LiveRecensies

Men I Trust @ Trix: Zoete dromen op een zondagavond

De Canadese indieband Men I Trust zorgde op zondagavond voor een mooie afsluiter van de week. De band maakt muziek waar je op kan dansen en tegelijk weg kan dromen en deze brachten ze dan ook met een grote glimlach op hun gezicht. Aangezien de band binnenkort ook met nieuw album Uncle Jazz komt kregen we ook al twee onuitgebrachte nummers te horen. Het concert werd normaal in het café gespeeld, maar omdat het meteen uitverkocht was, werd besloten om te verhuizen naar de club, die ook zo goed als uitverkocht werd.

Veel meer indie dan Men I Trust zal je niet snel vinden. Het trio maakt alles zelf, ze nemen de nummers op in hun eigen studio, filmen hun eigen videoclips en zitten niet bij een label. Ze brachten al twee albums uit, maar die dateren ondertussen al van 2014 en 2015. Daarom werd het tijd om in 2019 de fans nog eens te plezieren met een nieuwe langspeler. Normaal gezien ging de plaat uitkomen rond februari of maart, maar die werd uitgesteld wegens hun Amerikaanse tour. Ze verzekerden ons dat de plaat er bijna zat aan te komen dus mogen we misschien al beginnen uitkijken naar het einde van de Europese tour begin juni.

Als voorprogramma kregen we Malena Zavala te horen. De Brits-Argentijnse zangeres kent ons landje al want exact een maand geleden speelde ze al eens in Trefpunt en dat concert konden we zeker smaken. Hier in Antwerpen was dat niet anders; haar zachte indiepop doorspekt met Argentijnse roots hielp de zaal letterlijk en figuurlijk al op te warmen voor de Canadezen van Men I Trust. Ze bracht ons een mix van meer dromerige tot dansbare Argentijnse nummers met een zomerse vibe als constante.

Hierna was het dus de beurt aan het Canadese trio, dat voor de verandering met vier op een podium stond, omdat er een drummer de band kwam vervolledigen. Beginnen deden ze met “Tailwhip”, een van hun grootste hits, waardoor ze het publiek vanaf de eerste akkoorden meekregen. De vrolijke gitaar- en basgitaarrifs klonken door de zaal zoals dat alleen bij de betere lo-fi pop kan, vraag maar aan Mac Demarco, Gus Dapperton of Clairo.

Natuurlijk kregen we ook “Norton Commander (All We Need)” te horen. De groep bracht het nummer nog geen week geleden uit; maar het werd toch al vlot meegefluisterd door het publiek. Het tempo in het nummer ligt zelfs nog wat lager dan in hun andere nummers, waardoor er al snel een rustpunt lag in de set. Dit wil niet zeggen dat het hierna moeilijker werd om het publiek mee te krijgen. Integendeel, niemand weerstond de funky gitaren en de schouders werden al snel weer losgegooid. In het midden van de set bedankte Emma, de frontvrouw, ons omdat we zo een stil en aangenaam publiek waren, dit kon ook moeilijk anders want de hele zaal stond te genieten.

Aangezien Uncle Jazz binnenkort uitgebracht wordt, werden we vanavond getrakteerd op twee onuitgebrachte nummers van het album. Het publiek onthaalde beide nummers op luid applaus, dus dat lijkt ons alleszins al snor te zitten. Het tweede nummer lijkt ons de grootste kans te hebben op hitpotentieel omdat het een makkelijk refreintje bevatte dat nog wel even door je hoofd bleef spoken. Toch klonk er op één moment wat boegeroep in de zaal, maar dat was gelukkig toen ze aankondigden dat ze aan hun laatste nummer gingen beginnen. De negatieve geluiden gingen snel liggen toen de eerste basakkoorden aangeslagen werden.

Met “Seven” hielden ze hun grootste hit voor het eind zodat ze ons met een lach huiswaarts konden sturen. Emma haar gitaarspel had hier wat weg van de betere surfrock uit vorige eeuw en naast een stijging van de temperatuur, leidde dit ook tot het spontaan losmaken van endorfines in het menselijk lichaam. Het publiek kreeg er maar niet genoeg van, wat leidde tot een bisnummer waarbij de bas nog eens optimaal benut werd en onze schouders nog een laatste maal helemaal losgeschud konden worden. Het geheim van het trio ligt in de combinatie van de prominent aanwezige bas en tegelijk ook een zachte stem die hier maar juist boven komt en toch niet verloren gaat aan de muziek.

Men I Trust zorgden bij hun eerste passage in ons land meteen voor een lokale opwarming van de aarde. Ook de lach op hun gezicht werkte aanstekelijk in combinatie met hun dromerige muziek, wat ervoor zorgt dat iedereen goedgemutst aan de werkweek kan beginnen. Als het van ons afhangt mogen ze België nog wel eens vaker aandoen.

Facebook / Instagram

Related posts
AlbumsRecensies

Zo Lief - Believe What You Believe (★★★½): Kleurrijke kennismaking

Noord-Londen is sinds kort een fijne dreampopband rijker en dat is er zelfs één met een opvallend Nederlands klinkende naam. Zo Lief…
InstagramLiveRecensies

All Time Low @ Trix (Club): Springlevende show met veel humor

Wat ooit begon als een groepje tieners die samen lawaai maakten in de kelder, groeide uit tot een van de bekendste poppunkgroepen…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

MEUTE, Men I Trust, The Blaze en meer naar Dour 2023!

Binnen exact zes maanden gaan de poorten van de festivalweide van Dour open en om de verwachtingen nog wat te laten stijgen,…

1 Comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.