Een berkenbos bevond zich op het podium van de Handelsbeurs. Tussen die nepbomen stelde Sohnarr haar eerste album voor. Zo’n twee jaar geleden trok Patricia Vanneste naar Scandinavië om daar muziek op te nemen. Het ex-Balthazarlid bracht eerder dit jaar Coral Dusk uit, een fantastisch album met daarop een hele hoop prachtige stukken muziek die samen één verhaal lijken te vertellen. Tijdens een interessant interview vertelde Vanneste ons dat ze intuïtief speelde in Zweden en Noorwegen, zonder al te veel na te denken. Het draait om het gevoel en heel lang vroeg ze zich af of ze dat gevoel live zou kunnen overbrengen. Het antwoord is ja, en dat op een zeer intense manier.
Coral Dusk werd van begin tot einde gespeeld, zonder daartussen een woord te zeggen. “Östmark” mocht bijgevolg de spits afbijten. Tussen de berken zaten vijf muzikanten (waaronder Vanneste) verborgen. Cellist Sam Faes begon als eerste met het produceren van geluid en al snel ontstond er een conflict tussen lage en hoge klanken, die laatste afkomstig van de violen en altviool. Nog meer dan op het album straalde de muziek een beklijvend gevoel uit, dat impact lijkt te hebben op elke cel in het lichaam. Zo begonnen die cellen tijdens “The Mermaids Of Bergsjøn” allemaal te treuren. De emoties die de muzikanten uit hun instrumenten wisten te halen, zorgden ervoor dat de traanklieren net iets sneller begonnen te werken en we met momenten naar het podium keken met vochtige ogen.
“Radar” werd ingezet met een goede beat en dat ging gepaard met berken die oplichtten. Net als de muziek waarop ze is afgestemd, was de lichtshow de ene keer heel fel en aanwezig, maar op andere momenten net zeer sober en subtiel. Waar bijvoorbeeld “Playing Hard To Get” nog zachter leek te worden, werd “Radar” net harder. Op de albumversie van dat nummer bevat de brug subtiele percussie, maar live nam deze net de bovenhand waardoor het lied nog meer energie ging uitstralen. Dat slagwerk werd hier verzorgd door Vanneste, die tegelijkertijd ook piano aan het spelen was. Meestal nam ze de vioolpartij voor haar rekening, maar tijdens het (voorlopig) onuitgebrachte bisnummer haalde ze een gitaar boven. Het muzikale talent gaf alles wat ze te geven had.
Het debuutalbum van Sohnarr bouwt op naar een climax en zo werd ook live met “Melomania” het hoogtepunt bereikt. Onder andere tijdens dit nummer leek het alsof Patricia Vanneste ons in een trance wou brengen met haar muziek en dat lukte ook zonder problemen. De repetitieve teksten, de elektronica en het vioolspel namen het publiek meer dan eens volledig over en eens ook Vanneste haar viool erbij nam, kon je pijn voelen tot in je ziel. Steeds meer en steeds harder. De snelheid waarmee er op de viool werd gespeeld, nam aardig toe waardoor de spanning nog meer steeg. De soundtrack van de spannendste filmscène ooit is er niets bij. Sohnarr gaat door merg en been.
Wat we afgelopen avond te horen (en te zien) kregen was Coral Dusk tot de tweede macht. Tijdens elk lied werd er een unieke sfeer gecreëerd in het berkenbos en die ging telkens gepaard met een emotie. Of het nu droefheid, kwaadheid of pijn was, het kwam telkens veel grootser over dan op het album. Patricia Vanneste werd niet alleen begeleid door Sam Faes (cello), Adil Benhsain (altviool), Beatrijs De Clerck (viool) en Tom Soetart (piano en elektronica), ze werd er één mee. Live is Sohnarr een beklijvende en intense ervaring die als niets anders dan een uittreding kan worden omschreven.
Setlist:
Östmark
11.10
Rader
The Mermaids Of Bergsjøn
The Road
Playing Hard To Get
Melomania
Tiptoe
Naam onbekend (onuitgebracht lied op gitaar)