Tate McRae @ Sportpaleis: Perfectie in beweging

Het gaat goed in popland anno 2025 en dat zullen we geweten hebben. Er lijken haast geen grenzen te zijn aan de populariteit van de Canadese Tate McRae, getuige het tempo waaraan de tickets voor haar concert in het Sportpaleis over de digitale toonbank gingen. Enkele jaren geleden moest ze nog genoegen nemen met een uitverkochte Trix, maar ondertussen blijkt ook de grootste concertzaal van ons land een maatje te klein. So Close To What, haar derde studioalbum, bracht een verzameling sensuele, aanstekelijke popliedjes, waarmee McRae zich zelfverzekerder dan ooit toonde. Het belooft dus een wervelende avond te worden vol hits en strakke choreografieën.

De Nieuw-Zeelandse BENEE werd in een klap razend bekend door haar “Supalonely” dat vooral op het videoplatform TikTok op heel wat respons kon rekenen. Een bijbehorend dansje gaf het nummer nog een extra boost en zo was de carrière van de twintiger vertrokken. Hetzelfde succes kon ze tot op heden niet meer evenaren, maar openen voor rijzende popster Tate McRae zal haar ongetwijfeld weer een heuse boost geven. Een kwartier na de geplande aanvangstijd mag BENEE aan haar set beginnen en dat ze daarvoor op het nodige enthousiasme kan rekenen, is een understatement. De akoestiek van de grote zaal speelt de artieste echter al meteen parten en dus gaat het grootste deel van het eerste nummer op in eindeloze galm. Ook verder in haar set zorgen schelle klanken en een continue echo ervoor dat we weinig geboeid naar het geheel blijven luisteren en met ons ook heel wat aanwezigen. Het initiële enthousiasme ebt langzaam weg en hoewel BENEE een verdienstelijke poging doet om de sfeer op te krikken met quirky popsongs, klinkt het allemaal toch net iets te veel als een flauwer afkooksel van haar “Supalonely”. Wanneer de Nieuw-Zeelandse het publiek toespreekt, vervalt ze ietwat in een gimmick. Wat meer peper zou zeker geen overbodige luxe zijn om het geheel wat spannender te maken.

Een defect aan de lift van mevrouw McRae zorgde voor de nodige vertraging aan het begin van de avond, maar dat wordt meteen ruimschoots goedgemaakt wanneer de Canadese niet veel later dan het geplande tijdstip haar plaats inneemt nadat we nog even konden genieten van Charli xcx haar “360”. We hebben slechts enkele seconden nodig om te begrijpen dat we een popshow van het hoogste niveau voorgeschoteld krijgen. “Miss possessive” dat ook zijn naam aan deze tour leende, maakt meteen indruk. Strakke choreografieën, wervelende lichamen en een stralende Tate. Dat de artieste er zin in heeft, is dan ook overduidelijk.

In het eerste deel van de show ligt de nadruk vooral op de grootse productie die ze met zich meegebracht heeft. Onze ogen weten niet waar eerst te kijken met een podium vol werfkranen, liften, metalen constructies en tal van props. Er werd duidelijk op geen Canadese dollar gekeken en het resultaat mag er meer dan zijn. Gehuld in rook en rood licht, worden we verder de avond in gesleurd op “No I’m not in love”. We krijgen de ster van de avond zelf weinig te horen, maar zien des te meer. Dat McRae er op 21-jarige leeftijd al een bloeiende danscarrière op zitten heeft, verklaart dan ook meteen waarom elke beweging tot in de perfectie uitgevoerd wordt. Lijnen worden vol energie doorgetrokken en zo vergeten we even dat we vooral de backingtrack horen.

Dat de Canadese hier en daar als de nieuwe Britney Spears pre-buzzcut bestempeld wordt, begrijpen we na het beleven van “2 hands” een stuk beter. Zang, dans, licht en decor komen niet alleen samen, maar versterken elkaar zodanig dat we iets meemaken dat niet in woorden te vatten is. De energie fonkelt dan ook door de zaal: hier staat een van de grootste popsterren van het moment. Haar passage in het Antwerpse Sportpaleis blijkt dan ook nog eens haar grootste headlineshow ooit te zijn en dus mogen de aanwezigen zich net een tikkeltje specialer voelen.

Een eerste en bijzonder zeldzaam rustmoment komt er in de vorm van “Purple lace bra”. Terwijl haar dansers synchroon een vrij sensuele choreografie opvoeren, neemt de twintiger voor de gelegenheid plaats op een stoel. Het is dan ook op dit moment dat ze vocaal kan uitpakken. Mochten er nog twijfels bestaan: Tate McRae kan zingen! Dat ze soms op een backingtrack leunt is dan ook louter een stilistische keuze om haar kwaliteiten als danseres en all round popster in de verf te zetten. Ook niet onbelangrijk, zo blijkt tijdens “Like I do”. Het merendeel van de song speelt zich onder de grote constructie op het podium af, een zone die voor even het toneel vormt voor lichamen die elkaar steeds weer opzoeken. Het ziet er allemaal zo moeiteloos uit en dus wordt er ook in het publiek hier en daar uitgepakt met zwoele bodyrolls. Of ze even soepel zijn als die van Tate McRae laten we open voor debat, maar we zagen de moeite.

Dat we een popshow in alle betekenissen van het woord krijgen, blijkt nog maar eens wanneer McRae aan een paaldansact begint op de tonen van “uh oh”. Het contrast kan zowaar niet groter zijn: van grootse synchrone choreografieën naar solo hoogtepunten. Ook zonder de ondersteuning van een handvol dansers, blijft de Canadese onze aandacht vasthouden. Zo neemt ze zelf de touwtjes in handen op “Siren sounds” en pas wanneer ze zichzelf onder het overvolle middenplein een weg naar de B-stage baant, neemt haar drummer de rol op van Regi, ofwel; waar zijn die handjes?

Op het kleine podium keert Tate McRae terug naar de intimiteit van haar songs en horen we dan ook hoe goed ze bij stem is. Ze vertelt ons dat het allemaal begon in haar slaapkamer met haar keyboard en hoewel de proporties van het Sportpaleis niet meteen aan een gezellige slaapkamer doen denken, weet ze er toch het beste van te maken. We krijgen een paar snippets te horen van haar oudste nummers, waarna het “you broke me first” is dat de zaal uit zijn voegen doet barsten. Overal om ons heen wordt uit volle borst meegezongen en dat werkt bijzonder aanstekelijk.

Tussen de verschillende delen in de show, krijgen we interessante overgangen te zien. Beeld en geluid komen samen, dansers bewegen zich al over het podium en muzikanten pakken uit met hun kunnen. Ook daaruit blijkt dat de Miss Possessive Tour een show is van het allerhoogste niveau. Een outfit- en podiumwissel later beginnen we namelijk aan het laatste deel van de avond. Dat blijkt eentje vol hits te zijn en zo lijkt de zangeres haar sterkste wapenfeiten pas op het laatste moment in de strijd te gooien.

“Exes” doet de temperatuur zonder enige moeite stijgen tot een kookpunt. De strak uitgevoerde choreografie geeft het nummer extra pit, terwijl de woorden één voor één gescandeerd worden door maar liefst twintig duizend laaiend enthousiaste fans. Gevolgd door “she’s all i wanna be” en “Revolving door” krijgen de aanwezigen geen moment rust. Een laatste hoogtepunt krijgen we vervolgens nog in de bisronde met “Sports car” waarop de artieste een paar subtiele wijzigingen aanbracht om het nummer live nog wat meer op te smukken. Andere noten en sensuele dansmoves doen ons nog even dromen alvorens we weer richting de uitgang bewegen.

In een uitverkocht Sportpaleis bracht Tate McRae een popspektakel van de hoogste plank. Mede door de wervelende choreografieën die tot in de puntjes perfect uitgevoerd werden, worden de songs live naar een hoger niveau getild. Het mag dus duidelijk zijn: we hebben het laatste nog niet gehoord van deze Canadese en hopen haar snel weer in ons land te mogen verwelkomen.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Miss possessive
No I’m not in love
2 hands
guilty conscience
Purple lace bra
Like I do
uh oh
Dear god
Siren sounds
Greenlight
Nostalgia
that way / chaotic / One Day
you broke me first
run for the hills
exes
bloodonmyhands
she’s all i wanna be
Revolving door
It’s ok I’m ok