Best Kept Secret 2024 (Festivaldag 1): Kleur bekennen

Begin juni wordt in Nederland naar goede gewoonte Best Kept Secret gehouden. Met een aangenaam zonnetje kon het festival kort na de middag worden ingezet en ondanks dat velen nog eventjes in de sfeer moesten komen, was het wel meteen een geslaagde dag. Niet alle bands wisten volledig te overtuigen, maar anderen deden dat dan weer ten volle met een sterke en leuke set. Dat het niet superdruk was, zorgde voor een gemoedelijke sfeer en maakte ook dat drummen niet nodig was om in de tenten te geraken. De tent van The Casbah is bovendien wat groter geworden en zo was er ook daar wat meer ademruimte al was het daar toch nog steeds bijna altijd op de koppen lopen.

Alice Phoebe Lou @ Two

Op Best Kept Secret begint tellen niet bij One, maar bij Two. De Zuid-Afrikaanse Alice Phoebe Lou bracht het festival op gang met haar dromerige indiemuziek en liet het publiek op een zalige manier wennen aan het festivalklimaat. Technische problemen tijdens “Angel” zorgden voor een instrumentaal tussenstuk, maar van zodra alles weer in orde was, begon het publiek als een golvende zee te bewegen tijdens nummers als “Dusk”. Het optreden voelde aan als een kleine oase van rust, hoewel Lou steeds harder ging spelen. Zo kroop er met “Silly” wat meer pit in de muziek, en bij “Lose My Head” kon het dansen echt beginnen. De voormalige vuurdanseres sloot af met het zomerse en energieke “Dirty Mouth” en gaf de goed gevulde tent nog een leuke energieboost.

Katy Kirby @ The Secret

Ga linksaf bij boygenius, maak vervolgens een flauwe bocht naar rechts bij Waxahatchee en dan kom je uit bij Katy Kirby. De singer-songwriter uit Nashville maakt lieve, poppy folkliedjes over opgroeien en verliefd worden, zoals te horen is op Blue Raspberry, haar tweede album dat eerder dit jaar uitkwam. Live klinken die nummers precies zoals op de plaat. Dat is op zich geen slechte zaak, maar daardoor was het ook heel makkelijk om je aandacht te verliezen tijdens Kirby’s set in The Secret. De zangeres en haar band speelden de tunes exact volgens het boekje, zonder met de live arrangementen buiten de lijnen te kleuren. Het was een rustige start van het weekend in The Secret, maar we hadden stiekem op iets spannenders gehoopt.

Op zaterdag 8 juni staat Katy Kirby in de Botanique.

Texoprint @ The Casbah

Texoprint is een Rotterdamse band die zijn postpunk het liefst furieus naar voren brengt. Dat het als eerste band mocht spelen in de Casbah op Best Kept Secret dit jaar, was dan ook een mooie eer. Het publiek was duidelijk enthousiast om de groep aan het werk te zien, want het was drummen toen ze in gang schoot. De deuren sloten en al snel werden we getrakteerd op een reeks felle riffs die door ons lichaam knalden. Dat het geluid nog niet volledig goed zat, konden we snel vergeven door de intensiteit waarmee alles werd gebracht. Ook het publiek omarmde de intensiteit waarmee de band de muziek voor de dag bracht. Zelfs zo hard dat het publiek begon te crowdsurfen en een grote moshpit ontstond die het hele concert voortduurde. Er werden weinig woorden vuil gemaakt, buiten een oprechte bedanking, maar door gewoon te blijven spelen kreeg Texoprint iedereen mee.

Libianca @ Two

Een hitje maakt de lente niet, dat ondervonden we althans bij de Amerikaans-Kameroense Libianca. De artieste doet misschien een belletje rinkelen bij het algemene publiek met haar nummer “People”, dat maandenlang de radiozenders gijzelde. Haar oeuvre is echter nog in volle opbouw, en dat was meteen een van de pijnpunten van haar set. Haar nummers lijken nogal veel op elkaar, en het hielp zeker niet dat het geluid tamelijk slecht gemixt was. De al niet zo volle Two werd langzaam leger, en de vertrekkers kon je dat moeilijk kwalijk nemen. Haar temperament op het podium was nog het enige dat enigszins het entertainment waard was, maar voor de rest was haar performance een mager beestje. “People” volgde als laatste nummer, maar zelfs dat werd geen hoogtepunt. Voor Libianca gaat het naar ons gevoel allemaal iets te snel en met een rommelige show kon ze de Beekse Bergen weinig verrassen.

English Teacher @ The Secret

Waar je de allercoolste kids van de Beekse Bergen kon vinden? Op het podium in The Secret, om 4 uur stipt. Daar stond English Teacher: met gemak een van de tofste gitaarbands van het moment. Het kwartet maakt indierock dat ergens doet denken aan Dry Cleaning en Black Country, New Road, maar precies onvoorspelbaar en maf genoeg is om zichzelf van die bands te onderscheiden en een volledig eigen hoekje te claimen. Het is dat unieke wat maakte dat The Secret tot de nok gevuld was met festivalgangers die een glimp wilden opvangen van de heetste gitaarsensatie van nu. Of English Teacher in iets meer dan een halfuur wist te overtuigen? Da’s een lastige. Het viertal genoot een sterke start met “The World’s Biggest Paving Slab” en “I’m Not Crying, You’re Crying”, maar daarna kakte de set een beetje in met nummers als “Broken Biscuits” en “Albatross”. Het zijn mooie songs, maar de keuze om zulke ingetogen tracks te spelen in een festivalsetting, kwam niet helemaal lekker uit de verf. Hierdoor was het publiek ook niet meer écht bij de les. Gelukkig herpakte English Teacher zich toen een onvoorspelbare uitvoering van “Nearly Daffodils” werd ingezet, gevolgd door de keiharde, anti-stereotypen-banger “R&B”. Kortom: geen slechte set van de band, maar we hebben ze wel eens beter getroffen.

Op zaterdag 26 oktober staat English Teacher in de Paradiso, op zondag 3 november in de Botanique.

St. Paul & The Broken Bones @ One

De band die dit jaar het hoofdpodium van Best Kept Secret mocht openen kwam uit Alabama. St. Paul & The Broken Bones had geluk dat het zonnetje scheen, want op die manier kwam de soulvolle muziek van de groep het best tot zijn recht. Frontman Paul Janeway kwam initieel nog strak in het pak het podium op om zo al meteen de toon te zetten. We kregen rijke instrumenten te horen met heel wat blazers en ook een duidelijke soulvolle groove. Janeway smeet er terwijl zijn straffe stem over en dat was bij momenten toch blazen. Het werd bijgevolg ook snel duidelijk dat die stem het geheime wapen was van de band en toen Janeway zijn glitterkleed omdeed, werd hij nog meer een Messias dan hij voordien al was. De set werd uiteindelijk dan ook een mix tussen emotioneel sterk geladen nummers en exemplaren met een iets meer dansbare groove, maar telkens werden we in de vibe meegetrokken door het goeie weer en de fijne zon. Dat er niet al te veel volk stond voor de One, namen we er met plezier bij, want iedereen die er wel was werd in de wereld van St. Paul meegesleept.

Op woensdag 19 juni staat St. Paul & The Broken Bones in de Melkweg.

BadBadNotGood @ Two 

‘The secret is out, we came to have a fucking good time’, klonk het tijdens BadBadNotGood. De Canadese groep bracht naar goede gewoonte instrumentale muziek die schipperde tussen hiphop, jazz en funk. Het resultaat was een kleurrijk palet aan nummers die mooi in elkaar over gingen en ruimte lieten om te dansen, wat dan ook werd aangemoedigd. De projecties werden live op het podium gemaakt en verstrekte de psychedelische ondertoon van de muziek. Het ene moment zagen we bloemen terwijl er werd los gegaan op percussie, het andere werden er beelden van de band gebruikt in een dromerige collage terwijl er op een futuristisch blaasinstrument werd gespeeld. De gitarist ruilde zo nu en dan zijn snaarinstrument in voor een saxofoon, waarmee andere sferen werden opgezocht. Naar eigen zeggen speelde de groep vanuit haar ziel en bestond de band uit de meest eerlijke en oprechte mensen die je maar kan ontmoeten, al kwamen ze voor ons gewoon over als goed op elkaar ingespeelde muzikanten. BadBadNotGood maakte zijn naam niet waar en bracht een goeie, uiteenlopende en vooral kleurrijke set die het voor het publiek moeilijk maakte om stil te staan.

Mannequin Pussy @ The Secret

Terwijl het festivalterrein echt volliep, was het aan Mannequin Pussy om The Secret plat te spelen. Eerder dit jaar brachten de feministische punkrockers uit Philadelphia hun nieuwe plaat I Got Heaven uit, die ze kwamen voorstellen op Best Kept Secret. Deden ze zeker niet slecht, maar het leek niet helemaal aan te slaan bij het publiek, waardoor het eigenlijk maar een beetje een saaie boel bleef in The Secret. Pas richting het einde van de set kwam Mannequin Pussy écht binnen. Zodra de band het anti-religie-anthem “I Got Heaven” inzette, gevolgd door het net zo furieuze “Control”, werd er flink gemosht vooraan in de tent en nam het publiek de energie van de charismatische frontvrouw Missy Dabice over. Het was dus niet meteen vanaf het begin raak bij Mannequin Pussy, maar wanneer dat dan wél was, was het dan ook heel sterk.

Op woensdag 14 augustus staat Mannequin Pussy in Paradiso, op vrijdag 16 augustus op Pukkelpop.

Chastity Belt @ The Casbah

Nadat Texoprint al van bij het begin The Casbah volledig met de grond had gelijk gemaakt, was er de lastige taak voor Chastity Belt om hetzelfde te proberen. Helaas deed de band net het omgekeerde en was er nagenoeg geen sfeer of appreciatie. De vier vrouwen stonden er ogenschijnlijk tegen hun goesting te spelen en dat straalde ook af op de zaal. Daar bleven de aanwezigen vooral keuvelen en vertellen over hun afgelopen week, terwijl de groep gezapige slacker bracht. Er leek ook nergens iets van energie in de set te sluipen, maar een dankwoordje kon er gelukkig wel nog van af. Daarna kregen we toch weer te veel van hetzelfde laken een broek, en dan was het voor ons ook wel genoeg geweest. Ook de rest van de tent leek hetzelfde idee te hebben, want ze liep langzaam maar zeker leeg. Geen overtuigende set van Chastity Belt, zoveel was zeker.

La Femme @ One

Franser dan Frans was de set van La Femme. De zestallige groep mocht in het zonnetje paraderen en deed dat ook met zomerse deuntjes. De Franse popmuziek werd afwisselend gezongen door vier van de bandleden, waarvan geen enkele ons aangenaam wist te verrassen met hun zangstem. De muziek was bovendien nogal cliché en voelde best ouderwets aan, ondanks dat de bandleden er wel vrij jong uitzagen. “Où va le monde”, “Antitaxi” en “Télégraphe” waren enkele van de nummers waarbij het publiek enthousiast stond te bewegen; en aanstekelijk was het zeker met momenten, maar of het effectief ook goed was, is maar de vraag. De visuals voegden weinig toe aan de set en toen een van de bandleden met een synthesiser in zijn armen naar voren liep, kwam het vooral onhandig over in plaats van cool. La Femme leek plezier te hebben en een aanzienlijk deel van het publiek ging er in mee, maar wij hebben het toch niet helemaal begrepen.

Sofia Kourtesis (Live) @ The Secret

De Peruviaanse Sofia Kourtesis treedt normaal op als dj, maar voor Best Kept Secret nam ze haar liveset mee naar The Secret. Met z’n tweetjes speelden ze een exotische set die net voor de zonsondergang nog wat extra warme temperaturen naar de weide brachten. De bassist deed het met een zwoele sound, terwijl Kourtesis zelf haar stem in de strijd smeet en ook de synths beheerste als geen ander. Toch was er nog één minpuntje voor haarzelf: ze had namelijk nergens iets van bier kunnen krijgen. Gelukkig werd dat door de fans in het publiek niet veel later aangeleverd. Nadien werd de set zowaar nog dansbaarder en zwoeler waardoor de tent alleen maar voller liep. Terecht, want er viel geen moment van zwakte te bespeuren in de zeer dansbare set. En daardoor is het ook altijd leuk als een dj het eens live probeert, want dat brengt de dynamiek alleen maar naar hogere sferen.

Op zaterdag 29 juni staat Sofia Kourtesis op Paradise City.

Upchuck @ The Casbah

Upchuck had een volle The Casbah voor zich nog lang voor de band het podium betrad. De furieuze punk van de Amerikanen is duidelijk al wat naar meerdere oren gekomen en daardoor was het dan ook voor de band heel plezant om zich van bij het begin te smijten. De tent liet zich niet kennen en vloog bijna meteen de moshpit in. De band liet het hier bijgevolg ook niet bij en smeet de ene straffe punksong na de andere de zaal in. Het hek was helemaal van de dam en er werd geen rustpauze ingelast waardoor de afbraakwerken van The Casbah al vroegtijdig werden ingezet.

Omar Apollo @ Two

Ieder jaar op Best Kept Secret is het weer raak: artiesten die niet beseffen dat ze in het pittoreske Hilvarenbeek staan, en niet in Amsterdam. Ook Omar Apollo is er zo eentje. Maar ach, als dat het enige kritiekpuntje is… De Amerikaanse zanger zette in een gemoedelijke Two namelijk een heerlijke popshow neer, eentje met charisma, sex appeal en een hoop energie (echt waar, Apollo draaide meer pirouettes dan de gemiddelde ballerina). Precies die drie elementen zorgden ervoor dat slomere tunes als “Endlessly” en “3 Boys” live ontzettend lekker uit de verf kwamen en dat er massaal gekwijld werd bij sexy songs als “Tamagotchi” en “Kamikaze”. Daarnaast had Apollo ook een sterke driekoppige band mee, die een pittig sausje gooide over het angstige “Ice Slippin’” en het superpoppy “Spite”. Tijdens Apollo’s Best Kept Secret-debuut was er echter ook ruimte voor emotie en kwetsbaarheid. Dit kwam bijvoorbeeld naar voren bij het nieuwe “Dispose Of Me”, maar het meest tijdens zijn TikTok-hit “Evergreen (You Don’t Deserve Me At All)”. Die werd van voor naar achter luidkeels meegeschreeuwd, bijna alsof iedereen in de Two net de meest pijnlijke break-up ooit achter de rug had. Een hele sterke show dus, die écht wel een vollere Two had verdiend.

Viagra Boys @ One

Viagra Boys op het hoofdpodium, dat is vragen om problemen. Sebastian Murphy is natuurlijk een persoon die op ieder podium en op ieder moment een publiek volledig voor zich kan winnen. Dat was niet anders op Best Kept Secret, en zo was het talrijk aangekomen publiek dan ook helemaal klaar om te beuken alsof zijn leven ervan afhing. Vooraan ging het er dan ook wild aan toe, zeker omdat de band al meteen startte met “Ain’t Nice”. De felle grooves en smerige baslijnen in combinatie met felle saxtonen lieten het publiek zeker niet onberoerd. Dat Murphy niet veel later ook een volledige monoloog over zijn eerste keer in Nederland en zijn eerste show tout court begon, maakte al meteen duidelijk dat hij niet van deze wereld was. Zo lachte hij zelfs met Diksmuide wegens de vreemde naam, toch een referentie naar België als de band hier niet speelt. Verder was “Sports” en natuurlijk “Research Chemicals” een hoogtepunt van jewelste, maar dan doen we tekort aan de rest van de set. Viagra Boys zorgde gewoon voor een eerste gigantisch groot hoogtepunt vol agressie, marginaliteit en duidelijke intensiteit.

Minyo Crusaders @ The Secret

Een flink stuk verderop (zo’n vijftien minuten wandelen, zeg maar) werd er aan de One keihard gemosht bij Viagra Boys, maar niks van dat punkgeweld in The Secret. Nee, bij Minyo Crusaders was het lekker met de heupjes wiegen. De Japanse band, die voor de gelegenheid een paar zinnetjes Nederlands had geleerd, mixt traditionele Japanse volksmuziek met totaal andere genres. Denk aan funk, aan soul, aan jazz. Het resultaat is dan ook een groovy smeltkroes van invloeden en genres, en het publiek in The Secret smulde daarvan. Stilstaan was namelijk een uitzondering hier: in de hele tent was het swingen geblazen. Heel plezant dus, deze set van Minyo Crusaders!

St. Vincent @ Two

St. Vincent bracht nog niet zo lang geleden een van de voorlopig beste albums van 2024 uit en stelde dat eerder deze week tweemaal voor op Belgische bodem, waaronder in De Roma. Nu mocht ook Nederland er aan geloven, want Annie Clark was nog steeds in vorm. Met het zenuwslopende “Reckless” werd de boel langzaam op gang getrokken, om er daarna met “Fear The Future” en “Los Ageless” twee krachtige nummers uit MASSEDUCTION tegenaan te knallen. Iets langer dan een uurtje kregen we vooral materiaal uit die en natuurlijk ook de nieuwe plaat te horen, maar ook klassiekers als “Digital Witness” en “Cheerleader” konden niet ontbreken, al kon die eerste op niet al te veel enthousiasme rekenen.

Alle nummers werden gebracht op een manier die zowel cool als koel was, en het was eveneens zeer rock-‘n-roll terwijl het er allemaal moeiteloos uit zag. Tijdens “Broken Man” smeet St. Vincent er haar lichaam tegenaan en ging ze de eerste rij van de tent verkennen om wat later op de rand van het podium een snellere versie van “New York” te brengen. Na een gitaarbattle tijdens “Sugarboy” was het tijd voor afsluiter “All Born Screaming”, waarvan de outro live nog veel epischer overkwam. St. Vincent toonde nog maar eens dat rock-‘n-roll en elektronische muziek hand in hand kunnen gaan, en weet als geen ander hoe haar muziek op een eigenzinnige doch doeltreffende manier over te brengen.

VALS ALARM @ The Casbah

Wie naar The Casbah komt, komt er om hard te gaan. Niet een beetje hard, maar echt keihard. Moshen-totdat-je-je-bril-kwijtraakt-hard, zeg maar. Dat de zang ondermaats was en de liedjes niet bijster origineel, maakt dan niet heel veel meer uit. Dat was namelijk het geval bij het Nederlandse punkduo VALS ALARM. Zangeres Yana Panagopoulos was een energieke stuiterbal met een hoop charisma, maar haar vocals waren bij vlagen gewoon vals (nee, dit is geen woordspeling op de bandnaam). En hoewel de activistische tunes catchy waren, deden ze ons nét iets te veel denken aan die van Lambrini Girls. Hier werkte het voor de meeste aanwezigen, maar of het buiten deze vreemde, veel te kleine hangar ook net zo goed zou werken? Daar durven we niet op te wedden.

Op zaterdag 24 augustus staat VALS ALARM op Spot On Sciebrouck.

Droom Dit @ Muziekgieterij

Het is altijd een risico om in het Nederlands te zingen, maar Droom Dit omarmt dat risico met volle overtuiging. De groep uit Enschede had op het kleinste podium van het festival al een grote schare fans verzameld, en ze nam die kans met beide handen aan. Sam de Laat is een charismatische frontpersoon die het publiek volledig kan bespelen. Hierdoor was alle aandacht op hen gericht, wat meer dan terecht bleek. Muzikaal heeft Droom Dit een elegante sound, en omdat alle muzikanten perfect op elkaar ingespeeld waren, zat de opbouw van de nummers prachtig in elkaar. De epische eindes en krachtige explosies werden door de band extra versterkt, waardoor je volledig in het verhaal werd meegezogen. Dat naast de Laat ook andere bandleden konden zingen en zelfs een volledig nummer voor hun rekening namen, versterkte dit nog meer. Naar het einde toe ging het publiek volledig uit zijn dak, en dat is precies waarom je naar een Nederlandse band op een Nederlands festival komt kijken.

Op zaterdag 15 juni staat Droom Dit op het Op De Tôffel Festival in Vierlingsbeek, op zaterdag 22 juni in VERA Groningen.

Baxter Dury @ The Secret

Ja, hoe leg je Baxter Dury uit aan iemand die nog nooit van de goede man gehoord heeft? Het is de zoon van Ian Dury (ja, die van The Blockheads), en een beetje een rare vent. Hij neemt zichzelf nooit heel serieus, is best arrogant (kom op, zijn nieuwste album heet I Thought I Was Better Than You!), en laat zich muzikaal gezien niet in een hokje plaatsen. De tracks die de Brit maakt zijn een vreemde mengelmoes van pop, dance, spoken word en een beetje postpunk, maar ook dat dekt de lading niet helemaal. Dury opereert volledig in een eigen dimensie, eentje die complex, raar en onnavolgbaar is. Schrok dat de uitpuilende The Secret af? Nee joh. Die aten gulzig uit zijn handen, smulden juist van zijn rare, theatrale act, van die pure onverschilligheid en onvoorspelbaarheid. Wij aten net zo vrolijk mee, want het is precies dat maffe en ongrijpbare dat de man zo cool maakt.

Disclosure @ One

De One werd op de eerste dag afgesloten met een feestje onder leiding van Disclosure. Het Britse duo bracht een dj-set en kon op een grote opkomst rekenen. De nummers liepen, vanzelfsprekend, mooi in elkaar over, dus kon het publiek moeiteloos blijven dansen. Een eenvoudige, maar blitse lichtshow versterkte de uitbundige sfeer wat en wanneer er een zoveelste hoogtepunt werd bereikt, ging er een zee van armen de lucht in. Wie de stress van de werkweek nog niet had losgelaten, kon die met Disclosure van zich afschudden tijdens een sitdown, al was die niet zo succesvol als het duo had gehoopt. Wat ons betreft lieten de visuals het dan weer te wensen over en werd het na tijd ook best eentonig. Desalniettemin vond er wel een feestje plaats gedurende een uur voor het grootste podium, dat zich nadien verderzette aan de kleinere podia.

Snõõper @ The Casbah

Het woord chaos is niet genoeg om te omschrijven wat Snõõper precies bracht. Het begon alleszins een beetje rommelig, want de band kwam te laat op het podium waardoor het ongeduld bij de zaal begon te tellen. Het was dan ook over de koppen lopen in The Casbah en Snõõper had niet verwacht dat zijn eerste show op het Europese vasteland zoveel volk zou trekken. Dus begonnen het er iets later aan, nadat de band ook nog iemand in het publiek onwel zag worden. Gelukkig konden we van de muziek alleen maar energie krijgen en in de korte twintig minuten werden gewoon alleen maar rammers gespeeld. De volledige tent ging uit zijn dak en ontspoorde volledig, en we zagen ook iedereen de muziek in zich opnemen. Dat er daarna nog problemen opdoken met de basgitaar, zag iedereen gewoon niet meer, omdat er met zoveel energie en kracht werd gespeeld. Het was een tornado die door The Casbah raasde en op het eind werd er zelfs nog een rups op het podium geroepen. Je moest er dus echt bijzijn, want in de korte tijd dat de set duurde, gebeurde echt heel veel.

Op zaterdag 8 juni staat Snõõper in Roodkapje Rotterdam, op maandag 10 juni in de Botanique en op dinsdag 11 juni in Het Bos. Ze sluit de zomer af op Leffingeleuren (13/09).

KI/KI @ Two

Nadat Disclosure het hoofdpodium al aan het dansen kreeg met zijn beats, was het aan KI/KI om hetzelfde te doen op de Two. De dj uit Amsterdam kreeg dat podium tot de nok gevuld, of zoals we al eens durven zeggen: stampvol. En stampen, dat gebeurde zeker in de Two. KI/KI had namelijk haar set zo opgebouwd dat er altijd ruimte was om een stevige drop te voorzien. Toch miste de set in het begin wat pit, maar hoe langer het duurde, hoe meer de show wel binnenkwam. Stevige visuals, lekkere beats en vooral een goede sfeer. KI/KI zorgde voor een perfecte afsluiter van de eerste dag.

The Armed @ The Secret

The Armed opende met een een filmische intro die gebracht werd op verschillende blaasinstrumenten. Het had het begin van sci-fifilm kunnen zijn, maar dan sloeg de sfeer plots helemaal om. Een harde punkdonderwolk brak los en het regende al gauw snelle drums, scheurende gitaren en zo nu en dan een vettige baslijn. De frontman schreeuwde er goed tegenaan en werd bijgestaan door een vrouw die graag wat in het rond bewoog en met momenten eventjes mee schreeuwde. De groep uit Detroit kwam met nummers als “ALL FUTURES” en “Clone” op de proppen, en waar we moshpits zouden verwachten, bleven deze aanvankelijk afwezig. De zanger dook dan maar zelf het publiek in en wat later ontstond er toch wat tumult in de kleine mensenmassa. Het viel het publiek echter op dat de geluidsmix niet goed zat en zo werd de zanger er van bewust gemaakt dat zijn micro niet luid genoeg stond. Ook daarna verdwenen de backings soms te veel naar de achtergrond, zoals bijvoorbeeld tijdens “Everything Is Glitter”. Het publiek dunde verder uit, ondanks dat The Armed wel met dynamische nummers op de proppen bleef komen en we nooit wisten wat te verwachten. De band gaf zelf aan dat het eigenlijk al dj-uur was en leek er zich dus van bewust te zijn dat een punkconcert dat begon om middernacht gewoonweg niet ideaal was.

Op vrijdag 5 juni staat The Armed op Rock Werchter.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Robbe Rooms en Stephanie van Tol.