Tamino @ Vorst Nationaal: Luider worden stiltes niet

Onbekend is onbemind, maar in het geval van Tamino is het eerder het tegenovergestelde: erg bekend en bemind. Tamino-Amir Moharam Fouad, oftewel Tamino, is een in Mortsel geboren Belgisch-Egyptenaar die sinds 2017 hoge toppen scheert in het Belgische muzieklandschap. Van The Barn muisstil krijgen op Rock Werchter tot samenwerken met Angèle en spelen op de grootste festivals van Europa: niets is hem nog vreemd. Het concert in Vorst Nationaal vormde het sluitstuk van zijn Every Dawn’s a Mountain Autumn Tour, genoemd naar het album dat in maart van dit jaar verscheen. Nadat hij er deze zomer al mee had getourd en in het najaar andere grootsteden had aangedaan, was het nu de beurt aan Brussel.

De eer om de avond te openen viel te beurt aan Alec Duckaert, beter bekend als Searows. De Amerikaanse singer-songwriter uit Portland begon zijn set voor een halfvolle zaal waarin het geroezemoes van pratende toeschouwers de bovenhand had. Zijn dromerige, wat etherische folk kreeg daardoor aanvankelijk weinig vat op het publiek. Toch wist Searows gaandeweg steeds meer aanwezigen te overtuigen. Naarmate de zaal voller liep, groeiden ook de aandacht en betrokkenheid. Tegen het einde werden zelfs voorzichtig wat zaklampjes bovengehaald voor een halfslachtige golf van verbondenheid. Na een halfuurtje verdween hij met een beleefde groet, en hing er één gedachte in de lucht: iedereen wachtte op Tamino.

Stipt om 21 uur verscheen de Belgisch-Egyptische muzikant ten tonele, vergezeld door zijn vierkoppige band. Na een sfeervolle instrumentale intro, verlicht door één enkele spot, zette hij zijn muzikale reis in met het vertrouwde duo “My Heroine” en “Raven” uit zijn laatste album Every Dawn’s a Mountain. Vooral de intense instrumentale uitbarstingen aan het einde van beide nummers maakten indruk. Met “The First Disciple” volgde meteen het eerste kippenvelmoment van de avond, waarna nieuwe songs als “Willow” en vooral “Sanctuary” hun plek vonden in een zorgvuldig opgebouwde set. Ten slotte stelde hij ook zijn nieuwste nummer “Sleep Talking” voor, dat meteen kon bekoren.

De show zelf bleef sober en elegant. Buiten een welgetimede rookpluim tijdens “The Flame” lag de nadruk volledig op het samenspel tussen Tamino en zijn band. Zoals de Belgisch-Egyptische artiest duidelijk zijn momenten nam om uit te halen met zijn stem, bood hij dezelfde mogelijkheid aan zijn bandleden om dit instrumentaal te doen, wat live voor een extra muzikale diepgang zorgde.

Na dit sterke begin, ging Tamino even vol op de rem staan en stuurde hij de bandleden van het podium om enkele nummers solo te brengen. Door te kiezen voor “A Drop of Blood” en “Every dawn is a mountain” maakte Tamino al snel duidelijk dat het emotionelere en ietwat melancholische deel van het concert was aangebroken. Dit was echter buiten de hitte in de zaal gerekend: De temperatuur was letterlijk gestegen, waardoor in het middenplein twee mensen flauwgevallen waren. De artiest had dit beide keren snel opgemerkt en zijn optreden stilgelegd opdat de mensen de nodige hulp konden krijgen. Zeer jammer voor de uitvoering van de twee bovengenoemde nummers, die hij allebei opnieuw moest beginnen, maar bovenal een dikke pluim voor zijn opmerkzaamheid!

Hierna schakelde hij weer een versnelling hoger. “Tummy”, “Persephone” en “Indigo Night” volgden elkaar in sneltempo op en werden telkens met een daverend applaus onthaald. Tamino vond tussen de nummers door zelfs nog tijd om het publiek “Happy Birthday” te laten zingen voor zijn jarige broer, die ook aanwezig was en even op het podium verscheen. Opvallend genoeg bleef het publiek tijdens de nummers zelf muisstil: geen luidkeelse meezingmomenten of zwierende gsm-lichtjes, maar een zaal vol mensen die liever luisterden dan deelnamen. En precies daar schuilt Tamino’s magie. Zijn muziek vraagt geen collectieve ontlading, maar nodigt uit tot verstilling. Elk nummer lijkt rechtstreeks tot de luisteraar te spreken: persoonlijk, intiem en intens. De stilte die dan valt, gevolgd door een oorverdovend applaus, vat het contrast van de avond perfect samen: ingetogen grootsheid in zijn puurste vorm. Als bisnummers kregen de fans achtereenvolgens “Habibi”, “Smile” en “Dissolve” voorgeschoteld, waarna Tamino en zijn band onder luid applaus en een staande ovatie het podium verlieten.

Het optreden in Vorst Nationaal betekende het einde van Tamino’s Every Dawn’s a Mountain Autumn Tour. Toch kan de blik nu alweer richting het voorjaar en de zomer, wanneer hij ongetwijfeld mag hopen op een plek op de affiches van de grootste festivals van ons land en ver daarbuiten.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Webisite

Setlist:

My Heroine
Raven
The First Disciple
Willow
Sanctuary
The Flame
A Drop of Blood
Every Dawn’s a Mountain
Elegy
Sleep Talking
Tummy
Persephone
w.o.t.h.
Indigo Night
Babylon

Habibi
Dissolve
Smile