Er is tegenwoordig onmetelijk veel (sociale) media om je als band bekend te maken aan de wereld. Een band die alles mooi op een rijtje heeft, maakt daar ook gebruik van. Bad Nerves doet er duidelijk alles aan om te doen alsof ze niet alles op een rijtje hebben, want het eerste wat je tegenkomt op Facebook is hun duidelijke muzikale omschrijving: ‘jazz band from skid row’ en dat is niet minder dan een flagrante leugen. Jazz is het al zeker niet en naast de band Skid Row wil dit ook zeggen dat het een wijk in een verarmd gebied is waarvan de inwoners in een slechte situatie zitten. Nu, Londen zal niet overal even fris zijn, maar daar is het Bad Nerves allemaal niet om te doen. Want eigenlijk wil Bad Nerves terug gaan naar de essentie: muziek maken waar de mensheid blij (of boos) van wordt en tegelijk verfrissend en origineel klinken.
En we moeten toegeven dat Bad Nerves hun opzet ambitieus is, maar deze heren hoeven hun ambitie niet eens bij te stellen. Toch is het belangrijk om deze losgeslagen punkers even waarheidsgetrouw voor te stellen: vijf jonge mannen uit Oost-Londen die een aantal gitaargerelateerde genres combineren. Het hoofdingrediënt is (garage)punk met invloeden van (glitter)rock-‘n-roll en zelfs wat britpop, maar dat allemaal dan net een aantal ‘beats per minute’ hoger dan pakweg the Ramones, the Clash,… Je zou het zomaar de nieuwste versie van the Strokes of the White Stripes kunnen noemen, maar toch heeft deze band er alles aan gedaan om toch maar niet te klinken als de zoveelste band in een middelmatige rij. Want eerlijk is eerlijk, deze plaat overstijgt met gemak het gemiddelde.
Een plaat uitbrengen dezer dagen is geen eenvoudige opgave en momenteel worden er door bands en platenlabels veel meer voorproevers op ons losgelaten dan voorheen. In samenwerking met het Nederlandse label Suburban Records loste deze heren al zes singles en op de plaat staan er dan nog eens zes extra. Omdat ze sinds 2017 aan deze plaat aan het werken zijn, zal dat ook wel een andere reden hebben. Of dit een trend gaat zijn die iedereen gaat volgen, dat weten we niet. Maar je voelt zeer goed dat de muziekindustrie er meer aan doet om hun goederen degelijk te promoten, en daar kunnen we eigenlijk alleen maar blij om zijn. Hard werken in combinatie met een degelijke promotie leidt tot een goed resultaat. Als je voor de release van je debuutalbum op festivals als Lowlands en Eurosonic kan spelen, dan is dat vaak een prachtig teken aan de wand.
Toch is het niet de promotie of dat harde werken wat we vandaag willen bespreken, maar wel de muzikale uitspattingen op deze plaat. Alles op het album straalt een vorm van energie uit waarvan je gewoon goesting in een optreden krijgt. Deze band moet je gewoon live zien om deze energie te voelen. Het is vooral de aanstekelijke snelheid die deze plaat zo energetisch maakt. Deze grote snelheid leidt vaak tot een eenvoudige en eentonige muziek, maar daar is hier geen sprake van. Nummers zoals “Can’t Be Mine”, “Baby Drummer” en “New Shapes” geven je vaak het gevoel dat de plaat op 45 toeren staat, maar door het goede slagwerk van bas en gitaar hoor je meteen dat deze muziek geen enkele platte kant heeft. De variatie aan riffs en korte solo’s maken deze nummers af en vervelen geen enkel moment.
De snelheid en snedigheid op deze plaat overheersen vaak, maar er zit ook een pak melodie in elk nummer. Deze melodie is niet allemaal gebracht op ‘full speed’, maar er is ook ruimte op deze plaat voor een iets gezapiger tempo, alhoewel dat natuurlijk relatief is. Dan hoor je de invloed van bands zoals the Clash op zijn beste. Vooral nummers zoals “Palace“, “Bored Babies” en “Last Beat” doen het dan iets minder snel en dat geeft de plaat ook meteen weer wat meer dynamiek en diepgang. Het is deze variatie aan snelheid die de plaat ook beter maakt, maar er is natuurlijk meer nodig dan dat om een goede plaat te maken. Ook al gaat het tempo zo nu en dan even naar beneden, steeds komen dezelfde goede eigenschappen naar boven: energie, goede songwriting, power en een soort van nonchalance die je enkel maar in Engelse punk terugvindt.
Sinds 2017 is deze band dus aan het werk om deze plaat op de markt te brengen en eindelijk is de bevalling zover. Als je een zwangerschap zolang draagt, dan is het eindresultaat bevredigend en dat kunnen we alleen maar bevestigen. Bad Nerves brengt ons een plaat die sommige luisteraars stevig op de zenuwen zal werken, maar de liefhebber van een moderne versie van oude Engelse punk gaat vandaag duimen en vingers aflikken. Deze plaat wordt door het Nederlandse label Suburban Records uitgebracht op 20 november 2020 en daar heeft dit label een uitstekende gok mee gedaan. Wij gokken dan weer dat deze plaat in vele eindejaarslijstjes gaat belanden en dat ze op veel airplay mogen rekenen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
