverteller met veel aandacht voor gevoel, zelfevaluatie en doordrachte teksten. Nog meer dan debuut Super Monster roept Supermodels het gevoel van een open dagboek op, waarbij we gezellig meeluisteren en ons verdiepen in Clauds persoonlijke gevoelswereld. Al met akoestische opener “Crumbs” worden we de intimiteit van een huiskamer ingetrokken en nestelen we ons aandachtig onder het liefdevolle deken dat Claud ons aanbiedt. “Crumbs”, een nummer over de kleine dingen die de grote verliefheid maken, voelt misschien in de eerste plaats erg liefdevol en zacht aan, maar laat naar het einde toe ook meer onrust en frustratie horen. Het zijn uiteindelijk ook die negatieve gevoelens van ergernis, wanhoop en verwerking die op het album de spotlight zullen opeisen. 

Bijzonder veel positieve verhalen vallen er dus niet te rapen op Supemodels. Zo heeft Claud het onder andere over spijt en de hoop op herkansing op “Dirt”, vol ongeloof blijven ronddraaien in een eindeloze cirkel in “Every fucking time”, opnieuw geconfronteerd worden met je ex-liefde (“Paul Rudd”) of het onvermogen om eindelijk een punt te zetten achter een relatie (“Screwdriver”). Claud heeft heel wat van zich af te schrijven op Supermodels, maar doet dat altijd op een manier die eerlijk en herkenbaar blijft aanvoelen. Want hoewel de situaties soms bijzonder specifiek lijken, neemt Claud ons in hun manier van vertellen altijd makkelijk mee in de verhaalsetting. Waar we mee aanschuiven aan de bar of kijken vanop de zijlijn van de dansvloer naar wat er zich in het woelige liefdesleven van Claud allemaal afspeelt. Je zou kunnen zeggen dat Supermodels bij momenten dan ook iets filmisch heeft. Het soort coming-of-age film met een complex tienerpersonage dan wel, waar Claud tegelijk het script en de soundtrack van voorziet.

De openheid van nummers als “It’s Not About You” en “Every Fucking Time” vormen de drijvende kracht achter het album en brengen zelfs iets therapeutisch. Claud schrijft veel van zich af en lijkt met Supermodels als geheel grote stappen te zetten in het verwerken van alle emoties. De eerlijkheid die Claud niet altijd wederzijds in relaties vindt, krijgen wij als luisteraar gelukkig wel volledig mee. Door zich zo open en onverbloemd open te stellen, brengt het album ook voor ons een herkenbare therapeutische lading mee. 

Muzikaal hoeft het daarentegen niet altijd al te spannend te zijn. De manier van vertellen en de emoties hebben op het album naar ons gevoel vooral de voorgrond gekregen. Claud gooit het muzikaal dan ook over een eerder klassieke boog, met indienummers die alles hebben wat je van een fijne alternatieve bedroompop kunt verwachten: akoestische elementen, fragiele stem en een lichte distortion in een wat energieker refrein. Geen al te grote plotwendingen dus op muzikaal vlak, maar fijn is ook gewoon fijn en daar moeten we niet al te moeilijk over doen. Hoewel de nummers daardoor wel de neiging hebben om snel in elkaar blenden, bieden ze wel een fijne omkadering voor de persoonlijke inhoud van de nummers. De songwriting is en blijft dus de grote ruggengraat van het album en van Claud als artiest.

Hier en daar valt er muzikaal wel iets extra’s te rapen op Supermodels. Op “Paul Rudd” krijgt de emotie bijvoorbeeld een funky en dansbaar kleurtje en ook tijdens het opgewekte refrein van “A Good Thing” durven we al eens te bewegen. Ook de krachtige finales van “All Good” en “Screwdriver” voegen een mooie punch toe aan alle emotie, die een nummer als “Dirt” dan weer net mist om echt binnen te komen. Wat bij alle nummers gelukkig wel aan een constant tempo blijft binnenkomen, is de gevoeligheid waarmee Claud om meeneemt in hun universum.

Clauds tweede album Supermodels is een album geworden vol fijne, therapeutische bedroompop waarop Claud zich opnieuw een grote verhalenverteller toont. Wanneer die kracht zich ook honderd procent naar het muzikale aspect keert, onthult er zich in de singer-songwriter ongetwijfeld nog een groter artiest.

Facebook / Instagram / Twitter

Ontdek “Every Fucking Time”, ons favoriete nummer van Supermodels, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.

Related posts
LiveRecensies

Christian Lee Hutson @ Botanique (Witloof Bar): Verjaardagsfeest onder vrienden

Met Christian Lee Hutson streek vanavond een voorvechter van de zachte folkmuziek neer in de kleinste zaal van de Botanique. De Amerikaan…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Christian Lee Hutson - Paradise Pop. 10 (★★★★): Vlucht met geslaagde landing

Het parcours van Christian Lee Hutson begon ooit met The Driftwood Singers, waar hij in duo rondsnuisterde in typische Amerikaanse countryfolk. Zijn…
Nieuwe singlesOntdekkingen van "Den Beir"

Nieuwe single YUMA – “I Don’t Need to Know”

Het is nog niet zo lang geleden dat we kennismaakten met de Belgische band YUMA. De groep uit Ruiselede gooide twee maanden…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.