AlbumsRecensies

The Streets – None of Us Are Getting Out of This Life Alive (★★★½): Wanneer genres elkaars pad kruisen

We gaan er geen doekjes om winden: Mike Skinner mag gerust een levende legende genoemd worden. Een kwart eeuw geleden stampte hij met The Streets een monument in de muziekindustrie uit de grond. Op slechts tien jaar tijd verschenen er half zoveel albums met daarop nog eens een ellenlange lijst aan hits. Nummers als “Fit But You Know It“, “Blinded by the Lights” en “Dry Your Eyes” hebben zich probleemloos in het collectief geheugen gegrift. Wie de band dan nog eens live aan het werk zag, weet wat The Streets is. Mike bespeelt zijn publiek als een synthesizer en dat zorgt voor onvergetelijke momenten. Jammer genoeg zorgde dat er ook voor dat de Brit tegen honderd per uur leefde. Feestjes, drank, drugs: het was genoeg geweest. In 2011 werd er een punt gezet achter het project en nam Mike wat tijd voor zichzelf.

De pauze wierp zijn vruchten schijnbaar af, want vorig jaar verscheen The Streets terug ten tonele. Bij zo’n comeback kan het altijd twee kanten op: je bent verleden tijd, of je gaat verder waar je gestopt was. Voor Mike Skinner en co was dat gelukkig dat laatste. Initieel was het opzet eigenlijk alleen om een greatest hits-tour te doen. Tijdens die tour schopten de mannen het tot Marqueeheadliner op Pukkelpop en speelden ze het klaar de Ancienne Belgique in een mum van tijd uit te verkopen. De Britten waren hun streken nog niet verleerd. Integendeel, het begon terug te kriebelen. Met None of Us Are Getting Out of This Life Alive werd er voor het eerst in een decennium opnieuw een album – of mixtape; wat is het verschil? – aangekondigd en aan de tracklist te zien, werd het een heus rapduet.

Het begon allemaal met “Call My Phone Thinking I’m Doing Nothing Better“. Een eerste bommetje werd gedropt, met als ontsteking Tame Impala. De samenwerking kwam nota bene in de backstage van Pukkelpop tot stand, maar klinkt toch precies zoals ze zou moeten klinken. Met de dromerige touches en engelenstem van Kevin Parker en de nonchalance en beats van Mike Skinner werd de lat voor de nieuwe plaat hoog gelegd. The Streets kon dus hun gekende sound verwerken in de features en dat zorgde plots voor heel wat (veelbelovende) mogelijkheden. Die worden dan ook wel ingelost op heel wat nummers. Kijk bijvoorbeeld maar naar “I Know Something You Did”, waarop we hiphopper Jesse James Solomon en ELIZA – de zangeres van “Pack Up“, je weet wel, die hit uit 2014 die nu weer de hele dag in je hoofd zit – kunnen terughoren. Die laatste maakt nu dus lekker zwoele soul en dat pakt in samenwerking met The Streets verrassend goed uit.

Ze is niet de enige die van koers veranderde, want ook IDLES gaf onlangs al aan dat het op hun volgende plaat eerder een hiphopgevoel wil creëren. Dat klinkt misschien niet zo veelbelovend, maar op de titeltrack “None of Us Are Getting Out of This Life Alive” is te horen dat ‘rappen’ Joe Talbot nog niet zo slecht afgaat. Het nummer bevat dat hardere, furieuze dat de Britse punkers zo interessant maakt, en dat in samenwerking met de beats van The Streets klinkt verrassend goed. Die stevigheid wordt nog even aangehouden op “Eskimo Ice”, maar dan weer met een andere insteek. Kasien tilt het gangster-gehalte wat de lucht in met zijn bars en de zware, doordringende bassen doen daar nog een schepje bovenop.

Toch pakken zo’n samenwerkingen niet altijd positief uit en blijven we net wat te vaak op onze honger zitten. Zo zit “Same Direction” met Britse rapper Jimothy Lacoste te slap in elkaar. De slome beats lijken niet echt te kloppen op de zang – of omgekeerd. Ook “The Poison I Take Hoping You Will Suffer” mist eigenheid. Oké, Oscar is een rapper, maar deze samenwerking lijkt meer op een nummer van laatstgenoemde. Het gaat om een gemiddelde beat, die ons doet denken dat we dit nummer al verschillende keren hebben gehoord. Er is dus een fijne grens tussen verrassend goed of teleurstellend bij zo’n samenwerking, en zo nu en dan wordt die jammer genoeg overschreden.

Zo kan “Phone Is Always in My Hand” misschien wel leuk klinken als achtergrondmuziek, maar door een koptelefoon zorgt die elektronica op de achtergrond gewoon voor een spontane migraine-aanval. “Dapz on the Map” doet misschien wel zijn best, maar we voelen het niet. Over hoofdpijn gesproken: die vioolsample op “You Can’t Afford Me” wordt na een tijdje ook wel heel irritant. Jammer, want met teksten als ‘You’re so broke you’re having sleep for dinner’ en ‘If you don’t know how much I’m worth, you can’t afford me’ toont Mike zich wel van zijn beste kant. Ook Ms. Banks draagt een leuk steentje bij, maar desondanks blijven we met een dubbel gevoel achter.

Het is dus misschien niet allemaal rozengeur en maneschijn, maar zoals je aan het begin van de review al kon lezen, zitten heel wat nummers ook gewoon goed in elkaar. Daar willen we toch nog even op terugkomen, want ook het einde van de plaat wist ons te overtuigen. Zo zou “I Wish You Loved You as Much as You Love Him” met Donae’O en Greentea Peng zomaar eens een zomerhitje kunnen worden. Met de funky beats en de perfecte mix tussen soul en rap voelen we de temperatuur alweer wat stijgen. Ook “Conspiracy Theory Freestyle” kan ons aangenaam verrassen. Met een ingetogen akoestische gitaar en piano slagen The Streets en Rob Harvey er toch in om met melancholie redelijk bombastisch binnen te komen. En nu we het over bombast hebben: wat een knaller van formaat is “Take Me as I Am” als afsluiter?

Normaal gezien hadden we afgelopen weekend dan ook onze benen kunnen losgooien op die laatste, maar door de festivalzomer moest jammer genoeg een streep. Toch is None of Us Are Getting Out of This Life Alive misschien wel een mooie belichaming van die festivalzomer. We hadden er meer van verwacht, maar het kan er ook op deze manier mee door. Natuurlijk is The Streets ook geen albumband, maar komen de mannen pas helemaal tot hun recht op een podium. Het is dan ook daarom dat we die mindere nummers wat door de vingers proberen te zien en vooral heel benieuwd zijn hoe Mike en co dit album in hun livesets zullen verwerken. Het zal misschien nog wel even duren, maar wij kijken in eerste instantie toch uit naar volgend jaar, want volgende zomer zien we Mike Skinner en The Streets gewoon weer terug op Rock Werchter!

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

2069 posts

About author
't is oke.
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

IDLES @ Lotto Arena: Een kolkende massa energie

Het gaat snel voor IDLES. Zeer snel! De laatste zaalshows in België tonen deze stijgende curve perfect aan; Trix in 2019, Ancienne…
AlbumsFeatured albumsRecensies

IDLES - TANGK (★★★½): Grijzer en wijzer

Met de tijd verandert de wereld voortdurend en quasi niets ontsnapt aan dat fenomeen, ook bands niet. Meer dan eens merk je…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Declan McKenna, Tom Odell, Brihang en nog 15 nieuwe namen voor Rock Werchter!

Vorige week verklapte IDLES zelf al dat ze op Rock Werchter gaan spelen aanstaande editie en nu heeft de festivalorganisatie dat ook…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.