De Amerikaanse zangeres Halsey besloot na twee succesvolle albums om nog wat meer te experimenteren op haar derde lp en dat bleek ook de moeite te zijn. Manic werd een spannend album, waarin ze het heeft over haar bipolariteit en zich ook meer dan ooit open stelt ten opzichte van haar horde fans. Na een razendsnel uitverkochte AB, was de Lotto Arena de volgende stap, al waren niet alle zitjes gevuld. Dat liet Halsey niet aan haar hart komen, want ze bracht er haar grootste en spectaculairste show tot nu toe. Misschien ook omdat ze al aankondigde dat ze na deze tour een tijdje geen optredens meer zal geven.
Normaal gezien zou Pale Waves het voorprogramma verzorgen, maar nadat ze in een busongeval in Berlijn betrokken waren, besloten ze enkele shows af te gelasten waardoor Halsey gewoon zelf een halfuur vroeger aan haar show begon. Ruim twee uur en een klets nadat de deuren openden, doofden de lichten in de Lotto Arena en begon Halsey aan haar marathon van nummers. “Nightmare” begon furieus en overweldigde, al konden we meteen stellen dat de geluidsmix ondermaats was. De instrumenten kwamen er niet door en ook Halsey’s stem lag zwak in de mix van zodra ze het refrein in de micro brulde.
Aanvankelijk dachten we dat Halsey zelf besefte dat het geluid niet op zijn best was toen ze het daaropvolgende “Castle” onderbrak, maar ze legde het nummer stil om het publiek aan te zetten tot springen tijdens de refreinen. Een trucje dat goed werkte want het had een kleine aardbeving tot gevolg die jammer genoeg het slechte geluid niet deed verbeteren. Een spijtige zaak, zeker omdat ze – in tegenstelling tot haar show in de AB – wel een live band meenam, maar deze gisterenavond dus absoluut niet tot hun recht kwam en hun talent in de kille sound ten onder ging.
Het podium oogde groot en was het perfecte speelveld voor de 25-jarige om over het podium te dwarrelen. Goed gemutst met een cowboyhoed op haar hoofd, palmde ze met haar recentste hit “You Should Be Sad” het hele podium met gemak in en had ze het publiek aardig mee. Achteraf vertelde ze dat het publiek voor 50% verantwoordelijk is voor de afloop van de show en gelijk had ze. Van zodra er een iets onbekender nummer kwam zoals bijvoorbeeld “Haunting”, zakte de energie. Niets nieuw in de popwereld, want een setlist kan nu eenmaal niet enkel uit hits bestaan en zo roteerde de motor in het midden van de set iets minder snel.
“Colors Pt. II” vormde niet echt een meerwaarde voor de show en was vooral overbodig. We kunnen dus van geluk spreken dat Halsey het dankzij de kleurrijke visuals en confetti toch nog aardig bont maakte, vooraleer ze met “Walls Could Talk” een ietwat kleurloze versie bracht. Enkele valse noten maakten het er niet beter op, maar zijn des te opmerkelijker aangezien ze in het aansluitende “Bad At Love” de pannen van het dak zong. Á propos, dat dak verkende ze meermaals door haar vliegende trap/led-scherm te beklimmen en zo de nok van een goedgevulde arena bezichtigde. In “Killing Boys” durfde ze zelfs kleine stunts uit te halen en liet ze haar benen gevaarlijk bengelen, al was ze gelukkig wel veilig vastgemaakt.
Het was een mirakel, maar het geluid verbeterde naar het einde van de show aanzienlijk. Halsey’s gitaar kwam er in “3am” nog niet helemaal door, maar in “Finally/Beautiful Stranger” was dat wel het geval. Na een mooie, akoestische versie van “100 Letters”, was het tijd om de eindsprint te starten met name “Hold Me Down” als verbluffende voorbode. De vlinders op het scherm tijdens “Clementine” weerspiegelden zich ook in onze buik, maar het waren vooral de bisnummers, die zoals zo vaak de hoogtepunten vormden. “Gasoline” veroorzaakte een explosie van uitbundigheid en geschreeuw, maar het was Halsey’s grootste hit “Without Me” dat voor het verwachte orgelpunt zorgde.
Halsey zelf benadrukte meerdere keren dat ze aan haar laatste shows bezig is vooraleer ze een pauze neemt. Zes jaar touren en muziek maken hebben haar moe gemaakt, maar gisterenavond had ze gelukkig genoeg energie om meer dan twee uur op podium te staan. Door een slechte geluidsmix, de iets te lange overgangen tussen de nummers en lange bindteksten, die wel benadrukten dat Halsey geen pretentieuze popster is, was het bij momenten moeilijk voor haar om de spanningsboog gespannen te houden. De fantastische visuals, special effecten en de behoorlijke vocale prestatie gepaard met haar indrukwekkende podiumpresence lieten ons uiteindelijk toch lichtjes overweldigd naar huis gaan. We hebben het laatste nog niet gezien en gehoord van deze unieke en getalenteerde singer-songwriter. Een welverdiende rust, Ashley! En hopelijk tot ziens!
Setlist:
Nightmare
Castle
Heaven In Hiding
Eyes Closed/Die For Me
You Should Be Sad
Haunting
Forever … (Is a Long Time)
Dominic’s Interlude
I Hate Everybody
Colors Pt. II
Colors
Walls Could Talk
Bad At Love
3am
Finally // Beautiful Stranger
100 Letters (akoestisch)
Is There Somewhere
Killing Boys
Hold Me Down
Clemetine
Graveyards
929
Ashley
Gasoline
Without Me
