© CPU – Joost Van Hoey
Na zeven Graspop-passages, waarvan het zes keer de affiche kopte, behoort Slipknot tot het selecte kransje van acts die het festival jaarlijks doet groeien. Ondanks dat de gemaskerde band live zelden teleurstelt, rommelt er van alles. Vlak voor de huidige zomertournee kondigde de groep botweg aan dat Craig Jones alias Pinhead, The Silent One of #5 het madenest verlaat. Ouderdomsdeken Shawn ‘Clown’ Crahan liet wijselijk verstek om voor zijn zieke vrouw te zorgen. Het nieuwe album The End, So Far droeg reeds een dubbele boodschap met zich mee. We draaien niet mee in de eindeloze geruchtenmolen, maar dat Slipknot even achter slot en grendel gaat, is een zekerheid. Corey Taylor is al even bezig aan zijn solocarrière.
Dat de groep abrupt met twee anonieme leden het podium betrad, gaf ons het gevoel dat zelfs binnen een unicum als Slipknot iedereen vervangbaar is. De geheimhouding waarmee de Amerikanen zo prat op gingen, werd daardoor even verwaarloosbaar als Tommy Thayer en Eric Singer bij Kiss. Dat kon het publiek alleszins geen ene moer schelen. De vijftigduizend ‘maggots’ stonden stijf van de spanning te kijken naar de podiumhoge bandvlag, om erna anderhalf uur lang al hun slijmen uit te spuwen of te zweten. Corey ‘motherfucking’ Taylor oogde met zijn opgestoken krulharen stukken woester en dus ook levendiger. Los van alle interne strubbelingen komt Slipknot nooit langs om melig te doen. Eenmaal de maskers vastgeklikt zijn aan het voorgezicht, verandert elk lid in een losgeslagen psychopaat. De begintonen van “The Blister Exists” waren een poosje één modderbrei, maar de toon naar de zoveelste memorabele Graspop-headlineshow was reeds gezet.
© CPU – Joost Van Hoey
Betreft de podiumelementen was er niet radicaal veel veranderd met de show van Pukkelpop vorig jaar. Wegens Clowns afwezigheid was het volstrekt nutteloos om opnieuw twee verhogen te laten plaatsen. Taylor repte geen woord over Craig Jones’ vertrek, terwijl hij Clowns geest tweemaal opriep. Muzikaal gezien is de man niet de persoon van de meest virtuoze uitspattingen, tenzij je de klank van baseballbats op stalen vaten melodieus vindt. Qua visibiliteit en creatieve beslissingen is hij daarentegen ondenkbaar in Slipknots horrorcircus. Doorheen de set waren de bekendste, primitieve tracks uit het zelfgetitelde debuut de hete hangijzers. Mindere goden scandeerden dit weekend om te feesten zoals in 1999, bij Slipknot doemden de beelden op van Woodstock 99’s afterburner. Toch werden de fans getrakteerd op het semi-melancholische “Yen”. Het collectief hoefde niet telkens schreeuwlelijke kreten te slaken om de South Stage in lichterlaaie te zetten.
Voorts was Satan van de partij bij “The Devil in I”. Vanaf dan werden namelijk alle pyroknoppen volledig opengedraaid. De poppen gingen pas echt aan het dansen toen Taylor bij “The Heretic Anthem” de eenvoudige rekensom van 555 naar 666 liet oplossen door alle toeschouwers. De opgestoken vuisten en devilhorns waren niet meer waarneembaar in één oogoppervlak. De frontman merkte aan de hand van de vorige Graspop-shows schamper op dat Slipknot niet meer van de jongste is. Niettemin werd de show niet nodeloos uitgerekt of voorzien van cliché opvulmomenten à la drumsolo’s of een oppervlakkige peptalk. Scratchkoning Sid Wilson mocht eventjes spelen als buikspreker, maar daar bleef het dan ook bij.
© CPU – Joost Van Hoey
Het publiek blijft evenwel de belangrijkste schakelaar tussen groot zijn en groot overkomen. Slipknot kon op beide oren slapen. Diegene die nu nog bij hoog en laag beweert dat de band uit Iowa te commercieel is, wijkt beter uit naar een ander metalfestival of had dat allang moeten doen. Al sinds de eerste headlineshow van 2005 zit Slipknot op een eenzame berg van brutaliteit en het produceren van beklijvende songs. Drummer Jay Weinberg is intussen ook een vaste rots in de branding. Zeker bij “Purity” was Weinberg de mechanische ruggengraat die iedereen met verstomming sloeg. Zijn drumkunsten waren geen onaangename verrassing.
Ten slotte heeft Slipknot geen traditie in het coveren van andermans werk of andere trucs om de setlist inhoudelijk te vergroten. Wanneer we even naar onze klok keken, was het al één uur ’s nachts. “People = Shit” volgde weldra, waardoor we beseften dat het nu of nooit was om tot het uiterste gaatje te gaan. Niet de Brabançonne, maar “Surfacing” was in Dessel het nationale volkslied en werd strak opgevolgd door “Duality”. Zodra de kenmerkende sirenes van “Spit It Out” en de drums werden ingezet, barstte de menigte los in een orgie van headbangen en moshpits. Het klassieke ‘jumpdafuckup’-moment werd zodanig verlengd tot ieders achillespezen pijnlijk begonnen te knellen. In het geval van Slipknot was pijn meer dan fijn. Dat wederom duizenden mensen zulke geschiftheid gewillig ondergingen, getuigde van poppend champagnevoetbal.
Alle recensies van Graspop Metal Meeting 2023 lees je hier.
Facebook / Instagram / Website
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
The Blister Exists
The Dying Song (Time to Sing)
Liberate
Yen
Psychosocial
The Devil in I
The Heretic Anthem
Eyeless
Wait and Bleed
Unsainted
Snuff
Purity
People = Shit
Surfacing
Duality
Spit It Out
