Dermot Kennedy @ Vorst Nationaal: Een maatje te groot

‘Dermot Kennedy? Die heb ik nog gezien in de AB Club!’. Met die woorden sloten we in januari 2018 onze recensie over Dermot Kennedy’s eerste concert af en of we gelijk hadden. Gisteren stelde de Ierse singer-songwriter in een een verkleinde versie van Vorst Nationaal zijn eerste album Without Fear voor. Het slechte geluid en de eentonigheid lieten echter blijken dat een arena toch nog wel net een maatje te groot was.

De zaal was al aardig volgelopen toen de Ierse Lilla Vargan aan haar set begon. Voorprogramma’s hebben het gewoonlijk moeilijk in arena’s, zeker als ze intieme muziek maken, maar we kunnen van een geslaagde passage spreken. Niet elke noot zat er boenk op en de nummers leken wel heel fel op elkaar, maar toch had Lilla iets charmant waardoor er een bepaalde flair in de zaal hing. Nadat het publiek tijdens “On My Mind” zijn lampjes bovenhaalde, was ze zichtbaar even van haar melk. Mits iets meer variatie, kan ze nog een tikkeltje boeiender worden.

Nadat een halfuur hiphop door de luidsprekers knalde, kleurde de zaal netjes om 21:00 blauw. Met het aanvankelijk ingetogen, maar steeds grootser klinkende “An Evening I Will Not Forget” begon de Ierse ster aan zijn set. Het nummer is al een tijdje de vaste opener van zijn shows en dat is ook meer dan terecht, want de sfeer van de avond werd zo meteen gezet. Onder luid applaus werd hij na afloop van de opener begroet en meteen in de armen gesloten. Het publiek dat wel op post was, had er duidelijk zin in.

Wat volgde was een lichte teleurstelling, want de soundmix valt niet echt goed te praten. “Lost” en “All My Friends” kenden een ondermaatse mix, die de kwaliteit van de nummers niet meteen ten goede kwam. De instrumenten leken in een blender gegooid en zo ging ook Dermots stem verloren tussen de klanken. Hoogtepunt van dit geluidsdebacle was de eerste strofe van “Couldn’t Tell” waar we door de te dreunende bassen nog weinig van de instrumenten te horen kregen. Gelukkig was er vanaf het refrein dan toch wel duidelijk verbetering.

Van zodra de muziek iets rustiger werd, was het geluid meteen ook beter. Beste voorbeelden hiervoor waren “Rome”, dat hem terug naar de essentie van muziek schrijven bracht, en “For Island Fires and Family”. Dat laatste bracht hij helemaal in zijn eentje met gitaar en zo zorgde hij met zijn onwaarschijnlijke stemgeluid voor kippenvel. Ook “Glory” blijft live één van zijn meest pakkende nummers, al hebben we het hem al overtuigender horen brengen. Ondertussen sluipt er misschien al iets te veel routine in de track.

Dermot Kennedy schopte het niet zo maar van een uitverkochte AB Club tot in een goed gevulde Vorst Nationaal. Eén grote hit was al voldoende en was de start van iets moois. Spijtig genoeg bleef “Power Over Me” live (andermaal door het geluid) onder onze verwachtingen. Het heeft nochtans alles in huis om er even boenk op te zijn als zijn andere hit “Outnumbered”. “Outnumbered” was live minder chaotisch en kon zo net iets meer uit pakken. Hoogtepunt was echter “After Rain”, waarmee Kennedy afscheid nam bij het publiek en nog eens zijn strot helemaal open trok. Gek genoeg was dat afscheid wel erg koel, want na een staande ovatie van enkele minuten was Dermots reactie kortweg ’thank you’.

Dermot Kennedy was zeker niet slecht en beschikt over een ontzettend herkenbare stem die hij heel goed weet in te zetten. Als de geluidsmix er echter voor zorgt dat je stem minder straalt doordat de instrumenten de aandacht opeisen, is er wel degelijk een probleem. Niet elke song had te kampen met dat probleem en zo waren er ook heel wat sterke momenten in de set. De soms wel erg lange tijd tussen de nummers zorgde er ook voor dat er nooit echt tempo in de set kwam. Vorst Nationaal met één album willen vullen, is een moedige stap die net iets minder uitpakte als gehoopt. In een intiemere setting had het iets spectaculairder kunnen worden, want daar heeft de man zeker de nummers voor.

Setlist:

An Evening I Will Not Forget

Lost

All My Friends

What Have I Done

Moments Passed

The Corner

Rome

Couldn’t Tell

For Island Fires and Family

Outnumbered

Glory