Aan alle weekends komt een einde en hoogstwaarschijnlijk ook aan The Weeknd. De Canadese Starboy kwam een kleine vijftien jaar geleden met een sterke trilogie van mixtapes naar buiten en sindsdien werd hij alleen maar populairder. Van samenwerkingen met Future, FKA twigs, Lana Del Rey en Swedish House Mafia, tot uitverkochte Sportpaleizen, Koning Boudewijnstadions en een geflopte HBO-serie. Op dat laatste na heeft Abel Tesfaye, zoals The Weeknd in het dagelijkse leven heet, een zeer indrukwekkend pad afgelegd waarbij de superhits niet meer op één of zelfs twee handen te tellen zijn. Kan het echter altijd beter, grootser en populairder? Na een tijdje doet een mens aan zelfreflectie en zo kwam Tesfaye tot het inzicht dat hij The Weeknd wilt vermoorden, wat nogal dramatisch verwoord is. Daarna zal er nog wel muziek komen, maar misschien gewoon als Abel Tesfaye. The Weeknd sluit nu dus zijn carrière af op dezelfde manier als die begonnen is: met een trilogie.
Hurry Up Tomorrow vormt na After Hours en Dawn FM het slotstuk van die trilogie en hint zeer duidelijk al naar een nieuwe start. De titels van de drie albums volgen mekaar al duidelijk op, waarbij het hunkeren naar een nieuwe dag letterlijk verwijst naar het uitkijken naar een nieuw begin. Volgens sommige fans zouden de drie albums verwijzen naar de hel (After Hours), het vagevuur (Dawn FM) en tot slot het paradijs (Hurry Up Tomorrow). Doorheen de nieuwe plaat komen thema’s als zelfreflectie, existentialisme en hergeboorte dan ook mooi aan bod, al zijn sommige daarvan ook wel een rode draad geweest doorheen eerder werk van The Weeknd. Met bijna anderhalf uur aan muziek is Hurry Up Tomorrow geen plaat die je eens eventjes snel oplegt, maar het is zeker een aandachtige luisterbeurt meer dan waard.
Hurry Up Tomorrow gaat bovendien nog gepaard met een film, waarin de hoofdrollen weggelegd zijn voor Jenna Ortega, Barry Keoghan en Abel Tesfaye zelf, en naar verluidt zou “Wake Me Up” een belangrijke rol in die film spelen. Het is dus weinig verrassend dat net die song het album opent. ‘All I have is my legacy, I’ve been losing my memory, no afterlife’, zijn de eerste zinnen en die komen meteen binnen. De weinig hoopvolle tekst gaat gepaard met niet veel meer dan ambient geluiden en een hartslag, alsof hij uitgeput op de grond ligt en eenmaal hij toch genoeg energie heeft verzameld, kicken de beats in. Zo komen we in een klassieke elektropopsong van The Weeknd terecht met de glimmende en cleane gloed die ook op de voorgaande langspelers te horen was. De Canadees staat terug op zijn benen en doet dat wederom met veel stijl en cool.
Nummers als “Cry For You” en “São Paolo” brengen wat meer energie met zich mee. Die eerste ook in typische The Weeknd-stijl, met de nodige melancholie en tragedie, maar ook een relatief hoog dramagehalte door de ondersteunende synths. Volgens de man zelf heeft deze plaat wat weg van het Gotische en opera, wat hier zeker voelbaar is. “São Paulo” is daarentegen een atypische song voor Tesfaye, aangezien we ons hier naar de Braziliaanse funk begeven waarbij Anitta haar stempel goed doordrukt. Het lied heeft met zijn donkere beat uitnodigende momenten waarop we met alle plezier zouden beginnen dansen, maar The Weeknd zou zichzelf niet zijn als er tussendoor ook een rustiger stuk doordringt. De dynamische songs duren regelmatig ongeveer vijf minuten en ondanks dat dat soms te lang blijkt te zijn, gaan we in de eerste helft van Hurry Up Tomorrow wel nog helemaal mee in het verhaal dat verteld wordt.
Moeilijkheden met ademen, een hartslag die vertraagt en angsten die het overnemen, zorgen voor een miserabele setting in “Baptized In Fear” terwijl de stemmen (intern of extern?) zeggen dat Tesfaye moet doorzetten. Het wordt iets hoopvoller wanneer het daarna over liefde gaat, al blijft er toch een argwanende ondertoon aanwezig. Op “Reflections Laughing” wordt het gevoelige doorgetrokken met een akoestische gitaar op de voorgrond (toch nog steeds omkaderd door een typische The Weeknd-productie). Die gitaar gaat verrassend goed samen met Tesfayes zachte zang, waarna Travis Scott een donkerdere twist aan het nummer geeft, wat ook in de tekst wordt weerspiegeld. Het wordt zo meer dan duidelijk dat doorheen Hurry Up Tomorrow The Weeknd een zeer instabiel leven leidt, waarin hij lijdt onder angsten, een gebroken hart, drugsproblemen en de druk van het optreden, touren en het feit dat hij nog meer dan een vroeger een ‘motherfuckin’ starboy’ is.
Zoals bij veel albums wordt ook hier de tweede helft wat rustiger, meer laidback en springen er minder nummers echt uit. “I Can’t Wait To Get There” wordt wel opgevrolijkt door een klein achtergrondkoortje, maar Playboy Carti’s bijdrage aan “Timeless” weet de song niet van eentonigheid te redden. De muziek valt hier wat te plat om de ook eerder vlakke rap en zang van het duo boeiend te houden. Een nummer dat wel meteen onze aandacht trok is “Take Me Back To LA”, alleen al vanwege de naam. Het lijkt het broertje van “Escape From LA” van After Hours, maar ook hier had de muziek wat meer dynamiek kunnen gebruiken. Ondertussen zitten we ongeveer een uur ver in Hurry Up Tomorrow en begint het allemaal wat in elkaar over te lopen. Tekstueel sluit het mooi bij elkaar aan en wordt er opnieuw een heus verhaal verteld, maar de muziek mist de pieken en dalen die in het eerste stuk van de plaat aanwezig waren en die van After Hours zo’n sterk album maakten. We betrappen er onszelf op dat we zo nu en dan beginnen te denken van: ‘Hurry up, Abel’, en dat is jammer, want we weten dat The Weeknd wel alles in zijn mars heeft.
Het snelle pianospel van “The Abyss” is niet de enige reden dat de song er toch nog eventjes uitspringt, want ook de kleine toevoeging van de zachte stem van Lana Del Rey maakt het lied net iets specialer. Vooraleer de zangeres haar introductie maakt, kruipt er terug wat spanning in de muziek, nadat die lange tijd afwezig was. Het lied blaast dus opnieuw wat leven in de plaat, die ons klaarmaakt voor een stevigere eindspurt, al komt die er jammer genoeg niet echt. Slotsong “Hurry Up Tomorrow” is wel nog het vermelden waard en niet alleen omdat het een stuk van David Lynch’ “In Heaven (Lady in the Radiator Song)” bevat. Het gevoelige lied gaat nog explicieter en meer dan voorgaande nummers over de dood, maar eveneens over herboren worden. Klaar met de pijn en klaar voor een nieuwe start. “Hurry Up Tomorrow” is een zeer mooi slot van het gelijknamige album en eveneens het slot van The Weeknd.
Dat The Weeknd een goeie verhalenverteller is, dat had hij al met eerdere albums duidelijk gemaakt, maar wordt met Hurry Up Tomorrow nog eens extra in de kijker gezet. Het album toont de artiest zoals we hem de laatste jaren al kenden, waardoor er weinig verrassingen terug te vinden zijn in de lange langspeler. Anderhalf uur blijkt overigens wat té lang te zijn, want muzikaal ontbreekt er na verloop van tijd afwisseling en dynamiek, terwijl het inhoudelijk nogal veel over hetzelfde blijft gaan. Veel introspectie en zelfreflectie, en heel veel overdenken. Uit eigen ervaring kunnen we het The Weeknd niet kwalijk nemen dat hij zijn leven veel overdenkt en analyseert, maar wanneer je die gedachten, reflecties en uitingen in de wereld laat, dan kan het misschien iets compacter. Tesfaye zei enkele jaren terug al dat hij als The Weeknd uitverteld is, waardoor wij ons afvragen waarom zijn laatste vertelling dan zo lang gerokken moest worden. Hurry Up Tomorrow begint sterk, maar zwakt wat af terwijl er op zich wel redelijk wat nummers mooi zijn. Het wordt een beetje een eenheidsworst na een tijd, en dat is jammer.
Ontdek “Wake Me Up”, ons favoriete nummer van Hurry Up Tomorrow, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.