© CPU – Lennert Nuyttens
Het zijn drukke tijden voor het Belgische vijftal van Oproer. Twee jaar na hun bejubelde debuut We’re All Late Tonight ligt er nu een opvolger in de rekken: The Catch. Die release wordt in december gevierd in de Ancienne Belgique – dezelfde plek waar het grote publiek destijds voor het eerst kennis maakte met de tot dan toe relatief onbekende band. Hoog tijd dus om de balans op te maken. We spreken af in Studio Chauffage in Gent, waar Oproer volop aan het repeteren is.
Twee jaar na jullie passage in de AB ligt er al een nieuw album klaar. Dat is best snel. Wat heeft die plek met jullie gedaan?
Jérôme Pringiers (toetsen): Toen hebben we laten zien dat we een show konden geven en tickets kunnen verkopen. Iedereen was daar enorm enthousiast over, inclusief wij.
Dries van der Schueren (zang): Mensen die onze muziek al luisterden, waren toen ook heel enthousiast. Na die show hadden ze door dat het serieus was en het volledige plaatje klopte.
Jérôme: Toen we daar van het podium stapten, voelden we ook meteen: we kunnen aan een tweede plaat beginnen. Een symbolisch moment. Maar het was wel een totaal ander opnameproces.
Dries: Voor ons debuut konden we nog putten uit nummers die we jarenlang samen hadden opgebouwd. Nu moesten we echt weer van nul beginnen.
Zorgde dat voor extra druk?
Jérôme: Bij het eerste album hadden we nog tijd om samen naar de Ardennen te trekken bijvoorbeeld. Er was geen haast. Nu lag de druk er wél.
Dries: Onze releaseshow in december stond al lang vast, dus het album móést ook wel klaar zijn. Tegelijk verliep het proces vlotter. Zo zijn we nu aangesloten bij een label, V2 Records. Vroeger deden we alles zelf, zoals het ophangen van posters voor shows. Nu kunnen we bepaalde zaken uit handen geven, en dat geeft ons meer ruimte om op de muziek te focussen. Er was er ook de thematiek van de plaat: die was snel duidelijk en ik voelde me daardoor veel vrijer – alles kwam echt uit mezelf.
Er zitten inderdaad veel persoonlijke thema’s in deze plaat. Het was geen makkelijke periode voor jou, Dries?
Dries: Tijdens het maakproces kwam er veel samen. Mijn mama kreeg de diagnose Alzheimer. Maar het was sowieso een uitdagende periode voor de hele band. We moesten op zoek naar een nieuwe balans. The Catch gaat daar ook over: je hebt verschillende pistes in het leven, maar waar zit het addertje onder het gras? Waar smijt je je volledig voor?
Veel melodieën op The Catch klinken dan weer heel positief. Een bewuste keuze?
Jérôme: Ik schreef veel melodieën in een periode waarin ik me hoopvol voelde. Dat hoor je echt in de nummers. De zwaardere teksten contrasteren daar soms fel mee.
Dries: Dat tegengewicht had ik nodig. Mijn mama werd ziek, er waren sterfgevallen in de familie… Maar de positieve energie vanuit de band hielp enorm. En in de teksten kon ik ook verwerken wat me bezighield.
Beginnen jullie altijd vanuit een melodie?
Jérôme: Bijna altijd, ja. Ik schrijf die vaak vanuit een soort brabbeltaal, met heel banale klanken.
Dries: En dat is inspirerend. Vanuit jouw klanken bouw ik mijn verhaal op.
Tijl De Vis (gitaar): Dat is vaak een puzzel: laat je het nummer melodieus perfect klinken of laat je vooral het verhaal van a tot b kloppen? Bij de vorige plaat was dat soms zoeken, maar nu zit die balans goed.
De balans is één ding, is het ook moeilijk om in te schatten of een nummer live zal werken?
Dries: We waren destijds het voorprogramma van Fantastic Negrito en tijdens de soundchecks speelden we toen vaak demo’s die we in de tourbous in elkaar staken. Zo hadden we meteen een heel goed en kritisch livepubliek: die band zelf. Toen zijn echt ideeën gevallen of blijven staan. Er zijn nummers op de plaat die daar vorm kregen.
Jérôme: Onlangs speelden we op een showcasefestival in Zweden (Live at Heart, red.). Ook daar stonden veel nieuwe nummers op de setlist. Dat was een leerrijke ervaring, want je hebt maar een halfuur waarin alles meteen goed moet zitten.
Tijl: Het was ook fijn om weer eens back to basics te gaan. Gewoon het podium op en spelen.
Dries: En het publiek daar is niet bevooroordeeld. Je krijgt een échte reactie op je nieuwe songs. Dat is heel waardevol.
Optreden in Zweden klinkt beloftevol. Hebben jullie ambities om internationaal door te breken?
Dries: Absoluut. Dat is altijd al de insteek geweest. De vraag is niet of, maar wanneer (lacht). We hebben er al van mogen proeven en doen dat gewoon te graag. Tijdens het reizen zijn we ook gewoon vijf kameraden.
Terug naar het album: dat klinkt muzikaal rijker dan jullie debuut. Binnen één nummer gebeurt er vaak heel veel.
Jérôme: We waren dan ook veel meer op ons gemak. We kenden de studio al en wisten hoe we elk nummer wilden aanpakken.
Tijl: We waren ook beter voorbereid. We wisten wat er op het album móést staan, dus hadden we meer vrijheid om all the way te gaan.
Jérôme: Op “In Royal Blue” hoor je dat goed. We gaven onszelf carte blanche voor dat nummer. We wisten dat het geen single zou worden, dus waarom niet? En we hadden gewoon zin in een lange outro (lacht).
“Was It Worth A War” is in dat opzicht een nog vreemdere eend in de bijt.
Jérôme: Dat begon als een drumsolo van Robbe. We hadden het nog nooit live gespeeld en begonnen er verschillende demo’s mee te maken. Ik ben er dan ook op beginnen schreeuwen – pure brabbeltaal. Dat staat nog steeds op de plaat.
Dries: Ik hoop dat luisteraars dat proberen ontcijferen (lacht).
Over ontcijferen gesproken: “I Think Your Mother Wants Me Dead” doet me afvragen of je wel zo’n goede schoonzoon bent, Dries?
Dries: Het nummer gaat over iemand die iets slechts heeft gedaan en weet dat er daardoor veel beroering zal ontstaan. Vanuit de gedachte: ‘ze gaan allemaal kwaad zijn en zich tegen me keren’. Ik zie dan altijd een razende schoonmoeder voor me bij dat idee – vandaar de titel. Voor alle duidelijkheid: zelf heb ik een fantastische schoonmoeder.
“You’re Too Much” is dan weer een pareltje dat jullie al langer live spelen?
Jérôme: Klopt, we hebben dat nummer vorig jaar ook op Boomtown gespeeld. Het is ontstaan uit iets wat we ooit in de Ardennen hebben geschreven, in 2019. Iets dance-achtig, dat we vertraagd hebben.
Dries: Die song voelt heel vertrouwd en heeft al zoveel versies gekend. Ik kijk er altijd naar uit om hem live te spelen.
Jérôme: En bij elke versie kwam er iets bij, waardoor het geheel nog beter klopte.
“Say It Out Loud” is een van de opmerkelijkste nummers op de plaat, met een heel nachtelijke en broeierige sfeer. Hoe is dat nummer ontstaan?
Jérôme: Toen ik die melodie voorstelde, zei de rest meteen: dit klinkt het meest internationaal van alles wat je ooit schreef. Dus dan moesten we daar wel verder op bouwen (lacht).
Dries: Dat is trouwens de tekst waar ik het langst aan werkte. Het verhaal zat al lang in mijn hoofd: een conflict tussen twee geliefden, een pleidooi voor open communicatie. Maar ik wilde ook echt spelen met beeldspraak, en dat bleek lastiger dan gedacht. Pas in de laatste maanden van het opnameproces viel alles plots op z’n plaats.
Jullie zijn ook sterk bezig met jullie fanbase. Zo gingen jullie even geleden brunchen met een fan.
Dries: Mensen die ons steunen, daar hechten we veel belang aan. Dan wil je ook iets terugdoen. En wat is persoonlijker dan samen brunchen? De winnaar mocht kiezen wie hij meenam. Door een glitch kon hij meerdere bandleden aanduiden – het werd een brunch met drie (lacht).
Om af te sluiten met een knaller: op 6 december zetten jullie de AB opnieuw op stelten. Wat mag het publiek verwachten?
Jérôme: We denken eraan om de plaat integraal te spelen. We zijn van alle nummers even tevreden. En er komen ook verrassingen, waar we nog niet te veel over willen verklappen. Het zal sowieso een andere indruk geven.
Tijl: We trekken het breder. Show- en productioneelgewijs wordt dit de overtreffende trap.
Jérôme: Op een bepaald moment wisselen we allemaal van instrument (lacht).
Veel succes nog mannen!
The Catch is nu uit bij V2 Records. Oproer stelt het album live voor in de AB op 6 december. Er zijn nog tickets verkrijgbaar.
Facebook / Instagram / Website
