Tramhaus @ Cactus Club: Dansen of moshen?

De Cactus Club in Brugge was vanavond het decor voor twee bands die wel houden van een beetje Babylonische spraakverwarring: een Nederlandse band die de naam van een pitazaak op zijn Duits verbasterd heeft en een stel Gentenaars die vinden dat The Jesus Lizard en King Gizzard and the Lizard Wizard al genoeg Engelse hagedissen in hun naam hebben rondlopen en het dus liever eens in het Frans proberen. Beiden zingen wel netjes in het Engels, hoor.

Al stonden we rond de toren van Babel: voorprogramma Lézard (de Gentenaars dus) had het ietwat lastig met die verstaanbaarheid. Zanger-gitarist Neil Claes leek nu en dan iets te zeggen tegen het publiek, maar aangezien de rest van de band dan bleef musiceren, hadden we het raden naar zijn bindteksten. Helaas was dat ook meer dan eens het geval tijdens de nummers zelf, waardoor de groovy hutsepot van hoekige ritmes, elektronische folietjes en zang van Claes en mede-frontvrouw Myrthe Asta Marnef geregeld verdronk in de mix. Er zat duidelijk een aanzet tot een feestje in, maar we hebben onze Grote Beren van 2024 al in betere staten geweten, bijvoorbeeld op Best Kept Secret, waar hun dansbare en energieke funk-rock beter tot uiting kwam. De aanstekelijke danspasjes van de nochtans charismatische Marnef trouwens ook. Lézard blijft een band met potentieel, zeker wanneer hij niet te afgemeten tracht over te komen. Zo bijvoorbeeld op het einde van “Nothing At All” – gewoon los gaan. Die song gaf tegelijk een beetje aan waar het zo stilaan begint te knellen bij deze jongelui: de nood aan uit de band springende songs en die debuut-ep die maar op zich laat wachten. Goed voornemen voor 2025?

Dan was het Cactus-publiek sneller mee met hoofdact Tramhaus. De Rotterdammers stonden vorige vrijdag nog in Trix in Antwerpen en deden nu voor de eerste maal Brugge aan. Nu ja, zanger Lukas Jansen liet ons weten dat hij in november nog was afgezakt naar de Cactus Club om er de Duitse ambient/jazz-band Bohren & Der Club Of Gore aan het werk te zien. Niet dat dat iets zegt over de muziek van Tramhaus, want die zit meer in de richting van streetpunk, maar dan wel de heel ritmische variant, waar het goed op dansen is. Of moshen, afhankelijk van wat je knoken nog aan kunnen. En wat dat betreft is Jansen een godsgeschenk. Kronkelend en verleidend glijdt de slungelachtige frontman over het podium, om dan plots te gaan schaduwboksen met het publiek. Een rasentertainer die een zaal van stijve harken nog de horlepiep kan laten dansen. En in weinig te vergelijken met de aimabele, veel ingetogener man die je offstage tegen het lijf loopt. Het maakt dat hij zelfs met een pornosnor wegkomt.

Nu, dat de zaal vlot meeging in het Tramhaus-geweld was zeker niet alleen te danken aan de zanger. Opener “Once Again” gaf al aan hoe scherp de band stond en daar kwam in de loop van de show nauwelijks een grammetje vet bij. Integendeel, met gitariste Nadya van Osnabrugge, wiens contact Jansen veruit het meeste opzocht, heeft deze band nog een absolute topper in huis. Al deed ze onze fragiele mannelijkheid toch even ineen krimpen toen we de tekst op haar T-shirt lazen (‘Public castration is a good idea’). Zo nu en dan voegde ze nog een stuk zang toe (zoals in “Past Me”), waarvan je alleen maar kan hopen dat het geen uitzondering blijft in hun repertoire. En dan zouden we de rest van de band nog te kort doen. Misschien dat podiumbeest Jansen de voorste regionen van de Club aan het moshen kreeg, maar de anderen kregen de rest van het publiek wel constant aan het headbangen en heupwiegen.

Uiteraard putte Tramhaus gretig uit hun debuutplaat The First Exit, die eind vorig jaar verscheen en waarmee ze nu gans Europa rondtouren. Die nummers geven hun huidige shows de nodige solide onderbouw, maar het valt wel op dat de nummers die er écht uitspringen (én die op het meeste gejuich en applaus kunnen rekenen) vooral ‘oudjes’ zijn. Nu ja, wat heet ‘oud’, wanneer je als band nog je 5-jarig jubileum moet vieren? In elk geval was de moshpit voor het eerst echt geopend bij debuutsingle “I Don’t Sweat”, meteen goed voor een leugen. Drie keer raden wie zich namelijk vooraan het meest in het zweet aan het werken was? En dan moest “Karen Is A Punk” nog komen…

Na dat middenstuk, met ook nog “The Goat”, signature song “Make It Happen” en het crescendo van “Amour Amour” werd de rem even ingedrukt. Vaste patronen van de band kwamen iets duidelijker en iets te vaak naar boven drijven (even inhouden, dan uitbarsten, wat later nog eens). Maar qua performance waren deze nummers tot in de puntjes beheerst en sowieso liet het slotakkoord geen ruimte meer voor discussie. Recente singles “Beech” en “Ffleur Hari” (horen we daar in het begin “On A Rope” van Rocket From The Crypt?) lieten al het beste vermoeden op plaat, maar in de liveversie lieten ze het dak er helemaal af gaan.

Dat de Cactus Club toch nog rechtstaat, is volgens ons vooral te danken aan de niet al te uitbundige aard van de doorsnee West-Vlaming, toch aan deze kant van de provincie. Dat Lukas Jansen en co ons deden beseffen dat we dansbenen hebben en dat onze heupen nog niet aan vervanging toe zijn, mag een prestatie heten. Tramhaus mag dus goed op weg zijn om de spreekwoordelijke GOAT van hun land te worden en als daar dan een leugentje om bestwil bijhoort dat ze niet zouden zweten… ach, een kniesoor die daarop let.

Tramhaus trekt morgen naar Nederland om van daaruit weer de rest van Europa te gaan veroveren. Op 5 april stopt het trammetje nogmaals in ons land en doen ze, samen met Ricky Beckstok, de Warande in Turnhout aan. Op 10 april staat Tramhaus in de Zinnezaal in Pelt, samen met een andere Nederlandse sensatie van het voorbije jaar, Bongloard. Op hun website vind je nog heel wat meer tourdata.

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Once Again
A Necessity
Semiotics
Switch
I Don’t Sweat
The Goat
Karen Is A Punk
The Big Blowout
Make It Happen
Amour Amour
Marwan
Worthwhile
Seduction, Destruction
Past Me
Beech
Beep Beep
Minus Twenty
Ffleur Hari
The Cause