Tramhaus was al een energieke livesensatie, maar de Nederlandse postpunkband zet zich nu helemaal op de kaart met The First Exit. Een bommetje van een debuutplaat dat bij elke luisterbeurt opnieuw ontploft in je gezicht. Een paar dubbelsingles, de geweldige ep Rotterdam (met prijsnummer “Make It Happen”) en een goed gevulde concertkalender; Tramhaus heeft al veel kilometers op de teller staan en dat hoor je aan The First Exit. De plaat, gestoken in een hoes die van René Magritte had kunnen zijn, is met negen nummers die alles samen afklokken op dertig minuten wat aan de korte kant, maar hoe goed klinkt dit?
Opener “The Cause” schiet meteen uit de startblokken met een vraag-antwoord spelletje tussen zanger en frontman Lukas Jansen en gitariste Nadya van Osnabrugge, komt even op adem om finaal te ontsporen met een bezeten frontman die ‘I am the one making mommie proud’ als een mantra herhaalt. Kijk mama, zonder handen! “Once Again” klinkt bijna als plagiaat van “Come As You Are” van Nirvana, tot Jansen het nummer naar zich toetrekt. De zanger van Tramhaus heeft goed naar Stephen Malkmus (na Personal Trainer is Tramhaus alweer een Hollands bandje met een onverholen liefdesverklaring aan Pavement), Mark E. Smith (The Fall) en James Smith (Yard Act) geluisterd, maar heeft genoeg eigen smoel om zijn grote voorbeelden te overstijgen.
Single “Beech” heeft alles in zich om een punkklassieker te worden. Draai dit op een fuif na “Tame” van de Pixies en “Song 2” van Blur, en het dak gaat eraf. Wat een refrein ook weer en de versterkers gaan helemaal in het rood. Om het met Wim Oosterlinck te zeggen: Alles kapot! “A Necessity” en “Semiotics” verrassen niet echt, maar met “Worthwhile” is het weer goed raak. Het langste nummer van de plaat klinkt met de kronkelende gitaarpartijen van Nadya van Osnabrugge en Micha Zaat als een ode aan Sonic Youth.
“The Big Blowout” schiet opnieuw met scherp en lijkt wel een manifest van een band die zich na The Ex en De Artsen als nieuwe vaandeldragers van de Nederlandse punkrock mag kronen. “Flfleur Hari” klinkt met zijn dwingend ritme en sloganesk refrein als een broertje van “Danny Nedelko” van IDLES. Slotnummer “Past Me” is net als opener “The Cause” een een-tweetje tussen Lukas en Nadya. ‘It’s getting harder to stay sane’ is de laatste kreet van een ziedende frontman. Niet erg Lukas, gek zijn is gezond.
Tramhaus heeft haar groepsnaam geleend van een Rotterdamse pitazaak en we begrijpen wel waarom. Net als een broodje shoarma met looksaus heeft Tramhaus een vertrouwde smaak, maar het proeft zo verdomd lekker dat je er elke keer opnieuw in wil bijten. Een vermelding in de Gault & Millau of Michelin Gids zullen de Nederlanders hier niet mee scoren, maar een plekje in de Postpunk Top 100 van OOR had dit dwarse debuut wel verdiend. Tramhaus is klaar voor de grote podia en heeft alles in huis om een grote groep te worden. Wij zijn alvast fan.
De release van The First Exit wordt gevolgd door een uitgebreide releasetour door elf Europese landen. Die tour brengt de Rotterdammers op 2 oktober naar Paradiso in Amsterdam en op 2 november naar Les Nuits Weekender (de najaarseditie van Les Nuits Botanique) in Brussel. Op 10 november is Tramhaus ook curator van Sonic City, het ontdekkingsfestival in Kortrijk.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Beech”, ons favoriete nummer van The First Exit, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
