Er was de voorbije jaren geen ontkomen aan YUNGBLUD. De Britse energiebom sprong, liep en rolde in een mum van tijd van kleine cafeetjes tot op de grootste podia die onze planeet rijk is, en dat allemaal met één ideologie: spreekbuis spelen voor de jeugd. We moeten het hem meegeven, hij deed dat altijd voorbeeldig. Niks trok Dominic zich aan van de regels. Hij deed wat hij wou, bracht nummers uit met wie hij wou en ging regelmatig over de streep. De keerzijde van de medaille is dat YUNGBLUD heel hard moest werken. Op een kleine drie jaar kregen we twee ep’s, twee albums – waarvan eentje een liveplaat – en stond hij maar liefst zeven keer op Belgische bodem. Nog lijkt Dom zijn plafond nog niet bereikt te hebben, want na een (binnen de perken) vruchtbaar jaar, sluit hij 2020 af met weird!.
Je zou bijna denken dat de albumtitel een knipoog is naar afgelopen jaar, maar dat zou te voor de hand liggend zijn voor een onberekende artiest als YUNGBLUD. Nee, hij ziet het liever als een verwijzing naar de hedendaagse maatschappij. Niet dat de standaard zo vreemd is, maar omdat iedereen die van die standaard afwijkt als vreemd wordt beschouwd. Dom zou zichzelf niet zijn als hij daar geen komaf mee wil maken. Iedereen is goed zoals hij is en verdient het niet om zich ongelukkig te voelen. Aan de hand van singles als “mars” en “god save me, but please don’t drown me out” konden we ons dan ook al opmaken voor een karrenvracht aan sterke boodschappen.
Die sterke boodschap is dan ook de enige rode lijn die doorheen het album loopt, want op vlak van sound is weird! even onvoorspelbaar als de geest van zijn maker. We kunnen er natuurlijk niet onderuit dat, wat voor een ‘fucked up individual’ die geest ook is, YUNGBLUD er altijd voor alles en iedereen zal zijn. Zo begint album nummer twee al meteen met een bombastische – hoe kan het ook anders – emotionele noot. Op “teresa” belooft Dom dat hij niemand laat vallen, hoe moeilijk hij of zij het ook heeft. De Brit zal altijd over je waken. Het klinkt bijna religieus, maar het is wel dé grote boodschap die hij met zijn album wil meegeven.
Dat dat altijd vanuit een ander standpunt is, heeft volgens de man zelf een goeie reden: “mars”. Hoewel het hele album een knipoog naar legende David Bowie zou zijn – YUNGBLUD is op elk nummer een ander ’typetje’, net zoals Bowie dat op elk album was – komt dat dit keer het meest tot zijn recht. ‘Is there any life on Mars?’, vraagt hij zich af. Dat is een metafoor voor hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt, alles altijd mogelijk is. Het nummer werd dan ook opgedragen een een fan die niet geaccepteerd werd als transgender. Nadat ze haar ouders meenam naar een concert van de Britse energiebom, werd ze plots begrepen. Met het poprock-anthem “god save me, but please don’t drown me out” wordt dat verhaaltje nog wat kracht bijgezet. Blijf jezelf en laat je onzekerheden niet bepalen wie je moet zijn. Het klinkt misschien allemaal supercliché, maar dankzij de reputatie die YUNGBLUD de afgelopen jaren heeft opgebouwd, weet je dat hij het meent.
‘Maakt YUNGBLUD nu dan geen knallers meer en richt hij zich vooral op het tekstuele?’ Het is een vraag die ook wij ons de afgelopen maanden stelden. Sterker nog, we vonden het bijna jammer dat de Brit is gaan klinken zoals hij nu klinkt. Voor iedereen die in dit denkstraatje is gesukkeld, is er goed nieuws. Zoals een vos zijn streken niet verleert, kan ook Dom nog altijd buiten de lijntjes kleuren. Eerdere single “strawberry lipstick” luidde het misschien al een beetje in, maar het zijn vooral nummers als “ice cream man”, “superdeadfriends” en “charity” die in het oog springen, en ja springen mag je letterlijk nemen. Van energetisch op en neer gaan op de gitaren van eerstgenoemde, over roepen en tieren op een mix van botsautobeats en harde bassen om dan uit te komen bij groots The Streets-getint anthem “charity”… weird! is op z’n minst een rollercoaster te noemen.
Aan energie dus geen gebrek, maar ook rustpunten zijn er in overvloed. Iets te veel zelfs om eerlijk te zijn, waardoor YUNGBLUD vaak het tempo uit zijn eigen plaat haalt. Jammer, want op die manier gaat de betekenis ook verloren. Zo zijn wij nummers als “love song” en “it’s quiet in beverly hills” eigenlijk al een beetje vergeten, hoe oprecht ze ook overkomen.
‘We’re in a weird time of life’, zingt de Brit op de titeltrack en daar kunnen we hem onmogelijk ongelijk in geven. Dat de albumtitel dus (onbewust) goed gekozen is, valt niet aan te twjifelen. Of zijn keuze om zich te laten inspireren door elektronischgetinte bands als LCD Soundsysten en Depeche Mode een slimme zet was, valt nog over te discusiëren. Een artiest moet evolueren en dat heeft YUNGBLUD op weird! ook effectief gedaan. Toch wilde hij nog even teruggrijpen naar het verleden; verder dan je zou denken. Speciaal voor afsluiter “the freak show” maakte hij naar eigen zeggen een hedendaagse versie van Queens “Bohemian Rhapsody”. ‘Van kunst moeten ze met hun vingers afblijven’, horen we je al denken, maar geen paniek.
Het is slechts een knipoogje, omdat het nummer zoveel verschillende fases bevat dat we de twee kunnen vergelijken. Een betere afsluiter dan dat nummer had het album echter niet kunnen hebben. Alles wat weird! te bieden heeft wordt namelijk samengepropt op die kleine vijf minuten. Verwacht energie, bombast, emotie, een mooie betekenis… Simpelweg de definitie van YUNGBLUD. ‘Times will change / And you might break / But I will spend my life believing you’. Meer gaan wij daar niet meer aan toevoegen. YUNGBLUD, you love him or you hate him, maar weet dat je die liefde dan ook altijd dubbel en dik terugkrijgt.
De Weird Time of Life European Tour kent geen stop in ons land, maar YUNGBLUD zelf gaf al aan dat hij ‘something special’ in petto heeft voor België.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
