© Stew Baxter
Strikt gesproken zou bdrmm een postpunkband zijn, of zo begon die toch. Het project van het Britse viertal trok op gang temidden van de eerste coronagolf, met hun succesvol debuut bedroom (vandaar ook de bandnaam, ook). Mistige shoegaze- en dreampop-invloeden drapeerden een strakke postpunkbasis, maar verknocht blijven aan voor de hand liggende postpunk is als wegzakken in drijfzand, weten ook experimentalisten als Maruja, Squid of Geese. Derde en meest recente album Microtonic is ondertussen al getransformeerd in iets dat een nieuwe identiteit schijnt aan te kondigen. Nummers als de titeltrack “Microtonic”, bijvoorbeeld, hielden de gitaren netjes op afstand, en kozen voor het betere toestenwerk op synths en allerlei ander technotoestelen. Het is nu exact die transformatie die bdrmm in Brussel tentoon wou spreiden.
In de hete Orangerie van de Botanique gaf de gitzwarte zaal toch een bepaalde koelte af. Onder de liefelijk ijzige tonen van “Angel” van Massive Attack kwam het quartet gehuld in duisternis het podium op. Niet helemaal voorgelogen, want de bonkende beat van tweede nummer “Clarkycat”, eentje die menig eighties hit ook heeft gekend, bracht met zijn spel een dromerige zwaarte mee die onverminderd over zich heen liet spoelen. De weerkaatsende shoegazey postpunk van “Is That What You Wanted to Hear?” creëerde voor zichzelf een leegte die de sakkerende zang van Ryan Smith perfect opvulde. Samen met “Lake Disappointment” vormde de tandem een diepere verkenning van bdrmm’s neiging om strakke ritmes en drijvende grooves alle kanten van de zaal te doen afketsen. Die galmende kwaliteit zit er bij bdrmm nu eenmaal ingebakken, hoezeer nummers als “Push/Pull” ook doen blijken dat het viertal niet terugdeinst voor meer upbeat en meer afgelijnde nummers.
Hoogtepunt “If…” schurkte dan weer gevaarlijk dicht bij wat zwaardere genres aan met zijn gezapige, maar diepe en intense uithalen op zowel bas als gitaar, al redde de broze zang van Smith het nummer wel van een potentiële woedeuitbarsting. Ook de verbazingwekkend lichtvoetige riff op de anders zo brommende bas deed het al even sterke “Be Careful” vanaf de eerste noot zweven boven het podium. Uitwijdingen kennen hun grenzen, maar zoeken die gretig op en blijven daar voor lange tijd plakken. En toch, een bdrmm-concert is nu niet per se oefening in geduld wat climaxen betreft, met misschien een eenmalige uitzondering genaamd “The Noose”, het nummer waar Microtonic zelf ook wat teleurstellend mee uitpietert. Of twee, waar “Snares” met zijn ronduit onrustige drum-’n-bassbeat eerder lijkt thuis te horen op een Boiler Room dan een bdrmm-concert. Eigenlijk drie, want ook “John On the Ceiling”, eerder in de set, deed in big picture gewoon weinig.
Daardoor geraakte de set naar het einde toe, voor de encore, toch wat uit balans. De elektronische evolutie die Microtonic misschien wel heeft ingeluid, stond soms wat haaks op de andere opgespaarde identiteiten die elk vochten om hun plekje. bdrmm combineerde tussen die struikelblokken door voor de rest goed tussen strak en los. Een encore moest uiteraard beginnen met “Happy”, een nummer dat haast uit een simpelere tijd lijkt te komen. Het kende een aanstekelijke onbezonnenheid met zijn ronkende bas en scherpe drumbeat, die de dromerige zwaarte eerder niet kent. Maar met “Unhappy” keerde die zwaarte als een betonblok op de borst resoluut terug. Onbezonnenheid kan maar zo lang duren.
Een ijzersterke encore relativeert, maar verandert de constatatie niet dat bdrmm niet zo hevig geëxperimenteerd heeft als zijn artistiek traject dusver zou suggereren. Het heeft altijd wat meer op de tweede trap gestaan wat betreft jeugdige, alternatieve rock in dit nieuw decennium, met artistieke ambities die niet altijd door het oppervlakte weten te breken. En toch heeft het zich daar zeer goed genesteld, en zeer autoritair zijn gebied uitgetekend. De band kent een instrumentele toon die bijna onvermijdelijke schijnt het wazige op te zoeken, maar die toch een fijnmazigheid bezit die daar door heen weet te snijden.
Setlist:
Microtonic
Clarkycat
Push/Pull
John on the Ceiling
Is That What You Wanted to Hear?
Lake Disappointment
Be Careful
Standard Tuning
If…
Infinity Peaking
The Noose
It’s Just a Bit of Blood
Sat In the Heat
Snares
Happy
Unhappy
