Het was een mooie, doch bij momenten iets te warme zaterdag toen we gisteren afzakten naar Leuven voor het tweede concert in de Inuit Exit-reeks. Concertorganisatie Inuit zet vijf weken lang elke zaterdag een optreden op poten, met alle respect voor de maatregelen in verband met het coronavirus. Deze nieuwe concertervaring voelt nog erg vreemd aan, maar brengt ook zijn voordelen met zich mee: elk optreden vindt plaats op een unieke locatie, en de mogelijkheid om bands in zo’n intieme setting te zien krijg je niet zo vaak.
Vincent Coomans (op zijn Frans uitgesproken) had de eer om de avond te openen. De Kortrijkzaan zegt voor zijn project geïnspireerd te zijn door onder andere Sufjan Stevens en Elliott Smith, al durft hij met zijn nummers vaker de elektronischere toer op te gaan. Geflankeerd door multi-instrumentalist en auteur bij dag Jonas Bruyneel—die we ook kennen van het recent ter ziele gegane Uncle Wellington—bracht hij een leuke set die ons doet uitkijken naar de ep die later dit jaar verschijnt.
Er werd rustig ingezet met “I Will Be Your Man”, initieel een sober duet tussen Vincent en een mellotron. Iets later werd een semiakoestische gitaar bovengehaald, en een aangenaam warm geluid verspreidde zich over het terrein van Oud-Heverlee Leuven. De performance kwam bij momenten wel nog wat onwennig over, en het huwelijk tussen dromerige gitaarklanken en elektronica zou misschien iets hebben aan een paar sessies relatietherapie. Over het algemeen overtuigden de nummers die meer naar één kant leunden ons dan ook het meest.
Een van de hoogtepunten van de set kwam in de vorm van “Ordinary People”, een Engelstalige herwerking van “Menselijke mensen” van Roosbeef. Het origineel liet vorig jaar al een grote indruk op ons na, dus Coomans zou zijn best moeten doen om ons te overtuigen. Dat deed hij, en met verve. We hoorden een inventief, glitchy arrangement waarin vol werd ingezet op de elektronische klanken van Bruyneel. Het tweetal kon het beste in elkaar bovenhalen, wat in de context van het feeërieke decor even als magie aanvoelde.
Helemaal op punt staat zijn set nog niet, maar we zien heel wat potentieel in Vincent Coomans. Zelfs een zittend publiek kon hij alvast meekrijgen, want toen hij aan de goed gevulde stoelenmassa vroeg om zijn achtergrondzang te verzorgen, werd die wens tot onze verrassing ingewilligd. Even konden we ons één voelen met onze medemens, voor zover dat kan binnen de afstandsregels.
De hoofdreden waarom we ons gisteren naar de rand van Leuven begaven, was echter een groep die zich Noa Lee laat noemen. De formatie rond Nina Kortekaas verscheen vorig jaar op onze radar toen ze mocht openen voor Arsenal in OLT Rivierenhof. We hebben hen sindsdien ver zien komen, met enkele ijzersterke singles en een passage in het Brusselse Volta. Onze verwachtingen waren dan ook vrij hoog.
Met “Wet Coats” viel de groep met de deur in huis. We hoorden meteen het grootse Noa Lee waar we zo van zijn gaan houden. De synths zwelden langzaam aan en de gitaararpeggio’s zorgden voor de funky noot. Die energie bleef erin met vroege single “Move Backwards”. We raakten onze zittende positie langzaam maar zeker beu op de tonen van de aanstekelijke baslijn, en naar het einde toe was er nog ruimte voor een klein headbangmoment.
Ook nu koesteren we deze intieme setting, want we twijfelen er niet aan dat Noa Lee deze tijd volgend jaar de grotere zalen inneemt. De muziek van het trio (dat voor de gelegenheid uitgebreid werd tot een kwartet) is toegankelijk, maar tegelijk ook verdomd interessant, en bezit de epiek van een gemiddeld postrockcollectief zonder te vervallen in clichés. Het vele nieuwe materiaal dat in de set werd verwerkt zette dit alleen maar kracht bij. Op basis van de nummers die we vandaag konden ontdekken—waaronder zelfs een nagelnieuw exemplaar, geschreven tijdens de lockdown—wordt de ons beloofde ep makkelijk een blijvertje.
Toch zinderde een nagenoeg perfecte renditie van “Your Song” na als absoluut hoogtepunt. De studioversie van dat nummer kreeg ons eerder dit jaar al mee, maar live werd het tot nieuwe hoogtes verheven. Het viertal werkte samen als een geoliede machine toe naar meerdere distincte climaxen, en ondanks de ongewone maatsoort zou het refrein makkelijk meegebruld kunnen worden door een groep veel groter dan onze eenpersoonsbubbel. We bleven achter met een oprechte, brede glimlach.
Het was enorm fijn om Noa Lee nog eens live te kunnen bewonderen, want zelfs in deze verwarrende tijden stemt hun muziek ons probleemloos gelukkig. Een langere set had wat ons betreft zeker gemogen, maar daar eindigt onze kritiek zowat. Overigens was de locatie was met behulp van de donkere hemel en kleurrijke spots inmiddels nog sprookjesachtiger geworden. Wensen dat een virus de wereld wat vaker bij de keel grijpt lijkt ons iets te verregaand, maar we hopen dat organisatoren zich in de toekomst laten inspireren door de compromissen van deze periode; een concertavond als deze willen we wel vaker meemaken!
Er volgen nog drie concerten in het kader van Inuit Exit:
25 juli: Flipperboys & VENTILATEUR @ Stelplaats
1 augustus: Teen Creeps & Stoop Kid @ KADOC
8 augustus: HEISA & The Haunted Youth @ Bar Bleu
