Hayley Williams bracht vorig jaar met Petals For Armor haar eerste soloalbum uit. Sinds 2005 was de Amerikaanse al bekend als zangeres en toetseniste van de rockband Paramore, waarmee ze aardig wat succes boekte. Vooraleer ze haar solocarrière echt op poten zette, werkte ze al los van Paramore samen met verschillende andere artiesten, waaronder met B.o.B. voor het alom bekende “Airplanes”. Net iets meer dan een jaar geleden bracht Williams “Simmer” uit en dat was (eindelijk) het begin van een soloplaat. De sterke single was een voorsmaakje voor Petals For Armor I en al gauw volgden ook Petals For Armor II en Petals For Armor III. De drie ep’s vormen samen het solodebuut van Hayley Williams, waarop ze ons meerdere keren aangenaam wist te verrassen. Iets dat ze te weinig doet op haar tweede album, dat ze als een prequel omschrijft.
Op het einde van 2020 verscheen er nóg een ep met daarop twee akoestische versies van nummers die eerder dat jaar werden uitgebracht, samen met het nieuwe “Find Me Here”. En alsof dat nog niet genoeg was, lekte er recentelijk (met de hulp van Hayley Williams) een nieuw nummer genaamd “My Limb”. De muzikante had eerder al meegedeeld dat ze aan het werken was aan een nieuw album dat ze vergeleek met folklore, het album dat Taylor Swift slechts uren op voorhand aankondigde. Swift schakelde voor dat album en opvolger evermore over naar indie(folk), waardoor het wat rustiger was dan we van de popster gewoon zijn, en ook FLOWERS for VASES / descansos is een stuk ingetogener dan Williams’ vorige plaat.
“First Thing To Go” begint meteen met Hayley Williams’ herkenbare stem en een akoestische gitaar. Wat begint als een gezellig kampvuurliedje, slaat tijdens het tweede refrein langzaamaan om naar een nummer met enkele magische toetsen. Wanneer je denkt dat het echt gaat openbreken, is het echter al voorbij. Ook de iets stevigere albumafsluiter “Just A Lover” heeft last van een anticlimax. Jammer genoeg keert dat zo nu en dan terug doorheen FLOWERS for VASES / descansos.
Nog iets dat terugkeert doorheen het album is dat Hayley Williams in herhaling valt. Het refrein van het eerder gelekte “My Limb” bestaat louter uit zestien vermeldingen van de titel; tijdens de brug moeten we het grotendeels doen met ‘ooh’. Toch behoort het nummer muzikaal gezien tot de betere, of toch meest uitgewerkte. Tijdens het korte “No Use I Just Do” kunnen we wegdromen met een iets zwaardere stem die ook de hele tijd hetzelfde zinnetje zingt, maar hier werkt het wel zonder eentonig te worden. Door de meerstemmige zang die regelmatig terugkeert moeten we trouwens meerdere malen aan boygenius denken. Williams werkte trouwens al met het trio van Phoebe Bridgers, Lucy Dacus en Julien Baker samen op “Roses/Lotus/Violet/Iris”.
Muzikaal gezien draait FLOWERS for VASES / descansos grotendeels om de akoestische gitaar en piano. Grote verschillen tussen de nummers zijn er bijna niet, maar dat betekent niet dat bijvoorbeeld “Trigger” of “Inordinary” er niet bovenuit steken. Toch is het vooral het instrumentale “Descansos” wellicht het meest memorabel. Een descanso is een foto, bloemenkrans … die geplaatst wordt op de locatie waar iemand komt te overlijden (vaak na een ongeval). In het boek Women Who Run with the Wolves van Clarissa Pinkola geeft de dokter een nieuwe betekenis aan het woord, die neerkomt op een sleutelmoment in iemands leven. Williams liet zich voor zowel dit als haar vorige album inspireren door het boek en “Descansos” voelt ook echt aan als de soundtrack van zo’n sleutelmoment.
Er mogen dan wel enkele heel fijne liedjes op de langspeler staan, de meeste blijven ons eigenlijk niet erg. Pakweg “Over Those Hills” en “KYRH” zijn niet per se slecht, maar ook niet echt bijzonder. Je luistert ze en vergeet ze haast meteen. Wellicht komt dat doordat de nummers wat te hard op elkaar lijken en ze vaak niet echt een eigen identiteit lijken te hebben. Begrijp ons niet verkeerd: er is niets mis met een akoestische gitaar en piano, maar het is misschien wat basaal, zelfs voor een lockdownalbum.
FLOWERS for VASES / descansos bevat zeker en vast enkele goede nummers, maar memorabel is het in zijn geheel niet te noemen. Het tweede soloalbum van de Paramore-frontvrouw laat zich kenmerken door te veel herhaling; de meeste liedjes lijken variaties op hetzelfde thema die net iets anders zijn ingekleurd. Hier en daar genieten we oprecht, en sommige nummers hadden duidelijk potentieel om meer te zijn dan wat ze zijn geworden. Laat het evenwel duidelijk zijn dat dit album geen sleutelmoment in ons leven wordt.
Facebook / Instagram / Website
