We lopen door een bos, zo eentje uit een Scandinavische noirserie. Er heerst dreiging. We worden achtervolgd. We voelen de adem van Sohnarr in onze nek. Ze produceert geluiden, woorden, zinnen, maar deze verdrinken in de gelaagde strijkers. Sommige strijkers gaan sneller en klinken hoog, andere dan weer laag en traag. Na een goeie drie minuten bereiken we het einde van het eerste nummer, “Östmark”. Coral Dusk is vanaf de eerste seconde een album dat de luisteraar meeneemt naar een nieuwe wereld.
Onlangs kregen we de eerste klanken van Sohnarr te horen, een nieuw soloproject van ex-Balthazarlid Patricia Vanneste. De violiste nam na veertien jaar afscheid van de groep en ging vervolgens een aantal nieuwe projecten aan. Sohnarr is het eerste soloproject van de muzikante en hiervoor trok ze naar Scandinavië met beperkte middelen. Samen met haar instrumenten werd ze één met de natuur. Aangezien Vanneste voor het eerst alleen in de schijnwerpers staat, is ze voor het eerst ook diegene bij wie de eindverantwoordelijkheid ligt. Slaagt de muzikante erin om ook solo een sterk resultaat af te leveren?
Coral Dusk bevat twee soorten nummers: die waarop er gezongen wordt en de instrumentale. “11-10” is een voorbeeld van die eerste categorie, maar ook hier neemt de viool een prominente rol op zich. Vanneste produceert eerder klanken die in de instrumentatie overvloeien dan dat ze lyrische meesterwerken maakt waarin je elk woord moet horen en voelen. Op dit album gaat het hem eerder om klanken die sfeer scheppen en de muziek ondersteunen. Zo kregen we eerder deze week “Radar” te horen en raakten we tijdens het refrein bijna in een trance. De manier waarop Vanneste ‘And I listen to our radar’ herhaalt, is bijna betoverend en wanneer de strijkers de hoogte in gaan, worden wij ook lichtjes high.
“The Mermaids of Bergsjøn” was een klein meesterwerkje dat we ook al eerder te horen kregen. Een emotioneel, fragiel instrumentaal nummer dat je de pijn doet voelen die de zeemeerminnen, waarover dit lied gaat, ook voelden. Het gevoel dat in de instrumenten gelegd wordt, is amper te omschrijven. De trage schoonheid staat in schril contrast met opener “Östmark” waar we opgezweept werden, en toch passen beide perfect op het album. “The Road” zou het nummer kunnen zijn dat de twee met elkaar verbindt. Het lied begint met zachte vocals, maar slaat dan vrij plots om en er heerst weer een zekere dreiging. Donderwolken hangen in de lucht, maar de bliksem slaat deze keer niet in.
“Playing Hard to Get” is dan weer een ambientnummer waarin een strijker over een koord loopt en soms de balans niet helemaal weet te bewaren. Het nummer gaat zeer traag, misschien iets te traag, maar de schoonheid zit hem mogelijk net in dit lage tempo. Tot op dit punt wist Sohnarr perfectie te evenaren, maar deze keer raakt ze niet over de lat die door de voorgaande nummer zo hoog gelegd werd. “Playing Hard to Get” valt op vanwege de ambientsound en “Tiptoe” valt dan weer op doordat het enige pianogedreven nummer is. In het epiloog wandelt de viool op kousenvoeten waardoor het lied misschien wat uit de boot valt, maar mooi is het een ieder geval. De afsluiter valt te vergelijken met een lelijke eendje die eigenlijk een wondermooie gans is.
Nog één lied hebben we niet aangeraakt in deze review. Geen ongewone zaak om niet elk lied te vermelden wanneer het over een album gaat, maar bij Coral Dusk voelen ze allemaal cruciaal aan. Elk lied heeft zijn waarde op het album en het voorlaatste is er eentje met een zeer grote waarde. “Melomania” was niet alleen de debuutsingle, maar is ook het meesterwerk waar er doorheen de plaat wordt naar opgebouwd. Net als op “Radar” raken we hier in een trance, net zoals op “The Mermaids of Bergsjøn” voel je de pijn die in de viool gelegd wordt en net zoals op “Östmark” of “The Road” bevat dit nummer spanning. Elk nummer is een deel van iets groters en “Melomania” is het holistische geheel.
Sohnarr vertelt op haar debuutalbum acht kleine verhaaltjes aan de hand van haar viool en vocale klanken die opgaan in de instrumentatie. De verhalen verschillen soms sterk van elkaar, maar vormen toch een geheel. Coral Dusk is zo’n album dat gewoonweg nog beter is wanneer je het in één ruk uitluistert. Ondanks dat het album vele hoogtepunten bevat, bouwt het op naar een apotheose. Elke beweging op de viool voelt aan alsof ze afgewogen is met een ultraspecifieke weegschaal en elke klank die uit Vannestes mond komt, kleurt de nummers nog meer in. Toch voelt de plaat op geen enkel moment geforceerd of overdacht aan. Coral Dusk is een meesterwerk.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
