© Johannes Vande Voorde
Liefhebbers van de betere singer-songwritermuziek konden vanavond hun hart ophalen aan de Kouter in Gent. Niet buiten – al was het daar misschien ook wel de moeite -, maar binnen in de Handelsbeurs konden we ons in zachtheid vlijen bij de meevoerende liedjes van Marble Sounds. Deze groep rond zanger Pieter Van Dessel brengt al ruim tien jaar zorgvuldig georkestreerde indiepop van de bovenste plank; vaak melancholisch, gelukkig nooit melodramatisch. Hun titelloze album kreeg vorig jaar lovende recensies, ook wij konden ons enthousiasme niet verbergen.
Het is een raar gevoel om op een zonnige dag om 19 uur de Handelsbeurs binnen te lopen. Geen idee waarom de avond hier zo vroeg begint, zeker niet als je weet dat het volgende concert pas om 22u30 van start gaat. Lang duurt het echter niet om in de sfeer te komen: met het bedachtzame “Quiet”, waarmee ook de plaat opent, is het rumoer van de ons omringende Gentse Feesten meteen veraf. Van Dessel, die als bescheiden mens aan de zijkant van het podium plaatsneemt, laat zijn vingers voor de eerste keer over de piano gaan, terwijl het vierkoppige strijkorkest hem vanuit de achtergrond sterkt. Wanneer de zachte smart van “Never Leave My Heart” tot ons doordringt, wordt ons des te duidelijker: Marble Sounds is gewoon te goed om als opwarmer van de avond te dienen.
De zaal mag dan maar voor de helft gevuld zijn, de warme klanken van Van Dessel en zijn negen kompanen creëren een vol geluid dat moeiteloos de ruimte inpalmt. De strijkers komen volledig tot bloei tijdens “The First Try” en zorgen ook voor peper en zout naar het einde toe van “Tout et Partout”. Het pianomotiefje van deze bescheiden Belgische indie-klassieker uit hun vorige album Tautou blijft onverwoestbaar, terwijl de zang van Renée Sys ondanks de airco iedereen doet smelten.
Maar Marble Sounds kan ook variëren. De autotune die Van Dessel gebruikt tijdens “Axolotl” maakt indruk: wanneer hij in tegenlicht voor zijn piano staat te zingen, voegt hij een extra, krachtige dimensie toe aan de muziek. Live komt het nummer zo nog sterker uit de verf dan op de plaat. Tijdens “Evenings”, het tweede bisnummer en afsluiter van de – nogmaals, veel te jonge – avond, levert de donkere gitaar epische accenten en horen we postrock die veel losmaakt in onze gevoelige zielen.
Het publiek kan het allemaal smaken, al wordt het nu ook niet heel wild enthousiast. Wanneer Van Dessel op het einde van “Soon It’ll Make Us Laugh” een meezingmomentje wil inlassen, krijgen de ‘Hey ya’s’ weinig gevolg. Het noopt hem tot de opmerking dat ‘het hier toch de Gentse Feesten zijn hé, niet de Lokerse of zo’. Grappig. Af en toe zakt het wel een beetje in, zoals tijdens “In Time” of “No One Ever Gave Us The Right”, en op die minder meeslepende momenten valt des te meer op dat Van Dessels Engels nogal Vlaams klinkt; maar ach, zo be it.
De set eindigt met enkele sterke songs, waaronder onvermijdelijk prijsbeest “Leave a Light On”. Vooral “Priorat”, dat blijkbaar klinkt als de gelijknamige Spaanse wijn – moeten we eens testen -, maakt indruk met lage strijkers die onze buik ineen laten krimpen en met mooie chaos naar het einde toe. Zo stappen we even na 20u30 voldaan terug het Gentse centrum in en kan de avond beginnen. Al hebben we het beste waarschijnlijk al gehad.
Setlist:
Quiet
Never Leave My Heart
The Ins and Outs
The First Try
Tout et Partout
In Time
Soon It’ll Make Us Laugh
These Paintings Never Dry
Axolotl
No One Ever Gave Us The Right
Leave a Light On
Priorat
The Ever After
Jacket
Evenings
