Graspop Metal Meeting 2025 (Festivaldag 1): Lopen voor je leven

Wat een contrast ten opzichte van vorig jaar. Geen regenbui en geen modder, maar wel een stralende zon en een prachtige grasweide. De weergoden waren het Graspop-publiek dan toch eens goed gezind en zorgden zo voor een nog fijnere ervaring. Het mooie weer zorgde al vroeg op de dag voor een uitgelaten sfeer en een gevoel van eensgezindheid. Dat voelden we zowat bij elke band die we gisteren aan het werk zagen. In de avond was het al Iron Maiden dat de klok sloeg, al zagen we eerder op de dag ook bands als Psychonaut, Deafheaven, Trash Boat, LANDMVRKS en Orbit Culture een goede beurt maken. En of de horens gisteren blonken.

Psychonaut @ Marquee

Het is best straf dat het zo lang heeft geduurd: de Graspop-ontgroening van Psychonaut. In België en inmiddels ook omstreken is de band best al een tijdje een gevestigde waarde in metalkringen, en met een nieuw album in het najaar kon een eerste acte de presence in Dessel niet uitblijven. Als opener van een tot de nok gevulde Marquee haalden de leden meteen het zware geschut boven en overtuigden ze vanaf de eerste minuut met een compacte set die piekte op de juiste momenten. De kersverse single “Endless Currents” hadden ze voorbehouden voor het laatste derde van de show en die werd vrijwel meteen goed onthaald door Graspop. Stefan De Graef haalde het betere snaarwerk boven, terwijl het publiek de handen op elkaar liet gaan in de brug naar de absolute catharsis van het nummer. De logische afsluiter vormde uiteindelijk “The Fall of Consciousness”. De gitaarlijn van het nummer werd gretig meegezongen en was het levende bewijs dat de Mechelse band al veel eerder op Graspop had moeten staan. Psychonaut waakte in alles over de juiste balans tussen melodieus, gretig en vernuftigheid, en maakte zo een zeer sterke beurt in Dessel.

Op zondag 16 november stelt Psychonaut hun nieuw album World Maker voor in de Ancienne Belgique in Brussel.

Deafheaven @ Metal Dome

Hoewel het festival nog maar net van start was gegaan, stond er meteen een band van formaat te popelen om de Metal Dome officieel te openen. Deafheaven is namelijk geen kleine naam en legde de lat al snel hoog voor de rest van deze eerste festivaldag. Stipt om twaalf uur gaven de Amerikanen een krachtig startschot voor deze zomerse editie. Terwijl de temperaturen buiten de tent opliepen, leek frontman George Clarke de zon ook naar binnen te slepen. Zijn zelfverzekerde poses en aandringende gebaren tot beweging waren naadloos verweven met de geluidsmuur die zijn bandgenoten zorgvuldig opbouwden. De ingetogen passages werden opgespaard tot het einde, maar Deafheaven wist perfect dat het op een meerdaags metalfestival stond. De opbouw naar een sonische uitbarsting was noodzakelijk en werd nauwkeurig uitgevoerd. Af en toe raakten de drum- en gitaarlijnen wat verloren in de mix, maar de eerste headbangende hoofden en een prille moshpit brachten een vertrouwd beeld terug na een jaar afwezigheid. Deafheaven had geen zon nodig om te stralen. Versterkers, vurige visuals en zweet volstonden ruimschoots.

Deafheaven speelt volgende week op 23 juni in De Helling en op 28 juni op Jera On Air.

Fleshwater @ Jupiler Stage

Niet alleen op vrijdag de dertiende kan je een slechte dag hebben. Fleshwater heeft daar de perikelen gisteren in levende lijve mogen ondervinden. Alles begon bij het te laat arriveren van de band en dier materiaal, waardoor ze nog volop in de opbouw zat toen ze er eigenlijk al aan moest beginnen. Na ruim twintig minuten opbouwen en soundchecken kon de groep uit Boston dan toch beginnen, alleen was dat toch maar op halve sterkte. Het geluid klonk zompig, de stem van Marisha Shirar kwam er niet door en zo bloedde de set van Fleshwater in korte tijd volledig dood. Het vijftal probeerde het wel en speelde met grootste moves, maar toch was dat niet voldoende om de nummers uit de verf te laten komen voor een tamelijk lege Jupiler Stage. Fleshwater was zo noch flesh noch vis op Graspop.

Warkings @ North Stage

Het had zo de naam kunnen zijn van alweer een afkooksel van World of Warcraft, maar Warkings is wel degelijk een band. De vier leden kruipen elk in de huid van een personage: The Tribune, The Crusader, The Viking en The Spartan. Het genre? Dat kon bijna niet anders dan powermetal zijn. En zelfs zo vroeg op de dag gooide deze strijdlustige bende alles in de strijd om het publiek wakker te schudden. De decorstukken en kostuums prikkelden de verbeelding, alsof Maximus uit Gladiator zélf de Germaanse stammen zou komen bevechten. De zoete melodieën en dreunende drums sloten naadloos aan bij de bombastische stijl van Sabaton en Powerwolf. Het refrein van “Fight” klonk zelfs verdacht veel als dat van “Armata Strigoi”. Met de verschijning van tovenares Morgana Le Fay kwam er niet alleen visuele flair bij, maar ook een vocaal tegengewicht voor de anders wat karikaturale spierballenmetal. De vuisten gingen massaal de lucht in bij “Armageddon” en in het publiek was het een dappere schildmaagd die al crowdsurfend de show stal met een opblaasbare cockring. Het soort taferelen dat je alleen op Graspop ziet, waar zelfs een jongetje op het podium het toekomstbeeld van de band leek te verpersoonlijken. Warkings bracht een portie powermetal die tegelijk overdreven, vermakelijk en verrassend toegankelijk was voor iedereen.

Warkings is op 13 februari volgend jaar support van Visions of Atlantis in 013.

Signs of the Swarm @ Marquee

Ook voor Signs of the Swarm was het de eerste keer dat het op Graspop stond. De Amerikaanse deathcoreformatie is doorgaans iets kleinere tenten en zalen gewoon, al was daar toch bitterweinig van aan te merken. In een aardig tempo sleurde het Graspop mee in zijn brute geluidsmuur en toonde het de juiste instincten om de Marquee te kunnen omverblazen. De pits die David Simonich vroeg, kregen niet altijd gehoor, maar de handwave tot achter in de tent kreeg hij dan toch voor elkaar. Tussen heel wat eigen materiaal, oude en zelfs onuitgebrachte nummers, was er ook ruimte gelaten voor een cover. Rob Zombies “Dracula” toonde goede impulsen, maar Signs of the Swarm scoorde nadien nog iets meer met het nog onuitgebrachte “Sarkazin”. De Amerikanen verloren naar het einde toe wel wat aan spanning, ook al bleven ze aan een rotvaart verder spelen. Mits wat meer variatie had Signs of the Swarm nog meer punten bij het publiek kunnen sprokkelen.

Op vrijdag 27 juni staat Signs of the Swarm op het Nederlandse festival Jera On Air.

LANDMVRKS @ South Stage

Eind april maakte LANDMVRKS indruk met zijn nieuwe album The Darkest Place I’ve Ever Been. Aan de hand van voor velen herkenbare thema’s, zoals mentale gezondheid, manifesteerde de groep uit het zuiden van Frankrijk zich des te meer en zorgde ze zo voor een frisse wind in de metalcore. Dat de band echter meer dan alleen metalcore was, toonde ze op impactvolle wijze op de South Stage van Graspop. Sinds haar laatste passage op het festival, nog maar een kleine twee jaar geleden, heeft de formatie grote stappen gezet. De manier van spelen is nog meer zelfverzekerd en de speelwijze is nog leuker geworden. “Blistering” was de soundtrack voor tientallen crowdsurfers, “Visage” liet ons kennismaken met de Franse rapkant en “Suffocate” barste op knappe wijze open. LANDMVRKS is gemaakt voor podia van een dergelijk formaat!

Op vrijdag 5 december staat LANDMVRKS in de Ancienne Belgique in Brussel met Underoath, Pain of Truth en Split Chain in het voorprogramma.

Trash Boat @ Jupiler Stage

Het hoeft op Graspop niet altijd rauw en bruut te zijn. Er is ook ruimte voor speelse melancholie, en dat is precies wat Trash Boat al bijna vijftien jaar met overtuiging brengt. Toch kwamen de Britten in de toegekende drie kwartier vooral om stevig te knallen. Frontman Tobi Duncan maakte zich geen zorgen over wie de muziek al kende. Er moest en zou bewogen worden. Door de nevelmachines aan weerszijden van de Jupiler Stage bleef het net draaglijk qua hitte. En zodra de groove naar een meer hardcoregevoel opschoof, nam ook de energie in het publiek toe. Een kleine moshpit ontstond spontaan, alsof de vonk gewoon even tijd nodig had. Het nummer “Filthy” deed zijn naam eer aan en ontketende de eerste echte uitbarsting. De forse laag nu-metal waarbij leadgitarist Ryan Hyslop ook vocaal meedeed, maakte het helemaal af. Uiteindelijk speelde Trash Boat een veelzijdige en strakke set die deed verlangen naar een volgende clubshow.

Death Angel @ Marquee

Meer oldschool dan Death Angel werd het gisteren niet. Recht uit de Bay Area blijven deze thrashers al decennialang de ongekroonde koningen van de underground thrashmetalscene. Toen grunge terrein won, ging de band even op pauze, maar sinds het begin van de jaren 2000 zijn Mark Osegueda en co weer onvermoeibaar actief. De Marquee liep dan ook gestaag vol met fans die simpelweg zin hadden in een uur compromisloze riffs. Het tempo lag onafgebroken hoog en was net zo strak als de sobere backdrop met het puntige logo. Osegueda gaf toe dat de verzengende hitte de interactie wat temperde, maar met zijn bindteksten en aanstekelijk enthousiasme kreeg hij toch iedereen mee. Rode lichten tijdens “I Came for Blood” en gifgroene flitsen bij “The Moth” zorgden net voor genoeg afwisseling om het visueel interessant te houden. Death Angel bewees nog maar eens dat je geen spektakel nodig hebt om een tent te laten sudderen tot die uiteindelijk in lichterlaaie staat.

Charlotte Wessels @ Metal Dome

Na een dispuut met een bandlid koos Charlotte Wessels voor een solo-avontuur. Als voormalige frontzangeres van Delain had de Nederlandse al een behoorlijke reputatie opgebouwd. Ondertussen is ze drie albums verder en heeft ze getoond dat ze het ook op eigen houtje kan. In de Metal Dome viel in eerste instantie vooral haar bloemrijke statief op. “Chasing Sunsets” kon als opener een aantal harten veroveren. Haar stem moest er wel nog een beetje doorkomen, al was dat na een tiental minuten wel het geval. Haar band speelde solide en mocht hier en daar eens wat gitaren laten gieren. Charlotte Wessels was voor sommigen misschien wat braafjes, maar de liefhebbers van het meer symfonische gedeelte van metal zullen haar set ongetwijfeld tof gevonden hebben.

Op zondag 18 januari staat Charlotte Wessels in Vorst Nationaal in Brussel als voorprogramma van Epica en Amaranthe.

Motionless in White @ South Stage

Chris Motionless was gisteren ziek, althans dat verklapte hij voor hij met zijn band Motionless in White het laatste nummer inzette. In alle eerlijkheid; het was er op vocaal vlak amper aan het merken. In enkele jaren tijd is de groep ‘vampiers’ kunnen evolueren tot een mainstageband die het plein vol laat lopen en waarbij een horde mensen de nummers woord voor woord kunnen meezingen. Op Pukkelpop moest de band afgelopen zomer nog zwoegen en sleuren om de sfeer aan de praat te krijgen, terwijl het gisteren op Graspop toch allemaal net iets gemakkelijker ging. De sfeer was bij opener “Disguise” uitstekend en bereikte via “Slaughterhouse” en “Scoring the End of the World” een uitgelaten ambiance. Het ontbreken van “Another Life”, nota bene het populairste nummer van de groep, viel dan nog niet eens op. Motionless in White stond op zijn plaats onder een aangename namiddagzon.

Op zaterdag 28 februari speelt Motionless in White in Vorst Nationaal in Brussel.

SOEN @ Marquee

Vooraleer Opeth morgen de Marquee afsluit en Dream Theater vanavond zijn lange afwezigheid in Dessel op het hoofdpodium goedmaakt, is SOEN het ideale voorgerecht voor progfans. De Zweedse band kwam al snel in de schijnwerpers te staan toen drummer Martin Lopez Opeth verliet en zijn adresboekje begon te bellen. De belangstelling voor deze groep was dan ook relatief groot, en daar had de set-opbouw zeker iets mee te maken. Het geluid van onweer en regen op tape zorgde immers voor een trage aanloop. Eens “Sincere” werd ingezet, volgde gaandeweg ook de verfrissing. De band speelde heavy, maar Joel Ekelöfs melodieuze stemgeluid voelde als een warm dekentje in een heldere nacht. Hijzelf leek het in zijn zwarte gewaad alvast niet warm te hebben. Hoe dan ook was het bij SOEN evenzeer genieten van ingetogener werk dat zich niet hoefde te bewijzen met brute kracht. Songs als “Martyrs” en “Lotus” dreven op lang uitgesponnen composities, gedragen door een ritmesectie die subtiel de storm aanstuurde. Hier geen moshpits of walls of death, maar gesloten ogen, wiegende lichamen en een collectieve onderdompeling.

Op donderdag 2 oktober staat SOEN in Trix in Antwerpen op Ultima Ratio Fest.

Alestorm @ North Stage

Waar is dat feestje? Bij Alestorm was dat feestje! Aan de North Stage werden de zeilen gehitst en koers gezet naar de Kempen om er het piratenfuifje van het jaar te geven. De drie opblaasbare eenden zagen namelijk hoe hun Schotse eigenaars een uur lang de massa onderhielden met nummers over piraten, zuipen, katers en Mexico. Van links naar rechts, van voor tot achter zagen we de uitbundigheid zelve zich meester maken over de weide. “Pirate Metal Drinking Crew” was vrij vroeg het perfecte excuus om nog een nieuw pintje te gaan halen aan de toog en met je nieuwe vrienden te proosten op een fantastisch weekend. Met die nieuwe vrienden kon je dan weer roeien tot je erbij neerviel op de tonen van “Over the Seas”. Apetrots herinnerden de Schotten de Graspoppers eraan dat ze een paar uur later een nieuw album zouden uitbrengen, al had dat toch iets meer van een ludieke Taio Cruz-cover. Eend goed, al goed!

Paradise Lost @ Marquee 

En toen viel de stilte… Wanneer Nick Holmes met zijn Paradise Lost verschijnt, heerst er steevast duisternis. Er wordt soms smalend gedaan over ‘alweer Iron Maiden’, maar hetzelfde geldt voor deze meesters die zich inmiddels voor de negende keer aandienden. Kwaliteit kent immers geen grenzen. De pioniers van de gothicmetal werden dan ook met open armen ontvangen door het Graspop-publiek. Holmes had er duidelijk zin in om zijn tristesse met diepe stem in onze oren te nestelen. De trage gitaar- en synthpartijen lieten de mensen in de tent precies op het ritme headbangen. Nummers als “No Hope in Sight” en “Faith Divides Us, Death Unites Us” zouden in de gewone wereld mensen een krop in de keel bezorgen. Hier volgden daarentegen euforie, handgeklap en duivelshoorns in de lucht. De set dreef op een fragiel evenwicht tussen melancholie en macht. Paradise Lost zat duidelijk weer in tourmodus en met zoveel jaren ervaring en een ingespeelde setlist kon er weinig misgaan. Dessel was bekend terrein, waardoor de wisselwerking met het publiek natuurlijk aanvoelde, als een langzame golf van herkenning en appreciatie.

Paradise Lost speelt deze zomer op 15 augustus op Dynamo Metalfest, en in het najaar in Pandora (5 november) en Trix (6 november).

Dream Theater @ South Stage

Na zestien jaar afwezigheid is het de organisatie eindelijk opnieuw gelukt om Dream Theater naar het festival te halen. Het vijftal staat al veertig jaar alleen aan de top van de progressieve metal en gaf doorgaans de voorkeur aan concertzalen boven openluchtpodia. Gezien hun audiofiele reputatie waren we dan ook bijzonder benieuwd hoe de Amerikanen het hoofdpodium zouden inpalmen. Aan de massale opkomst te zien waren duizenden metalfans alvast klaar voor de muzikale capriolen van vooral John Petrucci en Mike Portnoy, die hun lange instrumentale passages met volle overgave brachten. Op de momenten dat James LaBrie zijn stem liet rusten, namen de instrumenten overtuigend het voortouw. Met zijn eeuwige zonnebril en lange manen paste het frontmangegeven hem bovendien uitstekend in deze setting.

Op de grote schermen oogde het allemaal indrukwekkend, al begon het geheel na verloop van tijd meer op een technische demonstratie dan op een concert te lijken. Toch wist LaBrie het publiek opnieuw bij de les te houden door het actief te betrekken en ritmisch mee te laten klappen. In deze vijfenzeventig minuten viel geen seconde te verspillen. Dream Theater verwerkte moeiteloos veertig jaar muziek in zijn set, inclusief subtiele verwijzingen naar klassiekers als “Wish You Were Here” van Pink Floyd en “Wherever I May Roam” van Metallica, die smaakvol versmolten met het eigen “Peruvian Skies”. De Amerikanen speelden geen set voor toevallige voorbijgangers, maar voor de echte liefhebbers, en die kwamen ruimschoots aan hun trekken.

Julie Christmas @ Metal Dome

Het optreden van Julie Christmas was, wel euhm, een belevenis. Al bij haar opkomst konden we afleiden dat dit geen doordeweeks concert zou worden. Een Björk-achtig masker was een opvallende blikvanger waar toch heel wat mensen verbaasd naar opkeken. Zouden we hier van die dromerige en zweverige toestanden krijgen? Het antwoord gaf Julie Christmas in hoogsteigen persoon door haar keel voor het eerst open te gooien. De Amerikaanse leek tijdens heel het optreden in haar eigen wereld rond te dwalen en daar nam ze ons als publiek al dan niet onbewust in mee. Muzikaal maakte het optreden ook verschillende sprongen; we gingen van blackgaze naar sludge metal en zelfs flarden post-hardcore. Haar vierkoppige band had heel wat werk om die verschillende genres samen te brengen in een geheel, maar verloor zich naar het einde mee in het eigenzinnige universum van de artieste. Julie Christmas heeft zeker haar eigenheid en mag die ook graag behouden, maar iets meer lijn in haar optreden zou al wonderen doen.

Yellowcard @ Jupiler Stage

Yellowcard werd als een van de laatste namen aan de line-up van Graspop toegevoegd, maar het leek wel alsof het publiek daar meer dan klaar voor was. De Jupiler Stage was namelijk al goed gevuld voor de Amerikanen. Na een intro van meer dan vijf minuten trapte de band af met het energieke “Way Away” en zo was het hek meteen van de dam. Yellowcard zou hier een set spelen vol hits, maar wilde ook niet vergeten dat er in oktober een nieuw album aankomt. Zo kreeg Graspop de eer om “honestly i” voor het eerst live te horen en dat klonk extreem strak. Het was duidelijk dat Yellowcard de kaart van de energie had getrokken. Verder waren songs als “Breathing” en “Lights And Sounds” uitstekende meezingers, om dan uiteindelijk te eindigen met “Only One” en natuurlijk “Ocean Avenue” – perfect om nog eens alle longen uit het lijf te zingen. In dat kleine uurtje had Yellowcard met zijn eerste show in enkele maanden weer getoond dat het nog steeds even strak klinkt als twintig jaar geleden.

Orbit Culture @ Marquee

Voor een band die de dood boven het leven verkiest, was het gisteren toch aardig druk in de Marquee. Van een kerkhofsfeer was er bij Orbit Culture geen sprake, integendeel; Graspop had de nekspieren goed gemasseerd en headbangde duchtig mee op de death metal uit Zweden. Het metier spatte er direct van af, maar dat stond het spelplezier gelukkig niet in de weg. Niklas Karlsson was opgetogen nog eens in België te kunnen spelen en liet ook meermaals kennen dat Graspop een van zijn favoriete plekken ter wereld is. Het leest misschien wat platjes, maar je zag dat de frontman echt meende wat hij zei. De controverse over de ‘softere’ sound van het recentere materiaal van de band kunnen de non-believers ook rustig aan in de prullenmand gooien, want Orbit Culture speelde gewoon zonder te verpinken met kracht en venijn. Het publiek riep tien minuten voor einde al naar meer, en kreeg dat niet toevallig in de vorm van een moordend “Vultures of North”. Voor wie de vijftig minuten nog altijd te weinig waren, hebben we goed nieuws, want Orbit Culture stelt Death Above Life dit najaar voor in Trix.

Op vrijdag 4 november staat Orbit Culture in Trix in Antwerpen.

Epica @ North Stage

Omdat de leden onze noorderburen zijn, wordt Epica soms kleiner ingeschat dan het werkelijk is. Vooral in vergelijking met Within Temptation, dat internationaal vaker in de schijnwerpers staat. Toch hoeft de band rond Simone Simons zich wereldwijd helemaal niet te verstoppen. Epica heeft een toegewijde fanbasis in alle uithoeken van de wereld, en dat vertaalt zich in indrukwekkende streamingcijfers en aanhoudende verkoopsuccessen. De kans om het podium te betreden vlak voor Iron Maiden werd met volle overtuiging aangegrepen. De band zette alles op alles om het publiek aan beide kanten van het terrein te imponeren.

Alsof de hitte nog niet hoog genoeg opliep, werden tijdens “The Last Crusade” en “Fight to Survive” metershoge vlammen de lucht in gejaagd, wat de nummers een extra dosis kracht en spektakel gaf. Simons toonde zich van haar meest indrukwekkende kant. Ze haalde moeiteloos haar hoge noten, terwijl ze zich sierlijk over het podium bewoog en de microfoon dicht tegen haar lippen hield. Haar uitstraling was even krachtig als haar stem. Veel nummers leken echter qua opbouw en sfeer wat op elkaar, al deed dat niets af aan de energie en de betrokkenheid van het publiek. De constante dynamiek en het vakmanschap van de band hielden de show levendig van begin tot eind.

Op zondag 18 januari staat Epica samen met Amaranthe en Charlotte Wessels in Vorst Nationaal in Brussel.

Perturbator @ Metal Dome

Metal zonder gitaren? Zijn ze helemaal zot geworden in Frankrijk? Het antwoord luidt al enkele jaren volmondig ‘nee’ dankzij Perturbator. Als een unicum in de scene brengt het duo synthwave met een metalattitude om U tegen te zeggen. Eerdere passages in Dessel van Perturbator hadden klaarblijkelijk indruk gemaakt, want de Metal Dome stond vrij goed gevuld, ondanks stevige concurrentie van een avondmaal en Epica. In de tent kwamen de muziek en de visuals in elk geval goed tot hun recht. Op de uiterste schermen kon je het actiewerk op de synths en de drums van dichtbij volgen. Extra lichtelementen en knap beeldwerk op het grote scherm achteraan het podium duwden je als luisteraar des te meer met de neus op de feiten. Het publiek luisterde vooral aandachtig en geconcentreerd, en kon deze verfrissing kort voor de headliners best goed pruimen.

Op donderdag 27 november beklimt Perturbator het podium van de Ancienne Belgique in Brussel.

Powerwolf @ North Stage

Op papier is na Iron Maiden optreden geen gemakkelijke opgave, al was Powerwolf wel klaar voor deze ‘ondankbare’ taak. Met een kleine vertraging, verschuldigd door het uitlopen van Iron Maiden, begonnen de Duisters vrijwel meteen na het laatste geluidssignaal van de South Stage. De wolven hielden ze niet lang aan het lijntje, want met “Bless ‘em With the Blade” en “Intense & Iron” staken ze het vuurwerk direct af. Hun gevoel voor theatraliteit werkte gisteren best goed voor het uur dat ze moesten spelen, al merkte je wel dat ze hun bindteksten tijdens elk nummer herkauwden. Het hoort gewoon bij de verhaallijn van Attila Dorn en co.

Met vuurspuwende orgels, religieuze kenmerken, vuurwerpers en extra schermen had de band voldoende show bij om de inhoud te verpakken met een groot strikje. Het plein hield ze daarmee moeiteloos geboeid en metalmis ging naar het einde toe nog wat meer ‘over the top’. “Blood for Flood” en “We Drink Your Blood” waren hymnes die ver over de weide heen op handen werden gedragen, en ook bij slotstuk “Werewolves of Armenia” pakte de mayonaise zoals Jeroen Meus het graag zou hebben. De promotie van Powerwolf tot de hoogste regionen van de affiche was meer dan verdiend, en daarmee heeft Graspop dat ‘verse’ bloed voor de komende jaren alweer verzekerd.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Onze recensie van Iron Maiden lees je hier.

Deze recensies werden geschreven door Cédric Ista en Simon Meyer-Horn.