Black Country, New Road @ Ancienne Belgique (AB): Waar zijn die zetels?

© CPU – Ann Carpentier

Het verhaal van Black Country, New Road is er eentje vol drama. De band bracht twee wereldplaten na elkaar uit en moest daarna afscheid nemen van een van de stichtende leden. Het zevental werd een zestal, maar muziek bleven ze maken. Tot ze toch even moesten herbronnen. Het resultaat kwam er eerder dit jaar in de vorm van Forever Howlong, het eerste album in drie jaar. Daarop geen experiment meer, maar vooral mooie zachte liedjes. Het zorgde er alvast niet voor dat de fans minder geïnteresseerd waren om de band live aan het werk te zien, want de Ancienne Belgique was net niet uitverkocht.

Het was weliswaar minstens even hard uitkijken naar support Westside Cowboy. Het viertal overtuigde ons al op Leffingeleuren en zou dat trucje in de AB gewoon nog eens overdoen. De groep speelde er namelijk een superstrakke set waar het spelplezier van afspatte. Het begon met een heel zacht en intiem liedje, waarna de energiemeter naar rechts werd gedraaid. Daar hoorden we heerlijke gitaarsolo’s, uitstekende multivocale wisselwerkingen en sterke songs. Sommige daarvan herkenden we zelfs nog van de eerdere liveshow, wat alleen maar meer aantoont dat de bandleden uitstekende songwriters zijn. Eindigen deden ze intiem met zijn viertjes rond één microfoon en een heel uitbundig applaus was hun deel. Het was zelfs heel opvallend om te zien hoe stil de volledige zaal bleef tijdens hun show. Dat ze indruk maakten, is een understatement.

Black Country, New Road dan maar. De band is niet meer de band die ze ooit was en het lijkt er ook alsmaar meer op dat dat nooit meer zal terugkomen. Gewaagd dus om onder die naam verder te gaan, als het muzikale aspect totaal niet meer overeenkomt met hoe je jezelf in het begin hebt geprofileerd. Toch waren eerdere shows in de nieuwe bezetting best genietbaar en dus kon het in de AB wel eens een kers op de taart van de carrière worden. De show was de laatste van de tour en die vermoeidheid sloop al een beetje in de set. We zagen bitter weinig enthousiasme bij de bandleden, al was er wel heel wat dankbaarheid voor alles en iedereen.

Gelukkig moet je als band de muziek laten spreken en dat is dan weer iets wat Black Country, New Road als de beste kan. De zes leden zijn namelijk uitstekende muzikanten die alles kunnen spelen, maar je moet natuurlijk ook nog interessante songs kunnen maken. Dat deden ze op de meest recente plaat en dat klonk allemaal heel mooi, maar live bleven de nummers toch net iets te veel op de vlakte. Van overtuiging was in het begin allesbehalve sprake.

De nadruk werd namelijk altijd gelegd op de uitstekende vocale kwaliteiten in combinatie met wat unieke instrumenten, maar het voelde allemaal nogal afgelekt aan. ‘Pretentieus’ zou een groot woord zijn, maar de grens was soms flinterdun. Het eigenwijze leek volledig te zijn verdwenen en de band speelde zijn nummers lusteloos. Zo waren songs als “The Big Spin” en “Mary” echt niet boeiend omdat er gewoon ook niets in gebeurde. Op “Forever Howlong” namen vijf leden een fluit in de hand waarbij de zangeres haar accordeon bovenhaalde. Het leek alsof ze de leden zo toch iets te doen gaven, want die vijf fluiten leken nergens een meerwaarde te vormen, buiten een grappig beeld voor enkele seconden.

Nee, Black Country, New Road maakte geen al te beste beurt in de Ancienne Belgique. Al was het niet allemaal negatief. Een song als “Besties” staat als een huis en dat haal je live niet zomaar onderuit. Ook de uitstekende cover van Big Star leek een fijn extraatje te zijn in de set, al zakte die daarna weer volledig in met erg saaie versies van “Socks” en “Dancers”. Daar leek de band zelfs niets van meerwaarde te vormen omdat er zoveel werd gefocust op de stem en haar instrument. We zouden dat in een andere context wel kunnen appreciëren, maar hier sta je met zes op een podium en wil je dat overwicht ook horen.

“Turbines/Pigs” deed dan waar we al een dik uur op zaten te wachten: een echte explosie veroorzaken. Daar viel de saxofoon perfect in, konden de gitaren iets steviger uithalen en hoorden we ook een klein beetje meer experiment. Een klein beetje maar, want het afgelikte bleef ook hier overheersen. Het was allemaal zo perfect dat je evengoed de plaat kon luisteren in je luie zetel. Het was ook niet dat ze live nog iets extra leken te brengen van performance. Nee, de band die ooit geroemd werd voor zijn fantastische liveshows en unieke verrassende wendingen in die shows is niet meer.

Toch leek het publiek dat allerminst erg te vinden en volgde na ieder nummer een veel te luid applaus. Het leek ons vreemd om alles zo fantastisch te vinden, want zelfs je favoriete band kan wel eens de bal misslaan, toch? Muzikaal viel er weliswaar nergens iets op af te dingen en speelden alle muzikanten als echte conservatoriumalumni vol klasse. Toch voelden we net niet genoeg felheid, was er te weinig intensiteit en was er vooral niet genoeg passie om echt te blijven plakken. We zijn benieuwd waar de toekomst van de band ligt, maar we vermoeden dat het einde wel eens sneller zou kunnen komen dan we denken.

Website / Facebook / Instagram

Setlist:

Two Horses
The Big Spin
Mary
Nancy Tries to Take the Night
Forever Howlong
Besties
The Ballad of El Goodo (Big Star Cover)
Socks
Dancers
Goodbye (Don’t Tell Me)
Turbines/Pigs
Happy Birthday
For the Cold Country