The Orielles – Disco Volador (★★★½)
Naast de harde punk die de meeste mensen zich wel kunnen voorstellen, is er ook een hele scene eigenzinnige (vaak vrouwelijke) postpunkers die het niet zo nauw nemen met labels. In die traditie met oude rotten als The B-52’s en Lizzy Mercier Descloux is er sinds enkele jaren The Orielles. De Britten noemen het zelf kosmische pop, maar de naam maakt eigenlijk niet uit. Dit album heeft van alles te bieden. Bovenal zijn het de scherpe texturen en strakke songwriting die de kwaliteit van dit werk uitmaken. Meermaals doet het ons denken aan Stereolab: het is een art/indie mix die zowel smakelijk als dansbaar is. Genuanceerde percussie en een pastiche aan invloeden creëren een optimistisch album, waar van begin tot eind volop van te genieten valt, zonder specifieke uitschieters.
Idiots – Spring (★★★)
Idiots is een vierkoppige punkband die meer de oudere punk opzoekt en niet per se altijd snel moet zijn. Met frontman Luc Dufourmont, bekend als leider van de bende van de Roste uit Bevergem, klinkt het alsof Iggy Pop ergens in België een plaatje is komen inzingen. De muziek doet denken aan wat Engelse punk, met hier en daar een invloed vanuit Seattle. Er wordt leuk omgegaan met de instrumenten, waardoor het nooit eentonig gaat klinken. De variatie tussen alle instrumenten is ook de grote troef. Spring is een lekker tussendoortje, want over een half jaar komt het tweede gedeelte van deze ep (Fall) uit.
Real Estate – The Main Thing (★★½)
Real Estate adverteert zichzelf als experimentele feelgood indie. De voorbije tien jaar maakten deze muzikanten hun naam behoorlijk waar op een viertal albums. Echter sinds het vertrek van gitarist Matt Mondanile kwamen er barsten in het glas en dat voltrekt zich nu in een plaat die zowel vermoeid klinkt als fris. Op sonisch niveau boeken de Amerikanen hier en daar vooruitgang, zoals op “Paper Cup” en “November”. Frontman Martin Courtney raakt dikwijls geïnspireerd door de legendarische Steely Dan en dat hoor je in de mix. De focus wisselt soms van indierock naar jamrock en fusion, waardoor het niet duidelijk is welke richting de band uit wil gaan. Voorlopig moeten we het dus doen met benevelde achtergrondrock.
Franc Moody – Dream in Colour (★★★½)
We bestempelden hen als een van de ontdekkingen van 2019, het duo uit Londen dat samen met sterke liveband hun elektrofunk losliet op Pukkelpop en heel de Castello aan het dansen kreeg. De vergelijking met Jungle, eveneens uit Londen afkomstig, kan niet vermeden worden. Er zijn heel veel raakvlakken tussen beide bands, maar toch is de stijl van Franc Moody directer, zweteriger en meer neigend naar disco. “Night Flight” is hier het perfecte voorbeeld van: echte discofever. Ook “Terra Firma”, “Dream in Colour” en “Skin on Skin” zijn hoogvliegers. Hoewel niet alle tracks even interessant zijn, is er op dit tweede album van de band geen slecht nummer te bespeuren.
Juniore – Un, Deux, Trois (★★★★)
Un, Deux, Trois, c’est ça. Het derde album van het Parijse indiepopkwartet Juniore is een feit en klinkt heerlijk. De band verraadde op hun twee vorige langspelers al een voorliefde voor dramatische, randje psychedelische songs die dwepen met het surreële. Wat opvalt op dit album is het veelvuldige gebruik van een berg aan orgelinstrumenten, gaande van klassieke Hammond B3’s tot exotische synths. Het geeft een enorm warm geluid aan de plaat, die doorheen alle absurde songwriting vooral aanvoelt als een heet bad met uitzicht op de Eiffeltoren, lichtjes onder invloed van die goedkope rode wijn uit de nachtwinkel onder je appartement. Met songs als “Ah bah d’accord” en “Tu Mens” heeft het album daarnaast ook een paar heerlijke swingers aan boord die je met wat fantasie lanceren naar het Parijs van de jaren zestig. Op zoek naar iets Frans om helemaal van op te stijgen? Juniore dekt de lading met overtuiging.
Cornershop – England is a Garden (★★★)
Cornershop kennen we al sinds jaar en dag van klassieker “Brimful of Asha” en voor de fans van het eerste uur is het dan ook goed nieuws dat Cornershop die sound nog steeds handhaaft. Hun nieuwste album England is a Garden klinkt volledig zoals we van hen konden verwachten en dat brengt voor- en nadelen met zich mee. Enerzijds omarmt die herkenbare klank je op een manier die social distancing teniet doet en klinkt de groep weer super gezellig en sympathiek. Anderzijds is dit geen voer meer voor de meerwaardezoeker; we hebben dit allemaal al eens eerder gehoord, hoe lollig en rock ‘n’ roll het af en toe ook mag klinken.
Lees voort op de volgende pagina!
