In 2018 bracht Lauren Auder met Who Carry’s You een eerste ep uit. Drie jaar later is er heel wat veranderd, zowel in haar muziek als in haar privéleven. Zo gebruikt de Frans-Britse artieste nu de voornaamwoorden ‘zij’ en ‘haar’ en heeft ze de ingetogenheid van pakweg “the baptist” ingeruild voor het vollere geluid van Two Caves In. Die evolutie plant ze duidelijk gewoon voort te zetten, want het nieuwe materiaal dat ze in de aanloop naar deze ep losliet, klonk alweer een stuk rijker.
5 Songs For The Dysphoric bestaat (zoals de titel verklapt) uit vijf nummers, waarvan de eerste drie reeds als single verschenen. Daarnaast was het laatste al terug te vinden op de deluxeeditie van Celestes fenomenale debuutalbum. Het liedje leunt dan ook wat dichter aan bij Celeste dan bij Lauren, maar is wel een leuke extra op deze ep! Veel nieuws is er dus niet aan, maar dat maakt het niet minder aangenaam. Bovendien zit voor het grootste deel van de ep ook de opbouw zeer goed, wat je niet meekrijgt wanneer je slechts naar losse singles luistert.
‘I’m not animal’, klinkt het op de dreigende tonen van “Animal”, het eerste nummer. Terwijl de muziek steeds dreigender wordt, zingt Lauren op een eigenzinnige manier over de imperfecties van haar lichaam. Vervolgens barst het laatste refrein op een gestructureerde, filmische manier open. Deze climax wordt opgevolgd door een nog hoger gelegen hoogtepunt in “Heathen”, waarin er je van alles om de oren vliegt. Als luisteraar kan je hier opgaan in een heerlijke chaos.
Kalmte na de storm krijgen we te horen in “Quiet”, dat effectief stil begint. Lauren Auders zware stem zweeft tussen gesproken woord en zang op luchtige, hoge pianotonen. Eens er een beat opduikt, komt er iets meer schot in de zaak. Dat ze begonnen is als hiphopproducer schemert hier wat door in het stemgebruik. Ook op “Small Ghost” krijgen we een stevige beat te horen; onder andere door het spelen met tempo en intensiteit lijkt dit haast een rapnummer, waar zang en spraak in elkaar overvloeien.
Op haar nieuwe ep toont Lauren Auder nog maar eens dat ze talent heeft. Voor haar vaak filmische muziek maakt ze gebruik van elementen uit verschillende genres, gaande van hiphop tot jazz en alles wat zich daartussen bevindt. De diepe stem van de muzikante bevat meer dan eens iets dreigends, wat vaak goed past bij de muziek, en door het spelen met tempo en melodie wordt er telkens een bepaalde sfeer neergezet. Terugdenkend aan de rustige muziek waarmee Auder enkele jaren naar buiten kwam, is dit een enorme stap vooruit. Het wordt langzaamaan tijd voor een eerste langspeler.
