© CPU – Nathan Dobbelaere
Hoge golven, windkracht tien, storm in Rotterdam! Benjamin was van de partij, maar dat mocht de nieuwe jaargang van het immer fantastische Left Of The Dial niet in de weg staan. Het Rotterdamse festival is jaarlijks de hoogmis voor wie het nieuwste en beste uit de alternatieve gitaarwereld wil ontdekken. De line-up puilt dit jaar dan ook weer uit van bands die op het punt staan om zich bij de grote namen te voegen én onontgonnen parels die zich voor het allereerst aan een groot publiek komen voorstellen. Wie er was in geslaagd om de puzzel van de timetable te leggen, had alleszins een prima openingsdag voor de boeg die uiteindelijk niet te hard moest lijden onder het stormweer.
Mock Media @ Perron Big
We wreven de tranen uit onze ogen, kapten tegen beter weten in smakelijk een Heineken naar binnen en namen mekaar eens goed vast. Want jawel, Left Of The Dial 2025 werd officieel op gang getrapt. In het schimmelkot dat Perron is, was de eer aan het altijd gezellige Mock Media om de debatten te openen. En gezellig was het wel, want met hun gezapige mix van postpunk, surfrock en een vleugje americana maken ze overal veel vrienden. De band, maar vooral het publiek, had wel nog even de tijd nodig om warm te draaien. Waar er aanvankelijk nog vooral gebabbel en getater vanuit de achterste rijen kwam, hing vanaf de tweede helft van de set iedereen aan de lippen van het intussen ontblote vijftal. Mock Media stond al even op onze radar, maar nu nog iets prominenter.
Jo from school @ Roodkapje
Nadat storm Benjamin het ganse land op kop zette, zorgde Jo From School voor een fris briesje in Roodkapje. De Britse twintigjarige singer-songwriter had duidelijk nog niet al te veel podiumervaring en stond er soms wat onzeker bij. Dat maakte dat het voor haar ook niet makkelijk was om te overtuigen, zo kwam haar mopje over de kikker in de keel niet helemaal aan. Gelukkig bevatten haar songs wel een aangename dromerigheid. Vooral toen het net iets dreigender klonk, begon het interessant te worden. Live liet ze zich bijstaan door drie extra muzikanten wat haar muziek iets meer kracht gaf en zo werden we al zalvend verwelkomd op Left of the Dial.
Clutter @ Perron Small
Het programma van Left Of The Dial staat steeds bomvol met bands die ergens op het postpunkspectrum zweven, en gisteren was Clutter de eerste die die stempel volwaardig mocht dragen. Zoals wel vaker, merkten we ook een hoop invloeden uit andere genres op. Het Zweedse viertal klonk eens zuiver punk, dan weer hardcore, om de cirkel uiteindelijk rond te maken met een laag garage. Een leuke mix dus, maar in goeie songs vertaalde dat zich niet altijd. Iets te vaak bleven de songs op de oppervlakte drijven en klonk de sound net niet vettig genoeg om op die manier potten te breken. We hoorden zeker potentieel, maar Clutter kan misschien nog wat meer kilometers in de benen gebruiken.
Night Swimming @ Annabel
De Annabel is een mooie zaal. Zoveel werd duidelijk toen we er voor het eerst binnenstapten. En dus was het fijn om er ook een mooie, zachte band voor het eerst te horen spelen. De dreampopband Night Swimming uit Bath hield het midden tussen zweverige melodieën en donkere slowcore, waarbij vooral de stem van zangeres Meg Jones het midden vormde. Zij zorgde ervoor dat je helemaal kon wegdromen in een wereld die niet van hier is. Toch voelde de muziek na een tijdje te eentonig aan om echt te blijven hangen waardoor we Night Swimming niet meteen als een revelatie van het festival zullen bestempelen. Mooi dromen was het wel, maar zeker niet meer dan dat.
Bleech 9:3 @ De Doelen Up
Er zijn van die momenten dat je beseft dat je naar geschiedenis aan het kijken bent. De maanlanding in 1969, de val van De Berlijnse muur in 1989 en… Bleech 9:3 in 2025. Oké, misschien overdrijven we, maar soms sta je naar een piepjonge band te kijken en voel je aan alles dat het verhaal alleen maar groter en groter zal worden. Denk aan Wunderhorse met een extra dosis gezonde arrogantie of Soundgarden mocht die band in de wereld van vandaag groot geworden zijn, met als leuke bonus de verloren zoon van Johnny Rotten achter de micro. De vier hebben nog maar een single uit, maar vuurden nummers af die bol stonden van passie, gewicht en emotionele uitbarstingen die de haren in onze nek deden rechtstaan. Matuur, maar met een jeugdige onbezonnenheid die wat meer flair aan het geheel geeft. Veel woorden maken we er dan ook niet aan vuil. Luister zo snel als je kan naar debuutsingle “Ceiling” en zet je agenda in functie van hun concerten. ’t Is de moeite!
Martial Arts @ Centraal
Op de donderdag van Left of the Dial is het altijd net iets te druk en dat werd alsmaar duidelijker toen de regen ging liggen. Centraal was al ruim op voorhand gevuld met nieuwsgierigen voor Martial Arts. Leuk voor de band, maar minder leuk voor de beleving. Het was namelijk zo dat heel wat toeschouwers het fijner vonden om te praten over dat de band de max is, dan er effectief naar te luisteren. Mochten ze dat toch gedaan hebben, hoorden ze vooral een doorsnee postpunkbandje zonder al te veel eigenheid. Er zat een zekere Britse attitude in en zeker bij de songs waar het wat sneller ging, voelde je wat ruigheid, maar er zit nog te veel groeipotentieel in de band om echt te blijven hangen. Zeker doordat de zaal te vol stond, kwam het er allemaal niet te strak of zelfverzekerd door.
Croíthe @ De Doelen Studio
Wanneer er Ierse bands op de line-up staan, zijn we altijd meteen geprikkeld. Wanneer we lezen dat ze wel eens wat weg zouden kan hebben van bands als The Murder Capital en Cardinals, zijn we nog veel meer geprikkeld. Croíthe sprong wel al vaker op onze radar, met nummers als “The Kiss” en “Feed My Head” als opmerkelijke hoogtepunten voor een band die jonger is dan de gemiddelde Pukkelpopganger. Soit, we zijn fan, laat dat duidelijk zijn. Live had het viertal echter nog niet de impact die we gehoopt hadden. Technisch zat alles nochtans snor en speelde de band quasi feilloos, maar de echte slagkracht miste wat in het café van de Doelen gisteren. Of dat aan de locatie of het publiek lag, laten we in het midden, maar met wat meer tijd en ervaring komt dit ongetwijfeld goed.
Hank @ Rotown
Om de verwarring compleet te maken spelen zowel Honk als Hank dit jaar op Left of the Dial. Op de eerste dag speelde de tweede (dus die met een a) in de Rotown en ook daar was de zaal meer dan goed gevuld. De jonge band bracht een mix van shoegaze en postpunk waarbij de donkere sound vooral overheerste. Het deed een beetje denken aan wat English Teacher enkele jaren geleden bracht in dezelfde zaal, maar dan zonder de aanstekelijke songs. Vooral door de zachte vrouwelijke stem en de warme, ietwat zware mannelijke stem kreeg je een geslaagde combinatie. Ook daar helaas wel het probleem dat de vele aanwezigen de rustige momenten in de songs, en die waren er wel, niet echt respecteerden door stil te zijn. Vervelend is het minste wat je daarvan kan zeggen. Gelukkig bewees Hank dat er voldoende potentieel is om al die babbelaars binnenkort het zwijgen op te leggen.
The Family Men @ De Doelen Up
De donkere en druiligere avond was intussen aangebroken, dus kon het festival wel een oplawaai gebruiken. Enter The Family Men, een band die rondzweeft in het undergroundcircuit van het Zweedse Göteborg en een van zijn eerste buitenlandse stappen kwam zetten. Wie niet wist wat er te wachten stond, zal eens ferm verschoten zijn. De donkere mix van bikkelharde industrial met stevige punk zette de piekfijne Doelen al snel in rep en roer en bezorgde ons ook de eerste moshpit van de avond. Zeker met “Calamity” schotelden ze al snel een hoogtepunt voor. De song barstte van de adrenaline, beukte schreeuwerig door muren en borstkassen én klonk nog verfijnd genoeg om niet als bomvolle geluidsmuur over te komen. We zien The Family Men nog niet meteen losbreken uit de underground, maar zouden dat zeker verwelkomen.
Big Long Sun @ Arminius
Op Left of the Dial kom je soms bands tegen die groots zijn in aantallen. Dat was op de eerste dag alleszins het geval bij Big Long Sun, waar ze met z’n achten op het podium stonden. De groep bracht in juli zijn tweede album uit en dat was natuurlijk een van de redenen om live te komen spelen op het festival. In tegenstelling tot op plaat, klonk Big Long Sun live veel snediger en feller. Dat sprak iedereen wel aan en zorgde ook voor de nodige elektriciteit in de Arminius. Met behulp van de nodige lokroepen in de microfoons, een megafoon, een viool en nog wat meer vreemde klanken, maakten ze er een heus spektakel van. Zeker toen dat allemaal samenkwam in een grootse bombast van riffs en euforie, pakten ze ons in. Zonder twijfel een van de hoogtepunten van de eerste dag.
DBA! @ Theater Rotterdam
Met een wit hemdje kan je nooit iets misdoen, en als je de volledige band in een wit hemdje steekt, dan komt het zeker goed. DBA! zag er zo al goed uit qua uiterlijk, zeker omdat de frontman nog eens een rode das aanhad. Hij begon er ook helemaal alleen aan en al snel hadden we door dat de band uit Liverpool net iets meer country in zijn muziek probeert te verwerken. Dat begon tamelijk rustig en ook de zaal begon zich steeds meer in een waas te hullen. Hierdoor kon je de schone pakken al snel niet meer zien en ook muzikaal leek de band vooral wat uit de nieuwe ep te spelen die nogal traag tot zijn recht leek te komen. Uiteindelijk waren de songs met meer power wel degene die bleven hangen en lijkt het dat de band daar op zal moeten blijven focussen.
Computer @ Perron Small
Geen binaire bliepjesmuziek bij Computer, maar een van de meest veelbelovende post- en artpunkbands van het moment. Het kleine podium van cultuurzaal en technoclub Perron leek dus een ietwat vreemde keuze gezien de beperkte plaats, maar dat zorgde er wel voor dat Computer zijn debuutalbum voor een bomvolle zaal kon komen voorstellen. “Concrete Vehicles” hakte er al snel in, waardoor ook de rituele botsautodans van de ervaren punkfan in gang werd gezet. De band klonk heel de set lang strak en vond geniaal het evenwicht tussen pompen en het kalm houden, maar koos zijn momenten misschien wat verkeerd. Ook al was het constant genieten van de band, denken we dat nog iets meer podiumervaring misschien kan zorgen voor een nog overtuigendere set, maar misschien lagen onze verwachtingen ook gewoon te hoog. Hoe dan ook, schrijf Computer maar in grote letters op voor de toekomst.
Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier en Simon Vyverman.
