Foto: Carlotta Cardana
Gisterenavond zakten we af naar Volta in Brussel, waar we twee sympathieke bands met elk hun eigen troeven aan het werk zagen. De Belgen van Noa Lee wakkerden ons verlangen naar hun allereerste ep nog wat verder aan en Kettle of Kites kwam dan weer hun kersverse album Arrows voorstellen.
Het eerste optreden van de avond was het Belgische Noa Lee. We zeggen het al langer dan vandaag, maar we herhalen met graagte dat dit drietal veel potentieel heeft. De release van debuutsingle “Blue Ruin” is nog maar een jaartje geleden en daar stonden ze al op het podium, met een overtuigende set vol sterke nummers. We zagen Noa Lee eerder al aan het werk in Bonnefooi en OLT Rivierenhof, maar gisteren werd duidelijk dat ze weer een stapje verder hebben gezet. Zo strak en nauwkeurig hadden we de band nog niet gehoord en dat voorspelt alleen maar goeds.
https://www.instagram.com/p/B5LZ75zAsQy/
Opvallend is en blijft Nina Kortekaas’ bijzondere stemkleur. Ze kon je rond haar vinger winden zonder al te veel moeite te moeten doen en door die stemdelay aan het begin van de set kreeg haar gezang zelfs een sprookjesachtige factor. Andere betoveringstactieken bestonden uit verder weg van de micro zingen en ook dat kwam het feeërieke gehalte van de set ten goede. Met zo’n warme en specifieke stem kan je dan ook niet veel verkeerd doen.
Noa Lee houdt het graag dromerig en lichtvoetig, terwijl de luisteraar intussen met volle aandacht probeert hun maatwissels bij te houden en alle bijzondere synthtoevoegingen te laten binnenkomen. Al wat neigt naar toegankelijkheid vult de groep aan met vleugjes experiment en dat is hun tweede grote troef. Zo leek de combo van een jazz-aandoende strofe vol frisheid en een iets toegankelijker poprefrein waarin alles openbloeit wel hun stokpaardje te zijn. Voor doordeweekse nummers was je duidelijk niet aan het juiste adres en het werkte dan ook enorm goed. Heel de zaal was mee en luisterde aandachtig naar de muzikale kronkels die het drietal vlotjes aannam.
Noa Lee had er duidelijk plezier in en dat kwam ook naar voren in de knullige, maar heel sympathieke bindteksten van frontvrouw Nina Kortekaas. ‘Ik moet dit echt voorbereiden. Eigenlijk heb ik het daarnet in de backstage gedaan, maar… tegelijk ook niet echt,’ lachte ze, terwijl de zaal het allemaal dik oké vond. Een werkpuntje voor wanneer de grote zalen staan te wachten, maar gisteren maakte het de band alleen maar extra charmant.
Kettle of Kites had met andere woorden geen gemakkelijke taak, maar al snel werd duidelijk dat ze het publiek zouden kunnen verwarmen van begin tot eind. Hun muziek valt niet in één genre onder te brengen, al waren termen als ‘lieflijk’ of ‘hartverwarmend’ wel absoluut van toepassing op het geheel. Kettle of Kites’ kites vlogen soms zodanig hoog weg dat ook wijzelf niet meer helemaal bij de les bleven en begonnen wegdromen, maar gelukkig voorzag de band voldoende opmerkelijke elementjes om de set mee op te leuken.
Hun gezellige indie werd vaak voorafgegaan door vernieuwende elektronica, die voor een spanningsboog kon zorgen en ons vooral enorm benieuwd maakte naar wat er nog zou volgen. In plaats van vervolgens de doordeweekse indietoer op te gaan die we al zo vaak hebben gehoord, voegden ze wat aanstekelijk handgeklap toe of leverden ze het bewijs van het feit dat je een song enorm kan optillen met wat goeie en liefst spaarzaam verspreide backings. De band gaat dus duidelijk doordacht te werk en weet zéér goed hoe zich een weg te banen richting je hart.
Kettle of Kites durfde ook hun tijd te nemen om rustig aan op te bouwen naar harmonische hoogtepuntjes of alles even neer te leggen om de zang in de kijker te zetten. Ook deze frontman beschikt namelijk over een opvallend zacht stemgeluid, waarvoor je zo in zwijm kan vallen. Hij kon ons meermaals stil krijgen en simpelweg laten genieten van die gezongen melodieën. Het viel wel op dat de band meer doordeweeks klonk wanneer ze de uptempo richting uitgingen. Wanneer Kettle of Kites hun nummers klein hielden, konden we volledig verdwalen in hun folky sound, die werd verrijkt met zoveel leuke details. De uptempo zijde van de groep daarentegen bood niet zoveel vernieuwing. Zeker wanneer de contrabas wed ingeruild voor een elektrische bas bespeeld met plectrum, verlangden we toch naar een iets vollere en misschien wel klassiekere klank, die het geheel zijn nodige fijnzinnige toets had kunnen geven.
Zo nu en dan dwaalden we dus af, maar de bindteksten konden dat steeds weer rechttrekken. Net als bij Noa Lee waren die lollig om naar te luisteren en bevorderden ze het authentieke imago van de band. Met duizend pauzes tussen zijn woorden door om zijn gitaar te stemmen poneerde de frontman dat iedereen houdt van banjo’s en dat hun songs geïnspireerd zijn op sci-fi. Soms vertelde hij de context van de nummers die zouden komen, en vervolgens bleek de titel ervan totaal anders dan verwacht. Het werd allemaal luchtig gehouden en zo vloog de set voorbij. Ondanks hun werkpuntjes hier en daar, denken we met een warm gevoel terug aan de pretentieloze set die Kettle of Kites afleverde in het gezellige zaaltje van Volta.
