Les Nuits Botanique © CPU – Maxim Meyer-Horn
In maart kreeg het debuutalbum van Nilüfer Yanya van ons de maximumscore. Een maand later vroegen we ons af of haar show op Les Nuits Botanique misschien wel de beste show van het jaar genoemd kon worden. De verwachtingen voor haar set in de Gentse Centrale waren bijgevolg hooggespannen. Gelukkig werden die met succes ingelost. De eer om de zaal warm te maken voor de Britse was weggelegd voor Linde Muylaert. Het was dus een avond met jonge vrouwen in de schijnwerpers. Ook van haar passage verwachtten we veel, aangezien ze met haar deelname aan Sound Track hoge ogen wist te gooien. Haar excentrieke muziek kon ons echter helemaal niet overtuigen.
© Carmen De Vos Photography
Linde Muylaert, ‘het elfje met een hoek af’, schopte meteen haar schoenen uit, maar dat had niet tot gevolg dat ze op kousenvoeten te werk ging. Wanneer de zangeres sprak, klonk ze bijzonder fragiel – maar als ze eenmaal aan haar vocale uithalen begon, klonk ze machtig. Op haar zangkunsten hadden we niets aan te merken. De song die Linde en haar gitarist als eerste speelden, was meteen ook de beste. Zowel de tekst als de stem deed ons even denken aan SoKo.
Wat daarop volgde, was behoorlijk schrikken. Linde laat zich inspireren door de Mongoolse cultuur, en dat werd duidelijk toen ze begon te vertellen over een herdersvrouwenritueel. Soms moet een moederkameel tot huilen gebracht worden, en daarover ging “Camelsong”. Met keelgezangen en een fluit creëerde ze een bevreemdende sfeer, die niet voor iedereen weggelegd was. Het voelde dan misschien ook wat misplaatst om dit door Vlamingen vertolkt te zien worden… De neofolk van Linde klonk experimenteel en behoorde duidelijk tot een niche. Het half zittende, half staande publiek leek wel onder de indruk te zijn, maar naar het einde toe verslapte hun aandacht. Buiten de eerste twee nummers zat er dan ook weinig variatie in de set. Een bizarre opwarmer voor de hoofdact.
Sinds 2016 bouwt de 24-jarige Nilüfer Yanya vanuit Londen aan haar carrière. Haar eerste nummers, waaronder het geweldige “Keep On Calling”, waren prikkelende staaltjes van indie gitaarpop. Na verloop van tijd kwamen daar ook invloeden van soul en jazz bij, genres die perfect aansluiten bij de stemkleur van de zangeres. Haar debuutalbum Miss Universe van eerder dit jaar werd door de pers lovend ontvangen, en gisteren kregen wij de kans om die plaat ook live eens te beoordelen.
De Turbinezaal van De Centrale stond bomvol voor Nilüfer Yanya. Alle leeftijden waren terug te vinden in het publiek, al had het jonge volk het overwicht. In stilte kwamen de zangeres en haar saxofoniste, drummer en bassist het podium op. De spits werd afgebeten door wat oudere nummers, en dat werd geapprecieerd. Fans die al wat langer meegaan, konden hun hart meteen ophalen bij de Plant Feed-ep van 2017. “Golden Cage” werd ingeleid door een geweldige saxofoonsolo van Jazzi Bobbi. In zowat elke liveversie speelde haar saxofoon een hoofdrol, en dat gaf de nummers heel wat extra cachet.
Pas na twee songs richtte Nilüfer Yanya zich tot ons, en daarbij sloeg haar stem direct over. Ze begon wat awkward te giechelen, en dat ongemakkelijke bleek typerend te zijn voor haar omgang met het publiek. Ze zei bescheiden dat ze onze voltallige aanwezigheid niet verwacht had. Ondanks de goedgevulde zaal leek het alsof ze one-to-one met ons sprak. Die intieme sfeer was verrassend en aangenaam. De rest van de avond zei de zangeres even weinig, maar dat deerde niemand. Haar muziek sprak voor zich, en daarvoor waren we dan ook afgezakt naar De Centrale. Dat iedereen tevreden was, hoorden we aan het enthousiaste gejoel en applaus na elk nummer. Het was de eerste keer in Gent voor de band, hopelijk hebben zij er een even fijne herinnering aan overgehouden als wij.
De set van Nilüfer Yanya en haar sterke liveband slingerde van oud naar nieuw werk, en klonk dus prettig gevarieerd. Er sloop zelfs een toffe cover van Pixies tussen haar eigen nummers. Een van de songs waarop het best gedanst werd, was “Baby Blu”. Door het boeiende samenspel van sax en vinnige drums werd het zelfs discotheekwaardig met momenten. Dat het vooraan zo druk was, droeg bij aan dat gevoel. Ook “Angels” kwam live krachtiger over dan op plaat, en liet een diepe indruk op ons na. Minpuntjes waren er eigenlijk niet. Als we al iets zouden moeten bedenken, zou het zijn dat de zang van “Baby Luv” wat bruter klonk dan op plaat. Iedereen genoot met volle teugen.
“In Your Head” was het laatste nummer voor de bis, en daarop merkten we hoe leuk de band het vindt om samen op te treden. Het interactieve spel tussen synths en drums werkte stimulerend en ook de gesynchroniseerde moves van de bassist waren een streling voor het oog. Het was dus niet alleen muzikaal op en top in orde, we voelden ons ook betrokken. Afsluiten deden ze met “Heavyweight Champion of the Year”, wat eveneens het laatste nummer van het recente album Miss Universe is. De zangeres begon op haar eentje met haar gitaar, en werd vervolgens op een zotte manier bijgestaan door de rest van haar band. Wie nog geen fan was, is dat na gisterenavond gegarandeerd wel.
Setlist:
“The Florist“
“Golden Cage”
“Paradise”
“Thanks 4 Nothing”
“Hey” (Pixies cover)
“Baby Blu”
“Safety Net”
“Baby Luv”
“The Unordained”
“Angels”
“In Your Head”
“Heavyweight Champion of the Year”
Linde: Facebook / Instagram / vi.be
Nilüfer Yanya: Facebook / Instagram / Twitter / Website
