Opeth @ Ancienne Belgique (AB): Headbangen in de obscuriteit

Bij sommige metalgroepen lijkt de tijd nauwelijks of geen vat te hebben op de kwaliteit die ze blijven afleveren. Over een periode van 35 jaar heeft Opeth zich verheven tot de top van de melodische deathmetal. De sleutel tot dat succes was het omarmen van invloeden en genres die in theorie weinig affiniteit hebben met metal: jazz en progrock. Bezieler, zanger en enig overgebleven originele lid Mikael Åkerfeldt zocht en vond de gemeenschappelijke deler in vakmanschap. Zelfs toen hij loepzuiver begon te zingen, nam slechts een kleine minderheid daar aanstoot aan. Sterker nog, de fanbase groeide, ook uit andere hoeken. Op The Last Will and Testament vonden Åkerfeldt en zijn vier medemuzikanten het extreme vuur terug. Elke artistieke periode die de vijfkoppige formatie heeft doorgemaakt, kwam daarbij uitgebreid aan bod, waardoor fans van alle fases van hun carrière aan hun trekken kwamen.

Om ons al vroeg in een grimmige stemming te brengen, mochten de landgenoten van Grand Magus het begin van het einde van de week luidruchtig inluiden. Geïnspireerd door heidense culturen creëerde het trio een esthetiek en een sound die op en top heavymetal zijn. Door een lange wachtrij buiten waren we helaas genoodzaakt om net het begin van de set te missen. Zodra we de zaal betraden, liet het powertrio er echter geen gras over groeien. De Dio en Black Sabbath-achtige riffs zorgden voor een heroïsche sfeer in de zaal. De leren jassen, zonnebrillen en poses illustreerden eveneens waarom metal een trots genre is. Nummers als “Steel Versus Steel”, “Untamed” en “Hammer of the North” lieten weinig aan de verbeelding over. Het headbangen en het eerste handgeklap van de avond waren geen loze reacties, maar een direct gevolg van de energie die frontman JB consequent etaleerde. Dat bassist Fox Skinner op de kop toe jarig was, vormde een meer dan uitstekende reden om zijn instrument eens extra hard te laten ronken. Als opwarmer voor Opeth stond Grand Magus dan ook als een huis – stevig, overtuigend en met een onwrikbare liefde voor het genre.

Keurig en beleefd als altijd blijft Mikael Åkerfeldt voor de dag komen, inclusief zijn onberispelijke gevoel voor timing. Hoewel je zijn band nog net niet als ‘veteranen’ kunt bestempelen, zijn ze allerminst jong te noemen. In die illustere tijdzone leverde Opeth ruim twee uur progressief deathmetalplezier af. Dat de songtitels van het nieuwe album louter paragraafnummers zijn, maakte het openingsstuk er niet bepaald toegankelijker op. Toch sleurde de groezelige basintro en de dreigende synths van “§1” het publiek direct mee in de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog. De schermen die als achtergrond voor de vijfkoppige band fungeerden, zorgden daarentegen voor een verfijnd visueel spektakel. Zo smolten muziek en productie samen tot één grootschalig monster, klaar om genadeloos toe te slaan.

De kunst om pure horror met fluwelen elegantie te verweven, bleef ook live moeiteloos overeind. Vooral Åkerfeldts dynamische stem vormde opnieuw de spil in dat evenwicht. Zijn monsterlijke grunts op “Master’s Apprentices” kregen in het felle podiumlicht een melancholische tegenhanger in “Häxprocess”. Hoe obscuur Opeth hun muziek destijds ook omschreef, des te liefdevoller namen de fans elke song in zich op. Het oudere schreeuwwerk kreeg, zoals verwacht, de luidste bijval, vergezeld van devilhorns en gebalde vuisten in de lucht. Wanneer er gehint werd naar een nieuw nummer, hadden de fans echter al een klassieker in gedachten om luidkeels te eisen. “§3” en “§7” waren vanzelfsprekend vooraf bepaald, maar bleken sublieme keuzes om het publiek volledig in vervoering te brengen.

Tussen de nummers door liet Åkerfeldt zijn kenmerkende droge humor de vrije loop. Zijn spierpijn van het ouder worden lachte hij eigenhandig weg met een verwijzing naar Jean-Claude Van Damme. Een roep uit het publiek om “Wonderwall” pareerde hij gevat door over Radiohead te beginnen. De andere sterspeler van de band was zonder twijfel gitarist Frederik Åkesson, die zonder een woord te zeggen solo na solo naar ongekende hoogtes tilde. Vooral bij “The Night and the Silent Water” werkten de melodieuze doomriffs enorm aanstekelijk, terwijl zijn zuivere partijen op minstens evenveel respect konden rekenen. Respect was sowieso op zijn plaats, want Opeth maakte het hun publiek niet bepaald gemakkelijk om geconcentreerd te blijven. Toch was er geen spoor van vermoeidheid te bespeuren. Of de band nu de zaal platwalste of de tijd nam om hun instrumenten secuur te stemmen, het publiek bleef geboeid kijken alsof de start van een nieuwe week niet bestond.

Maar bij het semi-akoestische “In My Time of Need” leek de tijd daadwerkelijk stil te staan. De synthgeluiden gleden als waterdruppels over een raam, een effect dat terugkeerde in de afsluiter “A Story Never Told”—een song die qua titel en structuur afweek van het strakke concept van het nieuwe album. Geen opbouw naar een extreme uitbarsting; hier heerste puur melodie. Maar de obscuriteit waar Opeth prat op gaat, werd opgespaard voor de bisronde. Een halfuur, slechts twee nummers. Het traag beukende “Sorceress” was de ideale binnenkomer om de voltallige band nog eens te introduceren. En toen de formaliteiten achter de rug waren, volgde “Deliverance”—de kortste veertien minuten van ieders leven in de AB. Stroboscopische lichteffecten en schurende gitaren dompelden de zaal onder in een halsbrekende rit waarin pijn en extatisch genot naadloos samenvloeiden. Het broederlijke afscheid nadien was echter een teken aan de wand dat de band nog genoeg vuur in zich heeft om tot het uiterste te gaan.

Deze zomer komt Opeth op vrijdag 20 juni naar Graspop Metal Meeting en headlinen ze op zondag 17 augustus Dynamo Metalfest. Voor Graspop zijn de reguliere donderdagtickets met Iron Maiden al uitverkocht, maar er is een wachtlijst geopend.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

§1
Master’s Apprentices
The Leper Affinity
§7
Häxprocess
In My Time of Need
The Night and the Silent Water
§3
Ghost of Perdition
A Story Never Told

Sorceress
Deliverance