The Weeknd @ Koning Boudewijnstadion: Spectaculaire, sfeervolle starboy

Hij werd onlangs omschreven als de minst charismatische acteur ooit, dus het Koning Boudewijnstadion had geluk dat The Weeknd er gisteren een muzikaal concert van maakte. Meer hits dan op twee handen te tellen waren en dan nog eens een duik in de twee meest recente langspelers van de Canadees. De man heeft de afgelopen jaren zonder enige twijfel zijn indruk nagelaten op de muziekindustrie met naast gigahits ook een sterke livereputatie, maar aan alle mooie liedjes komt een einde. Abel Tesfaye, die zich schuilhoudt achter het pseudoniem, liet onlangs weten dat hij The Weeknd wil vermoorden en we zouden in de toekomst muziek mogen verwachten onder zijn eigen naam. We zijn in ieder geval benieuwd welke richting het dan muzikaal zal uitgaan, al zijn we na alle commotie om en de kritieken op The Idol (de HBO-serie van Tesfaye en Sam Levinson) wat sceptischer geworden. Gelukkig voor de fans bracht hun idool gisteren een spectaculaire show mee naar Brussel en liet hij zowel de hitjeszoekers als de fans van de nieuwe platen of het oude, onbekendere materiaal niet op hun honger zitten.

De avond werd al vrij vroeg op gang getrapt met een levende legende aan het roer. De naam Mike Dean spreekt misschien niet tot de verbeelding, maar de man zat wel al achter de knoppen voor de grootste successen van onder meer Kanye West, Beyoncé en Madonna. Tegenwoordig houdt hij zich echter veelal bezig met The Weeknd, want naast het feit dat de Amerikaan ook deel uitmaakt van diens liveband, verzorgt hij ook het eerste gedeelte van deze tour. Dat deed hij ook gisteren helemaal in z’n eentje, van achter een arsenaal aan synths en elektronica. Die werden in overvloed gebruikt, want Dean bracht op een halfuurtje instrumentale nummers uit zijn meest recente plaat, maar ook uit The Idol. Op zich best wel een vibe, maar al vrij snel werd duidelijk dat het Koning Boudewijnstadion een maatje te groot was voor de futuristische soundscapes van de man. Cool was het echter altijd, zeker als de gitaar werd bovengehaald en er een riff aan het geheel werd toegevoegd. Dat Mike Dean een publiek voor zich had dat hem als de ideale wachtmuziek beschouwde, hielp helaas ook niet bij de beleving. De ideale soundtrack voor het begin van ons tripje naar een andere planeet was het daarentegen wel.

Hij is deels van Canada en deels van Haïti, maar gisterenavond stond dj en producer KAYTRANADA op een groot podium in Brussel. Vanachter zijn mengpaneel mixte hij een hoop nummers aan elkaar en hoewel het een sterke set was, slaagde de dj er niet in iedereen mee te krijgen. Velen aten nog snel een frietje of zaten gewoon wat te babbelen, al stonden er dichter bij het podium toch al wat mensen wat te dansen en te genieten van de beats. Zo nu en dan werd het wachtende publiek aangesproken en onder andere bij het horen van Beyoncés stem werd er eventjes gejuicht. KAYTRANADA had ook een toffe lichtshow mee, maar de zonnegoden waren nog niet onder de wol gekropen, waardoor die niet tot zijn volste recht kwam. Zoals het een goede artiest betaamt liet de man dat niet aan zijn hart komen en gaf hij het beste van zichzelf. Of je nu al wat stond te viben op de muziek of met een hapje opzoek was naar je stoeltje, het was in ieder geval een fijne dj-set die ons wel liet warmlopen voor The Weeknd.

Na een korte intro waarbij een dertigtal dansers in witte gewaden het podium opwandelden en wat dansbewegingen deden, opende The Weeknd met drie nummers van zijn jongste langspeler. Dat liedjes als “Take My Breath” en het funky “Sacrifice” nog vers in het geheugen liggen, werd meteen duidelijk aan het enthousiast meezingen en -springen. Vooral tijdens die laatste werd er al goed bewogen in het stadion en niet veel later gingen de stembanden van het publiek in een sterkere stand om mee te zingen tijdens gigahit “Can’t Feel My Face”. Dat het nummer opvallend sneller werd gebracht, leek niemand te deren. Het draaiende standbeeld met lichtgevende ogen had intussen op het podium haast meer bewogen dan de dansers, die tot dan toe niet veel meer hadden gedaan dan op verschillende plaatsen stilstaan, al zorgde dat wel voor een cool, dramatisch effect. Het drama nam echter alleen maar toe tijdens “Hurricane”, toen de dystopische stad op het podium haast verdween in een donkere rookwolk en in vuur en vlam stond tijdens “The Hills”, nog zo’n monsterhit die helemaal tot zijn recht kwam op het immense podium. Dat podium was overigens wel indrukwekkend, met aan de achterkant dus die grote stad, die uitmondde in een lange catwalk, die op zijn beurt weer leidde naar een gedeelde met een standbeeld en een gedeelde met een gigantische, lichtgevende maan.

Een stukje van het rustigere “Kiss Land” van de gelijknamige plaat kreeg de lastige taak om “The Hills” op te volgen en aangezien het dan nog eens werd opgevolgd door het populaire “Often” werd het ondanks de goede uitvoering wat opgeslorpt door die sfeermakers. De dansers keerden bovendien ook terug tijdens het nummer waarbij er werd meegezongen over ‘making pussy popping’, al paste de choreografie niet helemaal bij het r&b-nummer. Ook wat later, tijdens “Starboy”, boden de dansers geen al te grote meerwaarde. Begrijp ons niet verkeerd: we waren blij dat een popartiest het wat verder zocht dan de standaard popdansjes, maar dansers die onder witte gewaden twintig meter achter Abel Tesfaye wat staan te bewegen hebben slechts een fractie van het effect dat de ‘starboy’ zelf heeft. De sterke performer weet namelijk als geen ander hoe hij de uitbundige mensenmassa moet aansturen.

Na nummers als “House of Balloons” (met een sample en tekst van Siouxie Sioux) en het stoerdere “Heartless” kwamen er enkele nummers die een minder grote indruk nalieten, maar eigenlijk ook niet slecht werden gebracht. Net wanneer het sfeerpijl een klein beetje begon af te nemen, zette The Weeknd (eindelijk) zijn MF DOOM-achtige masker af, waardoor we bij het sterke “Faith” voor het eerst het gezicht van de zanger konden zien. Het lied werd zoals vele andere sneller gebracht en de sekte van Tesfaye wandelde opnieuw in patronen op het gigantische podium. Dat de minutenlange geniale opbouw van “After Hours” vervolgens achterwege werd gelaten en er meteen naar de apotheose van de song werd overgeschakeld, zorgde voor een zoveelste coole moment. De lichtshow begon dan ook een steeds grotere indruk na te laten door de inmiddels verdwenen zon. De sterke song werd opgevolgd door “Tell Your Friends” (dat al zes jaar niet meer live gebracht is) en het minder boeiende “Out of Time”.

De sfeer werd meteen weer rechtgetrokken met “I Feel It Coming”, opnieuw verkort en versneld. Artiesten spelen wel vaker nummers live wat anders, maar The Weeknd haalde doorheen zijn concert meermaals de magie uit zijn eigen songs en dat is wel jammer te noemen. Wat later werd er overgeschakeld naar het rustigere gedeelte van de set, met onder andere “Wicked Games” en “Call Out My Name”. Zeker bij die laatste werd er wel de tijd genomen om het lied tot zijn volste recht te laten komen. Waar Abel eerder soms nogal sterk terugviel op een backingtrack, liet hij hier toch eventjes de kracht in zijn stem zien. Ook met het prachtige “The Morning” van zijn debuut-ep kon The Weeknd rekenen op een meezingend publiek, maar het was met “Save Your Tears” dat het publiek echt uit zijn volste borst meezong en zich dus niet liet tegenhouden door de hevige regen die kort uit de lucht viel. De lichtshow kwam hierdoor nog sterker over, doordat de regendruppels werden weerspiegeld in de lasers. ‘I don’t wanna fall and fuck up the show’, zong Tesfaye, waardoor hij in combinatie met zijn korte, dankbare (en soms Franse) praatjes als een charmante starboy overkwam.

Niet veel later werd met “Blinding Lights” het ultieme hoogtepunt bereikt. Het moet niet gezegd worden, maar het imaginaire dak werd er hier enorm snel afgeblazen door de uitbundige sfeer en (opnieuw) het luide meezingen. Voor de grootste deel van de bisronde bevond The Weeknd zich vervolgens op een van de gebouwen van zijn stad op het podium en werden we op twee nummers van de soundtrack van The Idol getrakteerd, vooraleer “In Your Eyes” met live saxofoon werd gebracht. Het zwoele popnummer werd nog opgevolgd door “Moth to a Flame” (een nummer met Swedish House Mafia) en zo werd er voor het laatst meegezongen met de afsluiter van jewelste.

The Weeknd sloeg zo ongeveer een homerun in het sportstadion als het op sfeer aankwam. Elk nummer werd meegezongen en er werd overal in het publiek in veelvoud gesprongen en gedanst. Dat de dansers op het podium niet de grootste meerwaarde hadden, leek ook voor de Canadees duidelijk, gezien hun afwezigheid in het merendeel van de tweede helft van de show. Dat The Weeknd maar liefst 35 nummers in twee uur speelde, is te wijten aan het feit dat sommige liedjes slechts deels en/of versneld werden gespeeld, wat met momenten jammer was. Langs de andere kant lijken veel van de fans gewoon al blij dat de man zo’n brede waaier aan hits, recente albumtracks en oude (maar toch nog niet vergeten) pareltjes bracht. Ook zijn erkenning voor het Belgische publiek door het in het Frans aan te spreken of herinneringen aan vroegere shows op te halen, maakte van The Weeknd een popster met een aimabele factor. Ondanks dat The Weeknd er als project binnenkort mee ophoudt, is het niet duidelijk of dit de afscheidstournee is van Abel Tesfaye zoals we hem intussen al een hele tijd kennen. Mocht dat wel het geval zijn, dan was dit een uiterst sfeervol en een fenomenaal afscheid van The Weeknd. En tussen ons gezegd en gezwegen: al die show was eigenlijk niet nodig, want Tesfaye deed het publiek gewoon uit zijn hand eten en is een niet te onderschatten starboy.

Vanavond staat The Weeknd een tweede keer in het Koning Boudewijnstadion. De allerlaatste tickets voor die show zijn nu te koop.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Dawn FM
Take My Breath
Sacrifice (Swedish House Mafia Remix)
How Do I Make You Love Me?
Can’t Feel My Face
Lost in the Fire
Hurricane
The Hills
Kiss Land
Often
Crew Love
Starboy
House of Balloons
Heartless
Low Life
Reminder
Party Monster
Faith
After Hours
Tell Your Friends
Out of Time
I Feel It Coming
Montreal
Die for You
Is There Someone Else?
Call Out My Name
Dirty Diana (Michael Jackson cover)
Save Your Tears
Less Than Zero
Blinding Lights
Tears in the Rain
Creepin’
Popular
In Your Eyes
Moth to a Flame